
Όταν στην σκηνή είναι ο Δημήτρης Πιατάς φοβάσαι ακόμα την ανάσα σου να αφήσεις μη τυχόν εμποδίσει τις αισθήσεις από το να συλλάβουν κάθε βλέμμα, έκφραση, αποστροφή του λόγου του και όλα όσα συνθέτουν την μοναδική ερμηνευτική του δεινότητα, στοιχεία και χαρακτηριστικά που άνετα θα μπορούσαν να τον κατατάξουν δίπλα στους παγκοσμίως γνωστούς χολιγουντιανούς σταρ.
Το στίγμα του, ως Πηλέας, στην Ανδρομάχη του Ευρυπίδη καταλυτικό και για το δράμα και για την επιτυχία της πρώτης σκηνοθετικής έκφρασης της Μαρίας Πρωτόπαππα.
«Μπορεί να υπερτερείτε στα όπλα αλλά δεν έχετε αρετή» βροντοφωνάζει στον Μενέλαο που έρχεται από την Σπάρτη στη Θεσσαλική γη να στηρίξει την άκληρη κόρη του Ερμιόνη καταστρώνοντας δολοφονική πλεκτάνη για την πρώτη κάποτε κυρία της Τροίας σύζυγο του ένδοξου Έκτορα και σκλάβα ομόκλινη του Νεοπτόλεμου αλλά και έγκυο στον μοναδικό απόγονο του Αχιλλέα.
«Όλοι οι θνητοί με θάνατο ξοφλάνε την ζωή τους» γράφει ο Ευρυπίδης στις αρχές του Πελοποννησιακού πολέμου αλλά η αλαζονεία των νικητών δεν αφήνει κανένα περιθώριο εκλογίκευσης και ανθρωπιάς.
Στο πρόσωπο της Ανδρομάχης, που εξαιρετικά υποδύεται ο Αργύρης Ξάφης, υποδηλώνονται οι θεματικές που διαχρονικά προσπαθούμε να οριοθετήσουμε για τη θέση της γυναίκας , την ελευθεροστομία, την έννοια του δικαίου, την αυτοδιάθεση του κορμιού της, την προσφυγιά, την αποδοχή του διαφορετικού.
Η κίνηση του χορού, η εναρμόνισή του ακόμα και στο ρυθμό και στα βήματα του πολεμικού Πυρρίχιου συνέβαλε στην άρτια σκηνοθετική άποψη της Πρωτόπαπα, που παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο και σε περιοδεία στα περισσότερα θέατρα της χώρας, ένας χορός (Δημήτρης Γεωργιάδης, Νώντας Δαμόπουλος, Δημήτρης Μαμιός, Γιάννης Μάνθος, Κωνσταντίνος Πασσάς, Γιώργος Φασουλάς) που δεν μπορεί να βοηθήσει την τραγική πριγκίπισσα της Τροίας αφήνοντας το πεπρωμένο της στη Νέμεση που αναπόφευκτα θα αναλάβει να αποκαταστήσει την τάξη και το δίκαιο.
Ο Γιάννης Νταλιάνης με στιβαρότητα και κύρος και αναμφισβήτητη εμπειρία υποδύεται ένα αλαζόνα και κυνικό Μενέλαο που θα τραπεί σε φυγή αδυνατώντας να σταθεί με παρρησία απέναντι στα αδιάσειστα επιχειρήματα του γέροντα Πηλέα που και το βασίλειο υπερασπίζεται και τον απόγονο του, καρπό ενός βιασμού που φέρνει στα σπλάχνα της η Ανδρομάχη.
Και την κόρη της ωραίας Ελένης , σε άνδρα υποκριτή εμπιστεύτηκε η σκηνοθέτιδα, κατά την αρχαιοελληνική διαδικασία και ως Ερμιόνη ο Τάσος Λέκκας κατάφερε να εξωτερικεύσει την ψυχική τρικυμία της ηρωίδας που θα κάνει το παν να εξουδετερώσει την ερωμένη του βασιλιά άνδρα της και κυρίως το νόθο απόγονο με βασιλικό αίμα δύο πολιτισμών, ελληνικού και βάρβαρου, για να φύγει στο τέλος με τον ξάδερφο της Ορέστη δολοφόνο του Νεοπτόλεμου και εκπρόσωπο ενός άλλου οίκου υπό κατάρρευση.
Ίσως είναι η μόνη τραγωδία που συναντιούνται τόσοι πολιτισμοί και διαφορετικές επιρροές και παράλληλα με τόσο ξεκάθαρη την έννοια της αποκατάστασης του δικαίου.
Οι βιαστές και άρπαγες αφανίζονται, η γυναίκα που έχασε τα πάντα επιβιώνει σε ένα νέο κύκλο , η σοφία (Πηλέας) επιβραβεύεται.
Και η Αθήνα , τότε δεν το ξέρει ακόμα ο Ευριπίδης, θα γνωρίσει την πιο ταπεινωτική ήττα στην έκβαση του Πελοποννησιακού πολέμου μάλλον γιατί τίποτα δεν διδάχτηκε από τους σπουδαίους δραματουργούς της τα κείμενα των οποίων χιλιάδες χρόνια μετά,ακόμα αφυπνίζουν, ανοίγουν ορίζοντες, διδάσκουν και πάνω από όλα προκαλούν την πνευματική ανάταση που χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος και πολίτης όσο ποτέ πριν.
Θαυμάσια και η ερμηνεία της Στέλλας Γκίκα ως Θέτιδα.
22/9 μπορείτε να δείτε την παράσταση στο Θέατρο Πέτρας.
Όσο για τον υπέροχο Δημήτρη Πιατά τον Νοέμβριο για λίγες παραστάσεις σας ενημερώνουμε αποκλειστικά πως θα τον δείτε στο Μέγαρο Μουσικής ως… Στάλιν σε ένα ακόμα ρόλο «σταθμό» στην πλούσια καριέρα του αλλά και στον Πουπουλένιο του Μακντόνα που θα ανέβει για 3η χρονιά.
Στη συνομιλία που είχαμε μαζί του ευγενής και γλυκός όπως πάντα δεν παρέλειψε να εκφράσει την ανησυχία του για τα εθνικά θέματα και την τύχη της πατρίδας μας ενώ σχολίασε πως διαβάζει μόνο pronews.gr, το site που έχει ξεκάθαρα φίλο -πατριωτική κατεύθυνση και αληθινή, αμερόληπτη κάλυψη ειδησεογραφική.
