Αναστασία Παπαδοπούλου: Ανάληψη καθηκόντων για την νέα πρόεδρο του Αρείου Πάγου – Τι δήλωσε

Με μια μακροσκελή δήλωσή της, η νέα πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Αναστασία Παπαδοπούλου, μετά την ανάληψη καθηκόντων της, εξήγησε ότι θα υπηρετήσει στο μέγιστο τη θέση αυτή που της εμπιστεύτηκε η πολιτεία.

Μεταξύ άλλων, η κ.Παπαδοπούλου αναφέρει τα εξής: «Υπεύθυνος για τη διασφάλιση της ανεξαρτησίας του είναι ο ίδιος ο δικαστής και το δικαστικό σύστημα εν γένει.

Απέναντι στις εξουσίες ο δικαστής πρέπει να μπορεί να διατηρεί την αναγκαία απόσταση και να αποφεύγει την από άσκοπη συναναστροφή.

Με την ανεξαρτησία συναρτάται και το ζήτημα που κάθε τόσο επανέρχεται στο προσκήνιο της άσκησης κριτικής των δικαστικών αποφάσεων και ο σχολιασμός των δικαστικών ενεργειών.

Οι ενέργειες της Δικαιοσύνης αναμφίβολα είναι και αυτές αντικείμενο του δημόσιου δημοκρατικού διαλόγου. Ζήτημα δημιουργείται όταν επιχειρείται ή φαίνεται να επιχειρείται (και εδώ ας θυμηθούμε τη θεωρία του φαινομένου του ΕΔΔΑ), αθέμιτος επηρεασμός των αρμόδιων δικαστικών οργάνων.

Κυρίως όταν ο σχολιασμός αφορά εκκρεμή υπόθεση. Ο κίνδυνος αφορά την απονομιμοποίηση του συστήματος που κλονίζει τις βάσεις του κράτους δικαίου.

Μάλιστα, το τελευταίο διάστημα παρατηρείται το φαινόμενο εξωδικαστικά πρόσωπα, καθ΄ υπέρβαση των ακροτάτων ορίων μιας καλοπροαίρετης ιδιάζουσας κριτικής, να αμφισβητούν επικριτικά ως υπέρ δικαστές το πόρισμα των δικαστικών ερευνών επί της ουσίας και μάλιστα με κριτήρια εξωδικαστικά, επιχειρώντας τη χειραγώγηση και τον επηρεασμό έξωθεν ή τον αυθαίρετο σφετερισμό της συνταγματικά κατοχυρωμένης, ως αδέσμευτης, δικαστικής κρίσης, παραγνωρίζοντας ότι κατά το Σύνταγμα η συνείδηση του ίδιου του δικαστικού κριτή πρέπει να συνιστά το μοναδικό παράγοντα σχηματισμού της δικανικής πεποίθησης.

Και αντίστροφα όμως, πώς αντιδρά ο δικαστής στην κριτική των αποφάσεών του; Ο δικαστής είναι φορέας.

Η δικαστική δεοντολογία απαιτεί από τον δικαστή ταπεινότητα και ανωτερότητα. Η αντίδρασή του στην κριτική δίκαιη ή άδικη, οξεία ή μη ως γνώμονα πρέπει να έχει μόνο τη διασφάλιση του κύρους της Δικαιοσύνης.

Η αντιδικία και πολύ περισσότερο η εμπλοκή σε δικαστικές διαμάχες σπανίως ικανοποιούν τον σκοπό αυτό».