Κοινωνία
Είναι απίστευτο πώς μια τέτοια χώρα, σε απαράμιλλη θέση, με θαυμάσιο κλίμα, με τόσο συσσωρευμένη ιστορία και φυσική ομορφιά, μικρό πληθυσμό, που σημαίνει “ρηχή” οικονομία, άρα και σχετικά εύκολη επιστροφή της σε οικονομικής ανάπτυξη μετά από οικονομικές κρίσεις, βρίσκεται σε μόνιμη παρακμή.
Δεν πρόκειται για κρίση, αλλά για παρακμή.
Αυτό τότε το ονομάσαμε «κρίση», η αλήθεια όμως είναι ότι επρόκειτο για την εμφάνιση της παρακμής που καλυπτόταν με χρυσόσκονη, όταν έβρεχε δανεικά, επιδοτήσεις, χρηματιστήρια “αέρος-αέρος” ή ευρώ από τα ΕΣΠΑ.
Σήμερα η παρακμή είναι απολύτως φανερή, τη βλέπουμε σε κάθε βήμα: Κλειστά μαγαζιά, τις κατεστραμμένες και καλυμμένες πινακίδες, με το θέαμα των ξεχειλισμένων κάδων σκουπιδιών –που κανείς δήμαρχος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει, όσο και να προσπαθεί, αν δεν αλλάξει το σύστημα και αν δεν βοηθήσουν οι δημότες– κατεστραμμένα οδοστρώματα σε κεντρικά σημεία των πόλεων, με το σύστημα υγείας να παραπαίει και τα νοσοκομεία να μην είναι σε θέση να ανταποκριθούν αξιοπρεπώς, με προβληματική λειτουργία της Δικαιοσύνης, με την εκπαίδευση κυριαρχείται πλήρως από παρωχημένες παλαιο-αριστερές αντιλήψεις.
Η φυγή στο εξωτερικό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων με δεξιότητες και προσόντα για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον και με πολύ μικρή προοπτική να επιστρέψουν, η κυριαρχία της ασυδοσίας σε όλα τα επίπεδα, ο εθισμός στη βία και τα άβατα Ρομά και Εξαρχείων, η απόρριψη της αξιολόγησης και της αξιοκρατίας, η ανυπαρξία παραγωγής, το έλλειμμα ταγών σε μια κοινωνία, η ευθυνοφοβία και η ανευθυνότητα ως τρόπος ζωής, η εξαφάνιση κάθε είδους κοινωνικής ευθύνης και πλήρη δημογραφική “βουτιά”.
Μια δημογραφική “βουτιά” που ένας Θεός ξέρει πώς μπορεί να αντιστραφεί και να μείνει ο “ελληνικός σπόρος” σε αυτόν τον πλανήτη ισχυρός.
Οι Ελληνες δεν αντιδρούν γιατί νομίζουν ότι προέχει η επιβίωσή τους. Μόνο που δεν είναι “επιβίωση” αυτό που βιώνουν, αλλά αργός θάνατος.
Για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων και για πολύ μεγάλο μέρος της πολιτικής τάξης πρόκειται για ψιλά γράμματα, που όμως αποτελούν τα θεμέλια μιας κανονικής χώρας και όταν εκλείπουν επέρχεται η παρακμή.
Εχουμε φτάσει στα όρια της επιβίωσης, είτε ως κοινωνία, είτε ως άτομα. Και δυστυχώς επικρατεί άγνοια, μοιρολατρία και αδιαφορία. Κάτι πρέπει να γίνει…
