Ποια ήταν η χρήση της κολόνιας στον Μεσαίωνα;

Πολλά από τα προϊόντα που χρησιμοποιούμε σήμερα παρασκευάζονταν κατά τον Μεσαίωνα για να ικανοποιήσουν συγκεκριμένες ανάγκες εκείνης της εποχής.

Ένα από αυτά ήταν και η κολόνια, η χρήση της οποίας προοριζόταν για εντελώς διαφορετικό σκοπό από εκείνον που γνωρίζουμε σήμερα.

Από τον 13ο αιώνα, οι φαρμακοποιοί είχαν ενισχύσει την τέχνη της απόσταξης αναμιγνύοντας νερό και αιθέρια έλαια. Μετά τη διαδικασία της βράσης περνούσαν στη διαδικασία της ψύξης. Οι εφευρέτες τότε, συνδύασαν αυτά τα αιθέρια έλαια με αλκοόλ ώστε να δημιουργήσουν το σταθερό και απορροφητικό άρωμα που γνωρίζουμε σήμερα.

Το πρώτο άρωμα βασισμένο σε αλκοόλ παρασκευάστηκε κατά τα τέλη του 14ου αιώνα και είχε συστατικά από δενδρολίβανο.

Το άρωμα ρόζμαρι, ήταν γνωστό και ως «νερό της Ουγγαρίας» επειδή σχεδιάστηκε αποκλειστικά για τη Βασίλισσα Ελισάβετ της Ουγγαρίας.

Εκείνη την περίοδο, τα περισσότερα δημόσια λουτρά της Ευρώπης είχαν κλείσει εξαιτίας της βουβωνικής πανώλης, που θανάτωσε πάνω από το ένα τρίτο του πληθυσμού. Χωρίς ακόμα να έχει γίνει γνωστή η επιστημονική γνώση των μικροβίων, οι άνθρωποι πίστευαν ότι ασθένειες όπως η πανούκλα ή η ελονοσία, μεταδίδονταν μέσω του αέρα.

Μάλιστα, η ετυμολογία της λέξης «ελονοσία» προέρχεται από το λατινικό όρο «malaria», δηλαδή κακός αέρας και γι’ αυτό εκτιμούσαν πως σε αυτήν οφείλονταν οι επιδημίες. Έτσι, η άσχημη μυρωδιά της ασθένειας αντιμετωπιζόταν με μια δόση γλυκιάς κολόνιας η οποία θεωρήθηκε ως πραγματική πανάκεια.

Επίσης, η πανώλη λέγεται ότι μεταδιδόταν μέσω του μολυσμένου αέρα σε συνδυασμό με τους καπνούς κτιρίων και σε ιδιωτικούς χώρους, καίγοντας θυμιατά ή εισπνέοντας μυρωδιές όπως του τριαντάφυλλου και του μοσχαριού!

Με το πέρασμα των χρόνων, οι μυρωδιές των ζώων ξεθύμαιναν, ενώ όλο και περισσότερα φυτικά αρώματα έβρισκαν ιδιαίτερη απήχηση στον κόσμο, η Γαλλία έφτασε να γίνει κυρίαρχη χώρα στην παγκόσμια βιομηχανία αρωμάτων.

Μία από τις δημοφιλέστερες κολόνιες ήταν το «eau de Cologne» ή αλλιώς «ύδωρ της Κολωνίας», μια συνταγή που παρήχθη από τον Τζιοβάνι Μαρία Φαρίνα το 1709, αρχικά για την προστασία από την πανώλη και περιείχε δενδρολίβανο, εσπεριδοειδή έλαια και βάση από ποτό σταφυλιού.