Δ.Πετρόπουλος για τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο σε ηλικία 38 ετών: «Τόσα χρόνια μετά ζω – Δεν αντέχω τη λύπηση»

Ο καρκίνος μπήκε στη ζωή του Δημήτρη Πετρόπουλου όταν ο ίδιος ήταν 38 ετών.

Σήμερα είναι υγιής και κάνει τον απολογισμό εκείνης της δύσκολης περιόδου.

Ο Δημήτρης Πετρόπουλος τονίζει σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Βαζαίο, πως ο καρκίνος είναι ένας αντίπαλος, που δεν είναι ανίκητος. Ο ηθοποιός αναρωτιέται μάλιστα γιατί κάποιοι αποφεύγουν να μιλούν για την ασθένεια.

Μιλήσατε ανοιχτά για το ζήτημα του καρκίνου, που «σας χτύπησε την πόρτα» στα 38 σας, μόλις, χρόνια. Σκεφτήκατε ότι μπορεί να δώσετε δύναμη σε άλλους ασθενείς καταθέτοντας την εμπειρία σας;

Κι εδώ το κίνητρο μου, όπως για όλα, είναι η τόνωση του ηθικού των άλλων. Από την άλλη, ίσως αποτελεί και μια μορφή «απενοχοποίησης». Δηλαδή, δεν καταλαβαίνω γιατί αποφεύγονται κάποια θέματα σαν τον καρκίνο, ενώ π.χ. για τη γρίπη μας θα μιλούσαμε άνετα. Θέλει, δηλαδή, ηρωισμό να μιλήσεις για τον καρκίνο; Επειδή είναι μια «θανατηφόρα ασθένεια»; Τόσα χρόνια μετά, πάντως, εγώ… ζω! Όλα θέλω να τα αντιμετωπίζω με χιούμορ. Δεν αντέχω τη λύπηση.

Την περίοδο που αντιμετωπίσατε το πρόβλημα με την υγεία σας, υπήρχαν άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα σας;

Πάντα υπάρχει κάποιος που σου στέκεται αλλά δεν είναι πάντα αυτός που θα περίμενες. Κάνω ό,τι μπορώ να μην απασχολώ κανέναν.

Ο καρκίνος μπήκε στη ζωή του, όταν ο ίδιος ήταν 38 ετών. Ο Δημήτρης Πετρόπουλος ακολούθησε τις οδηγίες των γιατρών και βγήκε νικητής. Άφησε πίσω το πρόβλημα υγείας και συνέχισε τη ζωή του. Σήμερα είναι υγιής και κάνει τον απολογισμό εκείνης της δύσκολης περιόδου.

Ο Δημήτρης Πετρόπουλος τονίζει σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Βαζαίο, πως ο καρκίνος είναι ένας αντίπαλος, που δεν είναι ανίκητος. Ο ηθοποιός αναρωτιέται μάλιστα γιατί κάποιοι αποφεύγουν να μιλούν για την ασθένεια.

Μιλήσατε ανοιχτά για το ζήτημα του καρκίνου, που «σας χτύπησε την πόρτα» στα 38 σας, μόλις, χρόνια. Σκεφτήκατε ότι μπορεί να δώσετε δύναμη σε άλλους ασθενείς καταθέτοντας την εμπειρία σας;

Κι εδώ το κίνητρο μου, όπως για όλα, είναι η τόνωση του ηθικού των άλλων. Από την άλλη, ίσως αποτελεί και μια μορφή «απενοχοποίησης». Δηλαδή, δεν καταλαβαίνω γιατί αποφεύγονται κάποια θέματα σαν τον καρκίνο, ενώ π.χ. για τη γρίπη μας θα μιλούσαμε άνετα. Θέλει, δηλαδή, ηρωισμό να μιλήσεις για τον καρκίνο; Επειδή είναι μια «θανατηφόρα ασθένεια»; Τόσα χρόνια μετά, πάντως, εγώ… ζω! Όλα θέλω να τα αντιμετωπίζω με χιούμορ. Δεν αντέχω τη λύπηση.

Την περίοδο που αντιμετωπίσατε το πρόβλημα με την υγεία σας, υπήρχαν άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα σας;

Πάντα υπάρχει κάποιος που σου στέκεται αλλά δεν είναι πάντα αυτός που θα περίμενες. Κάνω ό,τι μπορώ να μην απασχολώ κανέναν.

Συνήθως ούτε ενημερώνω. Πιστεύω πως οι άλλοι σε βαριούνται όταν είσαι ανήμπορος. Ακόμα και οι φίλοι σου. Μόνον η μάνα δεν βαρυγκωμάει – και η αδελφή στη δικιά μου περίπτωση. Στη μάνα μου όμως δεν το είχα πει. Και στους φίλους μου διαπίστωσα πως την εποχή του καρκίνου τους έκανα εγώ ψυχική υποστήριξη αντί να μου κάνουν εκείνοι. Και απομονώθηκα κάποια στιγμή. Δοκιμασίες.