Οι «θυσίες» ενός Youtuber: Τα ψυχολογικά προβλήματα και ο λόγος που αγγίζει τα πάντα 3 φορές (βίντεο)

Η νέα τάση των Youtubers μπορεί να φαντάζει μια καλή ευκαιρία για «εύκολο χρήμα» αλλά όπως φαίνεται πολλές φορές κρύβει αρκετά «σκοτεινά» μυστικά. Η διάσημη στο χώρο, Lele Pons μίλησε ανοιχτά για τη μάχη της με τις ψυχικές ασθένειες, συμπεριλαμβανομένου του συνδρόμου Τουρέτ, της κατάθλιψης, της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής/υπερκινητικότητας, και της σοβαρής ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής (OCD) που μερικές φορές την εμπόδιζε να λειτουργήσει.

Η 23χρονη σταρ από τη Βενεζουέλα, η οποία έχει 16,4 εκατομμύρια συνδρομητές στο YouTube και 40,9 εκατομμύρια ακόλουθους Instagram, αποκάλυψε ότι αγωνίστηκε με ψυχικές διαταραχές για πρώτη φορά στις 22 Απριλίου με ένα τρέιλερ για το νέο ντοκιμαντέρ της στο YouTube το «The Secret Life of LeLe Pons». «Οι άνθρωποι που πιστεύετε ότι έχω την τέλεια ζωή: να ξέρετε ότι δεν έχω μια τέλεια ζωή», είπε. «Το βαθύτερο, πιο σκοτεινό μυστικό μου είναι ότι έχω OCD και ότι το είχα για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου».

Η μάχη ενάντια στο OCD -Οι εμμονές και οι ψυχαναγκασμοί της YouTuber
Κι ενώ η Lele αναφέρθηκε σε αρκετές νευρολογικές διαταραχές από τις οποίες πάσχει, το πρώτο επεισόδιο της εκπομπής επικεντρώνεται κυρίως στο OCD, ενάντια στο οποίο δίνει μάχη για πάνω από μια δεκαετία.
Το OCD ή αλλιώς ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή είναι μια διαταραχή άγχους που χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη ανεπιθύμητων ιδεοληπτικών σκέψεων, οι οποίες οδηγούν ένα άτομο να επαναλάβει ορισμένες συμπεριφορές (καταναγκασμούς).

Οι εμμονές αψηφούν τη λογική και συνήθως περιλαμβάνουν ανησυχίες σχετικά με μικρόβια ή μόλυνση, ανάγκη συμμετρίας, «παρεμβατικές σκέψεις» σεξουαλικής φύσης ή φόβους για θάνατο ή βλάβη που θα υποστούν τα ίδια τα άτομα που πάσχουν ή τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Αυτό μπορεί να οδηγήσει τον πάσχοντα να διαπράξει επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές για να ηρεμήσει τις σκέψεις του. Τελετουργικά – όπως ο επανειλημμένος καθαρισμός ή το να κάνεις μία ενέργεια σε έναν ορισμένο αριθμό – μπορούν να εξουθενώσουν και να πάρουν μεγάλο μέρος της ημέρας, παρεμβαίνοντας στην κανονική λειτουργία. «Το OCD μου είναι πολύ, πολύ ισχυρές σκέψεις που με κάνουν να κάνω πράγματα που δεν θέλω να κάνω», είπε η Lele.

Σε μια από τις πρώτες εκδηλώσεις της διαταραχής που ξεκίνησε όταν ήταν παιδί, η Lele ένιωθε την ανάγκη να βάλει ένα μαξιλάρι πάνω από το κεφάλι της και να μείνει ένα λεπτό χωρίς να ανασάνει. «Αν το έκανα, θα ήμουν χαρούμενη», εξήγησε. «Όταν ήμουν μικρή, έφτασα σε ένα σημείο που δεν μπορούσα να μετακινηθώ από το αυτοκίνητο και έμενα μια ώρα εκεί, κάνοντας κάποια τελετουργικά και αγγίζοντας τα πράγματα. Και ο μπαμπάς μου έπρεπε να με μεταφέρει έξω από το αυτοκίνητο», θυμήθηκε.

