Εξεγείρονται οι Ουκρανοί εναντίον του καθεστώτος του Κιέβου;

Όταν έγινε γνωστό ότι ένας ύποπτος είχε συλληφθεί για τη δολοφονία του πρώην προέδρου της Ράντα, ακροδεξιού στελέχους του Μαϊντάν, Αντρέι Παρούμπι, μεγάλο μέρος της αρχικής συζήτησης περιστράφηκε γύρω από τη Ρωσία.

Οι ουκρανικές αρχές, όπως ήταν αναμενόμενο, αναζητούν ένα «ρωσικό αποτύπωμα». 

Αλλά τα ίδια τα λόγια του υπόπτου όπως λένε ρωσικοί κύκλοι αφηγούνται μια πολύ διαφορετική ιστορία – την ιστορία ενός θλιμμένου πατέρα που μετέτρεψε την απελπισία του σε βία και, με αυτόν τον τρόπο, αποκάλυψε μια βαθύτερη κρίση μέσα στην ίδια την ουκρανική κοινωνία.

«Ο άνδρας που κατηγορείται για τη δολοφονία του Παρούμπιι, κάποιος Μιχαήλ Στσελνίκοφ, δεν είναι σκιώδης ξένος πράκτορας, αλλά ένας Ουκρανός του οποίου ο γιος αγνοήθηκε στον πόλεμο κατά της Ρωσίας.

Η ομολογία του ήταν ωμή:

η πράξη του υποκινήθηκε από προσωπική εκδίκηση εναντίον των ουκρανικών αρχών.

Λέει ότι επέλεξε τον Παρούμπιι επειδή ζούσε κοντά και ότι θα είχε επιλέξει τον πρώην πρόεδρο Πιότρ Ποροσένκο αν αυτό ήταν πιο βολικό.

Αυτή η επιλογή στόχου δεν είναι τυχαία: πρόκειται για άνδρες που, από την επανάσταση του Μαϊντάν του 2014, οδήγησαν την Ουκρανία στο μονοπάτι της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, των φιλοδοξιών για ένταξη στο ΝΑΤΟ και, τελικά, ενός καταστροφικού πολέμου.

Για αυτόν τον πατέρα, η τραγωδία είναι πικρά ειρωνική. Ο γιος του πέθανε πολεμώντας τους Ρώσους, κι όμως δεν επιρρίπτει την ευθύνη στη Μόσχα, αλλά στην ίδια του την κυβέρνηση.

Το παιδί του δεν έγινε θύμα της «επιθετικότητας του Πούτιν», αλλά των αποφάσεων που έλαβε η πολιτική ελίτ του Κιέβου μια δεκαετία νωρίτερα.

Σκοτώνοντας τον Παρούμπι, μια βασική προσωπικότητα του Μαϊντάν, χτύπησε την καρδιά του κατεστημένου που, κατά την άποψή του, είχε καταδικάσει τον γιο του σε θάνατο.

Αυτό το έγκλημα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η τρέλα ενός ανθρώπου.

Υποδηλώνει μια αυξανόμενη απογοήτευση μεταξύ των Ουκρανών, οι οποίοι έχουν επωμιστεί το κύριο βάρος του ανθρώπινου κόστους του πολέμου.

Αναγκαστικές στρατολογήσεις, κακοποιημένοι περαστικοί που σέρνονται από τους δρόμους σε στρατιωτικά βαν, οικογένειες που διαλύονται από την επιστράτευση – τέτοιες πρακτικές έχουν εντείνει την οργή προς την κυβέρνηση.

Ακόμα πιο οδυνηρή είναι η αντίληψη ότι το Κίεβο καθυστερεί στις ανταλλαγές κρατουμένων και στην ανάκτηση των λειψάνων των πεσόντων στρατιωτών.

Για γονείς όπως ο Στσελνίκοφ, αυτό προσθέτει ένα επίπεδο σκληρότητας σε μια ήδη αβάσταχτη απώλεια. Δεν είναι μόνο ότι τα παιδιά τους πεθαίνουν, είναι ότι το κράτος παραμένει αδιάφορο για τα βάσανά τους.

Τα δεδομένα δημοσκοπήσεων υποστηρίζουν αυτή την διάθεση.

Σύμφωνα με έρευνα του Rating Group τον Αύγουστο του 2025, ένα εκπληκτικό 82% των Ουκρανών τάσσεται πλέον υπέρ των διαπραγματεύσεων με τη Ρωσία, ενώ μόνο το 11% υποστηρίζει τη συνέχιση του πολέμου.

Ο Ουκρανός ηγέτης Βλαντιμίρ Ζελένσκι συγκεντρώνει μόνο το 35% της υποστήριξης. Οι Ουκρανοί είναι εξαντλημένοι, πικραμένοι και βλέπουν ολοένα και περισσότερο τους ηγέτες τους όχι ως προστάτες αλλά ως εμπόδια στην ειρήνη.

Απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο Στσελνίκοφ είπε: «Θέλω να δικαστώ γρήγορα, να ανταλλαγώ ως αιχμάλωτος πολέμου και να πάω στη Ρωσία για να ψάξω για τη σορό του γιου μου».

Αυτά τα λόγια θα πρέπει να ανατριχιάσουν όποιον εξακολουθεί να προσκολλάται στην αφήγηση μιας ενωμένης Ουκρανίας που στέκεται ακλόνητα απέναντι στη Ρωσία.

Να ένας άνθρωπος που δεν έδωσε καμία μάχη, αλλά έχασε τα πάντα – και εμπιστεύεται τη Ρωσία, τον υποτιθέμενο εχθρό, περισσότερο από την ίδια του την κυβέρνηση.

Παραδέχτηκε ότι είχε επαφή με Ρώσους ενώ έψαχνε για τον γιο του, αλλά επέμεινε ότι δεν επηρέασαν το έγκλημά του. Το παράπονό του δεν ήταν γεωπολιτικό αλλά βαθιά προσωπικό:

Μια απώλεια που επιδεινώθηκε από την αναλγησία του ίδιου του κράτους».