Μ. Λεμπιδάκης: «Εγώ θα προτιμούσα να ξαναπεράσω στην αφάνεια»

Σε συνέντευξή του ο Κρητικός επιχειρηματίας Μιχάλης Λεμπιδάκης, που έζησε σε καθεστώς ομηρίας για 6 μήνες «έσπασε» την σιωπή του έναν μήνα μετά από την απελευθέρωσή του.

Ένα μήνα μετά την απελεύθερωσή του, ο δημοσιογράφος τον ρωτά αν κοιμάται ήρεμος τα βράδια ή συνυπάρχει αναγκαστικά με τους εφιάλτες του.

«Είμαι καλά. Δεν κάνω σκέψεις, δεν έχω εφιάλτες. Για μένα έχει ξεχαστεί πλήρως η περίοδος αυτή. Συνεχίζουμε τη ζωή μας», λέει ο επιχειρηματία.

«Θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε και πριν. Από εκεί και πέρα, ό,τι πω δεν ξέρω πως θα εκληφθεί από σας αλλά εγώ θα προτιμούσα να ξαναπεράσω στην αφάνεια», απαντά και προσθέτει: «Θέλω να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας, όπως ήμασταν πριν, που ποτέ δεν είχαμε απασχολήσει ως άνθρωποι τα μέσα ενημέρωσης και πολλοί λίγοι μας γνώριζαν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιθυμία μου».

Ο Μιχάλης Λεμπιδάκης μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η γνώμη η δική μου, και έτσι αντιμετώπισα εξαρχής την όλη κατάσταση, είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν υποφέρει (…) περισσότερο από όσο εμείς αυτό το διάστημα. Αρκεί να κοιτάξει κανείς να περάσει μια βόλτα από ένα νοσοκομείο και να δει ανθρώπους που πραγματικά υποφέρουν και όχι για έξι μήνες, αλλά για πολύ περισσότερο χρονικό διάστημα και μάλιστα χωρίς ελπίδα. Πολύ περισσότερο να πάμε στα στρατόπεδα των προσφύγων που τα βλέπουμε στις ειδήσεις, σε χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση, με καταστροφές. Επομένως, δεν ξέρω γιατί δίνεται τόσο πολλή προσοχή στη δική μας περίπτωση. Υποφέραμε έξι μήνες, όμως άλλοι άνθρωποι υποφέρουν πολύ περισσότερο. Εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι υποφέραμε εμείς. Αν το καλοσκεφτείτε, αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν μπει κανείς σε έναν θάλαμο με ανθρώπους που έχουν μια σοβαρή ασθένεια, εκεί βρίσκει τον πόνο», σημειώνει μεταξύ άλλων στη συνέντευξή του.

«Δεν με έκανε κάτι να φοβηθώ. Γνώριζα, ωστόσο, ότι υπήρχε μια πολύ μικρή πιθανότητα και, αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν η μοίρα μου, όπως είναι η μοίρα χιλιάδων ανθρώπων, που ζουν μια δύσκολη κατάσταση και τελικά δεν επιβιώνουν… (Οι απαγωγείς) Δεν ήταν απειλητικοί σε καμία περίπτωση. Ήταν ευγενικοί απέναντί μου και σε κάθε ευκαιρία με διαβεβαίωναν ότι δεν υπήρχε κάτι το αρνητικό» λέει.