Η μητέρα της είπε ότι παρατήρησε για πρώτη φορά ότι κάτι δεν πάει καλά όταν παρατήρησε την ανάγκη της Lele να αγγίζει κάτι τρεις φορές. «Άρχισα να ξέρω ότι είχε κάτι λάθος όταν άρχισε να αγγίζει τρεις φορές την πόρτα του δωματίου μου και τη [ρώτησα], γιατί το κάνεις αυτό;» θυμήθηκε τη μαμά της. Η Lele της είπε ότι ήταν ένα άγγιγμα για εκείνη, ένα για τον πατέρα της και ένα για τη μητέρα της. «Έπρεπε να αγγίξω τα πάντα. Τα πάντα, τα πάντα», είπε η Lele. «Και αν δεν άγγιζα τα πάντα, νόμιζα ότι η οικογένειά μου θα πέθανε».

Φοβόταν να περπατήσει μέσα από τις πόρτες και ανέπτυξε πολλές άλλoυς καταναγκασμούς, όπως να ανοίξει και να κλείσει και να κλείσει μια βρύση τρεις φορές.

Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε
Είχε επίσης μαθησιακές δυσκολίες. Επειδή δεν μιλούσε πολύ, θα ζωγράφιζε για να επικοινωνήσει με τους γονείς της. Για παράδειγμα, η ζωγραφιά ενός κοριτσιού που τρώει πίτσα σήμαινε ότι ήθελε να φάει πίτσα. Όλες αυτές οι δυσκολίες αναστάτωσαν τη ζωή της και η Lele είπε ότι «δεν είχε σχεδόν καθόλου φίλους» πέρα από την οικογένειά της και θα έπαιζε κυρίως με τα ξαδέλφια της. Ήταν «πραγματικά μοναχικά», σχολίασε.

Τελικά, άρχισε να βλέπει την δρ. Κάτια Μόριτζ, μια κλινική ψυχολόγο. «Όταν γνώρισα για πρώτη φορά τη Lele, ήρθε ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης», είπε ο Δρ Μόριτζ. «Δεν μπορούσε πραγματικά να λειτουργήσει και αγωνίζονταν να πάει στο σχολείο, να φάει, να κοιμηθεί, να κάνει οποιαδήποτε από τις βασικές δραστηριότητες που χρειαζόταν να κάνει».

Οι πάσχοντες από OCD επωφελούνται από τη φαρμακευτική αγωγή και τη γνωστική συμπεριφορική θεραπεία, στην οποία ο ασθενής μαθαίνει να αντιμετωπίζει αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα με πιο παραγωγικό τρόπο.

Ένα πράγμα που βοήθησε τη Lele ήταν να ενταχθεί στο Vine στο γυμνάσιο. «Το να κάνεις αστεία βίντεο ήταν περισπασμός στο OCD, σε αυτό που συνέβαινε», είπε.

Αρχικά χρησιμοποιούσε τη video-sharing εφαρμογή για να κάνει φίλους και σύντομα τη βοήθησε να τους βρει όχι μόνο στο διαδίκτυο αλλά και στο σχολείο, όπου οι συμμαθητές της κατάλαβαν την κατάστασή της.

Αν και η διαδικτυακή της παρουσία τη βοήθησε με κάποιους τρόπους, εξακολουθεί να αγωνίζεται με το OCD σήμερα. «Σε περιόδους που είμαι λυπημένη, σε περιόδους που περνάω διάφορα, το OCD είναι εκεί. Είναι πολύ δύσκολο γιατί υπάρχουν εναύσματα και στο OCD αν ενεργοποιηθείτε να κάνετε κάτι, πρέπει να το κάνετε », είπε και συνέχισε: «Όταν έχετε μια κατάσταση που σας ελέγχει τις περισσότερες φορές, εύχεστε να μην την είχατε»

Η Lele χρειάζεται ακόμη να κλείνει τη βρύση τρεις φορές αφού κάνει ντους – ένας καταναγκασμό που εμφανίζεται στην κάμερα κατά τη διάρκεια του επεισοδίου.

Λέει στη Δρ Μόριτζ ότι πρέπει να κάνει την καταναγκαστική ενέργεια για άλλη μια φορά, επειδή την έχει κάνει μόνο δύο φορές και πρέπει να είναι τρεις. Η Δρ Μόριτζ της μιλάει ήρεμα, κρατώντας το χέρι της και υπενθυμίζοντας ότι δεν χρειάζεται να το κάνει. Την καθοδηγεί χαλαρώνοντας το σώμα, τα χέρια της και τα δάχτυλά της.

