Γιατί τρομάζουμε όταν τρεμοπαίζουν τα φώτα στο πάρκινγκ;

Έχεις βρεθεί ποτέ σε ένα υπόγειο πάρκινγκ, μόνος, και ξαφνικά τα φώτα αρχίζουν να τρεμοπαίζουν; Ο ήχος των βημάτων σου αντηχεί, η σκιά σου κινείται αλλόκοτα στους τοίχους — και χωρίς να έχει συμβεί τίποτα, νιώθεις την καρδιά σου να χτυπά πιο γρήγορα. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η απάντηση βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη βιολογία του φόβου και στη λογική του κινηματογράφου.

Από εξελικτική άποψη, το ανθρώπινο μυαλό έχει προγραμματιστεί να αντιδρά στα απρόβλεπτα ερεθίσματα — στο σκοτάδι, στους απότομους ήχους, στις αλλαγές του φωτός. Όταν τα φώτα τρεμοπαίζουν, ο εγκέφαλός μας ενεργοποιεί αυτόματα τον μηχανισμό επιβίωσης, επειδή κάτι “δεν πάει καλά” στο περιβάλλον. Πρόκειται για καθαρό ένστικτο.

Όμως υπάρχει και κάτι πιο σύγχρονο — ο κινηματογραφικός φόβος. Εδώ και δεκαετίες, οι ταινίες τρόμου και τα ψυχολογικά θρίλερ έχουν χρησιμοποιήσει το σκηνικό του άδειου πάρκινγκ και τα τρεμοπαίγματα των φώτων για να προκαλέσουν ένταση. Οι σκηνοθέτες ξέρουν πως το ημίφως και η σιωπή κάνουν το κοινό να περιμένει κάτι κακό — ακόμη κι όταν τίποτα δεν συμβαίνει.

Έτσι, κάθε φορά που βιώνουμε κάτι παρόμοιο στην πραγματικότητα, το μυαλό μας “ξεκλειδώνει” αυτή τη μνήμη.

Οι αισθήσεις μας υπερλειτουργούν, η φαντασία γεμίζει τα κενά — και ξαφνικά, το πάρκινγκ μοιάζει με σκηνή από ταινία.

Ίσως τελικά, δεν φοβόμαστε το σκοτάδι ή τα φώτα που τρεμοπαίζουν· φοβόμαστε όσα μπορεί να κρύβονται εκεί, γιατί το έχουμε μάθει μέσα από τις ιστορίες που αγαπάμε να μας τρομάζουν.