Οργή για τουρκικές σημαίες στο κέντρο της Λευκωσίας

Έντονες αντιδράσεις προκάλεσε η εμφάνιση τουρκικών σημαιών στο κέντρο της Λευκωσίας, και συγκεκριμένα στην Πλατεία Λέλλου Δημητριάδη, το μεσημέρι της Τρίτης 4 Νοεμβρίου.

Η εικόνα των σημαιών σε δημόσιο χώρο της ελεύθερης πρωτεύουσας προκάλεσε συγκίνηση, θυμό και απορία στους περαστικούς, οι οποίοι δεν γνώριζαν αρχικά περί τίνος επρόκειτο.

Η εξήγηση του Δημάρχου

Σύμφωνα με δηλώσεις του Δημάρχου Λευκωσίας Χαράλαμπου Προύντζου, το περιστατικό αφορούσε ελληνοκυπριακή κινηματογραφική παραγωγή, η οποία είχε λάβει επίσημη έγκριση από το δημαρχείο για γυρίσματα ταινίας.

Η σκηνή απεικόνιζε την κατεχόμενη πλατεία Σεραγιού, και για τις ανάγκες των γυρισμάτων τοποθετήθηκαν τουρκικές σημαίες και πινακίδες στα τουρκικά.

Ο Δήμαρχος ξεκαθάρισε ότι υπήρξε παρεξήγηση, καθώς δεν είχε αναρτηθεί επαρκής σήμανση που να ενημερώνει το κοινό ότι πρόκειται για γύρισμα ταινίας — με αποτέλεσμα αρκετοί πολίτες να πιστέψουν, έστω για λίγο, ότι πρόκειται για πρόκληση ή «δήλωση παρουσίας» εκ μέρους της κατοχικής δύναμης.

Το θέμα, όπως είπε ο κ. Προύντζος, έχει ήδη επιλυθεί από το Δημαρχείο.

Το σύμβολο της κατοχής και το ανοιχτό τραύμα

Παρότι το περιστατικό αποδείχθηκε αθώο, η εικόνα της τουρκικής σημαίας στην ελεύθερη Λευκωσία ξύπνησε βαθιές μνήμες και ευαισθησίες.

Για τους Κύπριους, η κόκκινη σημαία με την ημισέληνο δεν είναι ένα απλό σημαιοστολιστικό στοιχείο — είναι το σύμβολο της εισβολής του 1974, της παράνομης κατοχής του 37% του νησιού, της προσφυγιάς και των χιλιάδων αγνοουμένων.

Κάθε τέτοια εικόνα, ακόμα κι αν πρόκειται για κινηματογραφική σκηνή, ξύνει την πληγή που ποτέ δεν έκλεισε: μια πληγή που κρατά ανοιχτή η συνεχιζόμενη παρουσία κατοχικών στρατευμάτων, οι παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και η σιωπή της διεθνούς κοινότητας.

Η Λευκωσία, μια πόλη διχοτομημένη

Η Λευκωσία παραμένει η τελευταία διχοτομημένη πρωτεύουσα της Ευρώπης, χωρισμένη από τη λεγόμενη «πράσινη γραμμή».

Σύμφωνα με το Sigmalive.com η ελεύθερη πλευρά ζει καθημερινά με το βλέμμα στραμμένο στα κατεχόμενα, όπου οι εκκλησίες παραμένουν βουβές και τα σπίτια των προσφύγων σιωπηλοί μάρτυρες μιας αδικίας που διαρκεί μισό αιώνα.