Ηφαίστειο Ν. Ζηλανδίας: Περιγραφή τουρίστα που έζησε την καταστροφή (φώτο)

Για τα όσο δραματικά έζησε μετά την έκρηξη του ηφαιστείου στη Λευκή Νήσο της Νέας Ζηλανδίας τοποθετήθηκε ένας από τους τραυματίες του συμβάντος. Ο ίδιος προσπάθησε να δώσει τις πρώτες βοήθειες σε όσους περισσότερους μπορούσε.

Τα σκάφη που βρίσκονταν στις ακτές του νησιού και είχαν μεταφέρει προηγουμένως τους τουρίστες, μετά την έκρηξη του ηφαιστείου άρχισαν να φορτώνουν τραυματίες. Μεταξύ αυτών και ο 50χρονος Τζέο Χόπκινς, που έριχνε νερό στα ζεματισμένα κορμιά τους. Όπως είπε, κάποιοι από τους τραυματίες έχαναν τις αισθήσεις τους με τον ίδιο να προσπαθεί να τους πει πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά τώρα, ανησυχεί πως μεταξύ εκείνων που βοήθησε, κάποιοι μπορεί να έχουν πεθάνει. Όπως δήλωσε: «Είχαν καεί σε όλο τους το σώμα».

«Παρακολουθούσαμε από κοντά την έκρηξη ενός ηφαιστείου – και μετά όλα άλλαξαν»
Ο Χόπκινς είχε επισκεφθεί το νησί, ως δώρο γενεθλίων από την κόρη του που είναι φοιτήτρια γεωλογίας. Την ώρα που συνέβη η έκρηξη του ηφαιστείου, η βάρκα στην οποία επέβαινε μόλις είχε απομακρυνθεί και είχε γυρίσει για μια τελευταία ματιά στον κρατήρα. «Την ώρα που γυρίζαμε, είδα την έκρηξη και την λευκή και γκρίζα σκόνη να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό». Ακολούθησε σιωπή. «Εκείνη την στιγμή ήταν πολύ όμορφα – παρακολουθούσαμε την έκρηξη ενός ηφαιστείου μπροστά στα μάτια μας» δήλωσε.

Μόλις έπεσε η ηφαιστειακή σκόνη και επέστρεψε ο γαλάζιος ουρανός, τόσο ο ίδιος όσο και οι υπόλοιποι αυτόπτες μάρτυρες, άρχισαν να βλέπουν ανθρώπους να τρέχουν στην θάλασσα για να ξεφύγουν. Το σκάφος άλλαξε κατεύθυνση σε μια προσπάθεια να βγάλει όσους περισσότερους γινόταν από την θάλασσα. Όταν το πρώτο πλοίο επέστρεψε από το νησί, κάποιος φώναξε:

«Είναι κανείς γιατρός;». Υπήρχαν δύο – ένας από την Αγγλία και ένας από την Σλοβενία, ενώ ο Χόπκινς, πάστορας από το Χάμιλτον και η κόρη του Λιλιάνι, είχαν εκπαιδευτεί στις πρώτες βοήθειες. Τότε κατάλαβαν όλοι πόσο σοβαρή ήταν η κατάσταση. «Όλοι φορούσαν σορτς και κάηκαν πολύ άσχημα – Δεν είχα ξαναδεί τέτοιες φουσκάλες. Τα εξωτερικά καταστρώματα του σκάφους χρησιμοποιήθηκαν για την παροχή πρώτων βοηθειών, ενώ όσοι βρίσκονταν ήδη στο πλοίο και δεν είχαν τραυματιστεί – περίπου 30 άτομα – έμειναν στο εσωτερικό του σκάφους. Σιγά σιγά άρχισαν να καταφθάνουν βάρκες με τραυματισμένους ανθρώπους από το νησί. «Δεν νομίζω πως ήρθε κανείς που να μην ήταν άσχημα καμένος. Όλοι ήταν καμένοι. Οι άνθρωποι φορούσαν σορτς και κοντομάνικα μπλουζάκια, επομένως ένα μεγάλο μέρος του δέρματός τους ήταν εκτεθειμένο και φυσικά κάηκε άσχημα. Ακόμη και τα πρόσωπά τους ήταν πολύ καμένα. Αλλά υπήρχαν και τεράστια εγκαύματα κάτω από τα ρούχα τους. Κι ενώ μπορεί τα ρούχα να έδειχναν μια χαρά, μόλις τα κόβαμε, αντικρίζαμε τέτοιες φουσκάλες που δεν είχαμε ξαναδεί στην ζωή μας. Ούρλιαζαν από τον πόνο».