Η Δρ Μόριτζ εξήγησε ότι οι άνθρωποι που πάσχουν από OCD στρέφονται σε καταναγκασμούς για να σταματήσουν τα κακά συναισθήματα και τις σκέψεις να κυριαρχούν στο κεφάλι τους, επειδή το τελετουργικό τις. Αλλά η δουλειά της θεραπείας είναι να κάνει το συναίσθημα να περάσει χωρίς να γίνει το τελετουργικό.

Η Lele είπε επίσης ότι τη βοηθούν τα φάρμακα λέγοντας: «Εάν δεν έπαιρνα φάρμακα, δεν θα βρισκόμουν εκεί που είμαι».

Ο πατέρας της, Luis Pons, σημείωσε ότι η Lele μπορεί να κάνει απίστευτα περίπλοκα πράγματα χωρίς προσπάθεια – αλλά μπορεί να μην μπορεί να κάνει κάτι απλό όπως το να γράψει μια επιταγή ή να σβήσει ένα φως, επειδή τα τελετουργικά την εμποδίζουν. «Το μόνο που προσπαθεί να κάνει όλη της τη ζωή είναι να βρει μια ισορροπία μεταξύ των πραγμάτων που αναμένονται στον κόσμο στον οποίο ζει και στο μυαλό της. Είναι ένας αγώνας 24 ώρες την ημέρα», είπε.

Κι ενώ δίνει τη δική της μάχη, η Lele, όπως και πολλοί διάσημοι και αστέρες των social media, γίνεται αντικείμενο μίσους και εκφοβισμού στο Διαδίκτυο. «Οι άνθρωποι κάνουν το να με μισούν κουλ», λέει η ίδια, ενώ αποκαλύπτει ότι πιάνει τον εαυτό της να μπαίνει στη διαδικασία να συγκριθεί με άλλους όλη την ώρα, και αυτό έχει κάνει την προοπτική να είναι ευάλωτη και να μιλά για την ψυχική της ασθένεια ιδιαίτερα τρομακτική. «Φοβάμαι να πω στους ανθρώπους; Ναι. Φοβάμαι τι θα μπορούσαν να πουν; Αλλά ντρέπομαι; Όχι», σημειώνει.

Καθώς το επεισόδιο έκανε το ντεμπούτο του στο YouTube, η Lele μίλησε στο Entertainment Tonight για το ευαίσθητο θέμα, εξηγώντας ότι επέλεξε να ανοιχτεί «τώρα που δεν ντρέπομαι και νιώθω αμήχανη που έχω OCD».

«Όταν ήμουν μικρή δεν μπορούσα να κινηθώ, έμενα κολλημένη σε ένα μέρος. Δεν μπορούσα να κουνηθώ και ο μπαμπάς μου έπρεπε να με μεταφέρει σε μέρη», είπε. «Υπάρχουν πράγματα που δεν θέλεις να κάνεις, αλλά ο εγκέφαλός σου και οι σκέψεις σου σού λένε να τα κάνεις. Αγγίζω πολύ, κάνω πολλούς ελέγχους, πιάνω πράγματα, τα πάντα. Μιλάω σε κάποιον αλλά επαναλαμβάνω τρεις φορές και δεν το παρατηρούν. Αγγίζω κάτι τρεις φορές. Μερικές φορές νιώθω ακόμα και νευρικότητα όταν λέω [ή] κάνω κάτι δύο φορές και είμαι σαν να πρέπει να επιστρέψω… Όλα είναι τόσο υπολογισμένα, είναι τρελό. Όσον αφορά τις σκέψεις, φοβάμαι ότι “αν δεν το κάνω αυτό τρεις φορές, κάτι κακό θα συμβεί.” Και πραγματικά, πραγματικά αληθινά το πιστεύεις. Δεν είναι φυσιολογικό, ξέρεις; Επειδή ξέρω ότι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα κακό, αλλά το συναίσθημα είναι τόσο που πραγματικά το πιστεύεις, είναι απλά δύσκολο».

Τέλος, η YouTuber είπε ότι έχει υποβληθεί σε θεραπεία για ένα μήνα κάθε φορά σε αρκετές περιπτώσεις και οι ακόλουθοί της δεν παρατηρούν καν ότι έχει φύγει, επειδή έχει αποθηκεύσει περιεχόμενο που μπορεί να αναρτηθεί ενώ είναι μακριά.