Good life
Για να δημιουργηθεί μια ταινία συνήθως απαιτούνται τεράστια χρηματικά ποσά, ειδικά σε παραγωγές που προορίζονται να σπάσουν τα ταμεία.
Αυτές οι παραγωγές, που τροφοδοτούνται από μεγάλους προϋπολογισμούς, στοχεύουν στη μεγαλοπρέπεια μέσω περίτεχνων σκηνικών, κορυφαίων ταλέντων και εξελιγμένων ειδικών εφέ, όλα στην επιδίωξη της κινηματογραφικής τελειότητας και, ιδανικά, μιας προσοδοφόρας εισπρακτικής απόδοσης.
Μια από τις πιο αξιοσημείωτες περιπτώσεις υπέρογκων δαπανών στην ιστορία του κινηματογράφου αφορά το «Avatar» του Τζέιμς Κάμερον, που δημιουργήθηκε με τον εκπληκτικό προϋπολογισμό των 237 εκατομμυρίων δολαρίων. Αυτή η επένδυση απέδωσε θεαματικά, με την ταινία να συγκεντρώνει πάνω από 2,923 δισεκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, εδραιώνοντας την ιδιότητά της ως μνημειώδης εισπρακτική επιτυχία.
Ωστόσο, αυτή η σύγχρονη δαπάνη ωχριά σε σύγκριση με το να γυρίσουμε τις σελίδες πίσω στην εποχή των βωβών ταινιών, μια εποχή πριν το Χόλιγουντ εδραιώσει τη θέση του ως δύναμη της βιομηχανίας ψυχαγωγίας. Κατά τη διάρκεια αυτού του εκκολαπτόμενου σταδίου, οι προϋπολογισμοί των ταινιών ήταν συγκριτικά μετριοπαθείς και σπάνια ξεπερνούσαν το 1 εκατομμύριο δολάρια. Εξαίρεση αποτελεί το βωβό έπος «Ben Hur» , το οποίο είχε τον τότε αστρονομικό προϋπολογισμό των 4 εκατομμυρίων δολαρίων, χαρακτηρίζοντάς το ως την ακριβότερη παραγωγή της εποχής.
Αντίθετα, η πλειονότητα των βωβών ταινιών παρήχθησαν με σημαντικά μικρότερους προϋπολογισμούς, και μόνο οι πιο σεβαστές προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Μπάστερ Κίτον, είχαν μεγαλύτερες οικονομικές δεσμεύσεις. Ο Κίτον, γνωστός ως «Το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο», ήταν ένας φωστήρας του βωβού κινηματογράφου, διάσημος για την αριστοτεχνική του κωμωδία και τα τολμηρά ακροβατικά του, που τον κατέταξαν δίπλα στον Τσάρλι Τσάπλιν ως τιτάνα του σλάπστικ χιούμορ.
Το αποκορύφωμα των καλλιτεχνικών προσπαθειών του Κίτον είναι ίσως η ταινία «The General» (1926), την οποία σκηνοθέτησε μαζί με τον Κλάιντ Μπρούκμαν. Παρά τη χλιαρή αρχική της υποδοχή, η ταινία έχει έκτοτε επαινεθεί ως αριστούργημα, με τον Orson Welles να την επαινεί ως «την καλύτερη κωμωδία που έγινε ποτέ… και ίσως την καλύτερη ταινία που έγινε ποτέ».
Τον Απρίλιο του 1926, ο διευθυντής τοποθεσίας του Κίτον, Μπαρτ Τζάκσον, βρήκε μια περιοχή στο κέντρο του Όρεγκον με παλιομοδίτους σιδηροδρόμους που ήταν το τέλειο σκηνικό για την ταινία. Ανακάλυψε επίσης ότι το Όρεγκον, ο Ειρηνικός και ο Ανατολικός Σιδηρόδρομος είχαν στην κατοχή τους δύο vintage τρένα από την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου και τα αγόρασαν για την παραγωγή. Αργότερα αγόρασε μια τρίτη ατμομηχανή στο Όρεγκον για να απεικονίσει το Τέξας με σκοπό να το χρησιμοποιήσει σε ένα ναυάγιο τρένου.
Το καστ και το πλήρωμα έφτασαν στο Cottage Grove του Όρεγκον, στις 27 Μαΐου 1926, με 18 φορτηγά βαγόνια γεμάτα κανόνια της εποχής του Εμφυλίου Πολέμου, ανακατασκευασμένα επιβατικά αυτοκίνητα, βαγονάκια, σπίτια, βαγόνια και εργάτες. Το πλήρωμα έμεινε στο ξενοδοχείο Bartell στο κοντινό Eugene και έφερε μαζί του τρεις κάμερες 35 mm από το Λος Άντζελες. Στις 31 Μαΐου, η κατασκευή του σετ ξεκίνησε με τα υλικά και η τακτική υπηρεσία τρένου στο Cottage Grove σταμάτησε μέχρι το τέλος της παραγωγής. Το ένα τρίτο του προϋπολογισμού της ταινίας ξοδεύτηκε στο Cottage Grove και προσλήφθηκαν 1.500 ντόπιοι.
Στις 23 Ιουλίου, ο Κίτον γύρισε την κορυφαία σκηνή του ναυαγίου τρένου στο δάσος των κωνοφόρων κοντά στο Cottage Grove. Η πόλη κήρυξε τοπική αργία για να παρακολουθήσουν όλοι το θέαμα. Μεταξύ τριών και τεσσάρων χιλιάδων ντόπιων κατοίκων εμφανίστηκαν, συμπεριλαμβανομένων 500 επιπλέον υπαλλήλων από την Εθνική Φρουρά του Όρεγκον. Ντύθηκαν όλοι με στολές της Ένωσης και μαγνητοσκοπήθηκαν να πηγαίνουν από αριστερά προς τα δεξιά πριν αλλάξουν σε στολές της Συνομοσπονδίας και μαγνητοσκοπήθηκαν να πηγαίνουν από δεξιά προς τα αριστερά.
Ο Κίτον χρησιμοποίησε έξι κάμερες για τη σκηνή, η οποία ξεκίνησε με τέσσερις ώρες καθυστέρηση και χρειάστηκε πολλές μακροχρόνιες δοκιμαστικές δοκιμές. Το πλάνο κόστισε $42.000, το οποίο είναι το πιο ακριβό μονό πλάνο στην ιστορία του βωβού κινηματογράφου. Η εταιρεία παραγωγής άφησε τα συντρίμμια του The Texas στην κοίτη του ποταμού μετά το γύρισμα της σκηνής. Η κατεστραμμένη ατμομηχανή έγινε ένα μικρό τουριστικό αξιοθέατο για σχεδόν είκοσι χρόνια, έως ότου διασώθηκε το 1944–45 για σκραπ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
