Το αληθινό νόημα της θητείας στον Έβρο – Η ιστορία με τον ντόπιο εργολάβο και το ενισχυμένο μπετόν στα πολυβολεία

Πολλά λέγονται για τους στρατιώτες αλλά και πιο συγκεκριμένα για την σκοπιά στον Έβρο, αλλά μία ανάρτηση είναι αυτή που απέδωσε καλύτερα από οτιδήποτε το νόημα της θητείας στο μεγάλο ποτάμι.

Πρόκειται για μία ανάρτηση που είχε κάνει χρόνια πριν, τον Μάρτιο του 2020, με αφορμή τα γεγονότα στα ελληνοτουρκικά σύνορα του Έβρου, ο πολιτικός μηχανικός και τότε δημοτικός σύμβουλος Κορίνθου Βασίλης Πανταζής.

Ο κ.Πανταζής, που υπηρέτησε και στο νομό Έβρου ως στρατιωτικός, αφηγήθηκε μια πολύ συγκινητική ιστορία που έζησε, με έναν ντόπιο εργολάβο από το Πύθιο Διδυμοτείχου, ο οποίος είχε αναλάβει την κατασκευή έργων του στρατού.

Έγραψε λοιπόν ο εκ Κορίνθου Βασίλης Πανταζής:

“Μια αληθινή ιστορία για να καταλάβουμε εμείς οι Νότιοι τη νοοτροπία όσων ζουν με τον Τούρκο απέναντι

Καλοκαίρι 1998. Αναχώματα Έβρου κοντά στο Πύθιο.

Ταγματάρχης εγώ, επιβλέπων μηχανικός ενός μεγάλου οχυρωματικού έργου κατασκευής πολλών δεκάδων υπογείων κατασκευών όπως πολυβολεία, κτήρια ταγμάτων, λόχων κλπ.

Είχε φτάσει η ώρα επίσκεψης στα έργα για να επιμετρηθούν ώστε να πληρωθεί ο εργολάβος. Πάμε στο πρώτο πολυβολείο μαζί με τον εργολάβο.

Παυλίδης από το Πύθιο.

Αρχίζω να μετρώ. Φτάνω στο πάχος του σκυροδέματος στο δάπεδο του πολυβολείου.

Ενώ η μελέτη προβλέπει Α πάχος, μετρώ 3Α.

Ξανά μετρώ, τα ίδια.

Κύριε Παυλίδη του λέω έχεις κάνει λάθος. Έριξες τριπλάσιο μπετόν.

Μου απαντά. «Δεν έκανα λάθος. Όλα τα οχυρωματικά τα έκανα έτσι.»

Του λέω. «Όπως καταλαβαίνεις όμως δεν θα πληρωθείς τις επιπλέον ποσότητες (πολλά κυβικά μέτρα).»

Μου απαντά. «Φυσικά κύριε Ταγματάρχα. Εξάλλου δεν τα έκανα για να τα πληρωθώ. Εδώ όμως μεθαύριο θα είναι ο γιος μου και ο εγγονός μου. Γι’ αυτό τα έκανα.».

Ντράπηκα αλλά και αισθάνθηκα περήφανος.

Τον ευχαρίστησα και φύγαμε χωρίς να μετρήσω τα υπόλοιπα. Δεν είχα τη δύναμη.

Προτίμησα να πιω ένα τσιπουράκι με έναν αγνό άνθρωπο σαν αυτόν σε μία περιοχή που μυρίζει Ελλάδα και μόνο Ελλάδα”.

Υπάρχουν πράγματα που στα σύνορα μπορούν να τα καταλάβουν μόνο οι ακρίτες.

Για εμάς τους Νότιους ή και τους Βόρειους, στις μεαλουπόλεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, φαντάζουν ακατανόητα.

Γιατί όταν επιστρέφει κάποιος εκεί μετά την θητεία του, όλα όσα είδε στα σύνορα «ξεθωριάζουν» και ξεκινάει να ζει την ζωή του όπως προβλέπονταν να την ζήσει.

Για τους ακρίτες όμως αυτή είναι η ζωή τους…