Όπως είπε ο Χόπκινς, υπήρχε αρκετό γλυκό νερό στο σκάφος τους και άρχισαν να ρίχνουν όσο περισσότερο γινόταν στους τραυματίες. Έκοψαν τα ρούχα τους, τους τύλιξαν σε κουβέρτες και προσπάθησαν να τους κρατήσουν ήρεμους, λέγοντάς τους πως όλα θα πάνε καλά. Κάποια στιγμή, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην ηπειρωτική χώρα με τους 23 τραυματίες που είχαν σώσει από την έκρηξη του ηφαιστείου, διότι όλοι τους έπρεπε να μεταφερθούν στο νοσοκομείο. Πέντε από αυτούς ήταν σε κρίσιμη κατάσταση.

Ο Χόπκινς πέρασε πολύ χρόνο με ένα ζευγάρι νεαρών τουριστών που έχανε συχνά τις αισθήσεις του. Προσπάθησε να συγκεντρώσει όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε γι’ αυτούς, για να βοηθήσει το παραϊατρικό προσωπικό. «Φοβάμαι πως μπορεί να μην τα κατάφεραν. Υπήρχαν στο σκάφος μας πέντε άτομα σε κρίσιμη κατάσταση και υπάρχουν ήδη πέντε επιβεβαιωμένοι νεκροί… ήταν πολύ άσχημα καμένοι».

Τους τύλιγαν με ό,τι είχαν για να τους κρατήσουν ζεστούς
Στα μισά της διαδρομής προς την ηπειρωτική χώρα, ένας σκάφος της ακτοφυλακής μετέφερε στο δικό τους σκάφος μέλη του παραϊατρικού προσωπικού προκειμένου να προσφέρουν κάποιου είδους ανακούφιση στους τραυματίες από τον πόνο. Αλλά δυσκολεύονταν να βρουν φλέβες κάτω από το καμένο δέρμα τους. «Δεν έχω ιδέα πόση ώρα μας πήρε για να γυρίσουμε. Προχωρούσαμε όσο πιο γρήγορα γινόταν, αλλά πολλοί από τους τραυματίες ήταν σε κατάσταση σοκ. Και ήταν παγωμένοι επειδή τους ρίχναμε νερό στα εγκαύματά τους. Αντί να ζητάμε νερό, ζητούσαμε σακάκια και παλτό. Βγάζαμε τα μπλουζάκια μας για να τους δώσουμε κάτι για να παραμείνουν ζεστοί. Θυμάμαι τρεις Ασιάτες τουρίστες που μαζεύτηκαν κάτω από μια μεγάλη αδιάβροχη τσάντα αποσκευών».

Τελικά, επιστρέφοντας στην ακτή, ο Χόπκινς κατάφερε να μιλήσει με την γυναίκα του και να την ενημερώσει πως τόσο ο ίδιος όσο και η κόρη του ήταν ασφαλείς. «Το πιο δύσκολο από όλα είναι πως ξέρω ότι χάσαμε κάποιους ανθρώπους. Και τότε οι σκέψεις σου δεν μπορεί να είναι άλλες από τις εξής: ‘Υπήρχε κάτι που θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά; Υπήρχε κάτι που θα μπορούσα να κάνω για να σώσω κάποιον;».