Μόνος με τον Άμλετ…

Και μπορεί ο Αιμίλιος Χειλάκης να ήταν ο μόνος ηθοποιός στη σκηνή για δύο ώρες σχεδόν αλλά έκανε για εκατό!

Αλλάζοντας απλά στάση στο σώμα του, διαφοροποιώντας τη φωνή του ή κρατώντας ένα συγκεκριμένο αντικείμενο κάθε φορά, υποδυόταν αριστουργηματικά όλους τους Σαιξπηρικούς ήρωες  περνώντας με ευκολία από τον Άμλετ, στην Οφηλία, τη Γερτρούδη, τον Κλαύδιο, το φάντασμα του νεκρού βασιλιά, τον Πολώνιο κ.ο.κ.

Στη σκηνή μαζί του ο εκπληκτικός  συνθέτης και μουσικός Δημήτρης Καμαρωτός, με πολύχρονη εμπειρία στην ανάπτυξη της θεατρικής δραματουργίας με την μουσική και τον ηχητικό σχεδιασμό, που δεν συνοδεύει απλά το κείμενο στην εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά αλλά βρίσκεται σε διαρκή «διάλογο» με τον Άμλετ και τα υπαρξιακά βάσανα του.

Οι νότες που παράγει ο Καμαρωτός συμπληρώνουν και δημιουργούν τις λέξεις σε απόλυτη εναρμόνιση με την εκφορά του λόγου του σπουδαίου Χειλάκη.

Ο Αιμίλιος, δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη και πολύ διαφορετική παράσταση του Άμλετ, έχει απελευθερωθεί από την φυσιολογική και αναπόφευκτη αγωνία να αποδείξει πόσο καλός  ηθοποιός είναι και το μόνο που τον απασχολεί είναι να παραδώσει στο κοινό ερωτήματα, τα ερωτήματα αυτά που κάθε μορφή τέχνης οφείλει να γεννά πόσο μάλλον μια εποχή ηθικού εκμαυλισμού, ανείπωτης κοινωνικής αδικίας, ατιμωρησίας όσων μας οδηγούν στην αποσάθρωση και  καταβαράθρωση της αλλοτινής πολιτιστικής μας ακμής.

Ερωτήματα που καλείται το κοινό να αντιληφθεί και να απαντήσει ερχόμενο αντιμέτωπο με το είδωλο του στον καθρέφτη και καθρέφτης του είναι ο ίδιος ο Άμλετ… ο Δανός πρίγκιπας που αντιλαμβάνεται το έγκλημα, την αδικία, την ανηθικότητα, την υποκρισία και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην απραξία και την δράση!

Εξάλλου το κοινό στην παράσταση, που δεξιοτεχνικά σκηνοθέτησε ο Μανώλης Δούνιας μαζί με τον Χειλάκη, συμπορεύεται στην μοναξιά του Αμλετ και είναι έτσι σκηνικά τοποθετημένο μέρος του, που μεταμορφώνεται σε χορό αρχαίου δράματος ενώ παράλληλα επάνω του ακουμπάει όλη η απελπισία και η ταραγμένη ψυχή του Αμλετ.

Η κίνηση όπως η Φαίδρα Νταϊόγλου την δίδαξε, ο φωτισμός του Νίκου Βλασόπουλου και τα λιτά αλλά ουσιαστικά σκηνικά της Αλεξίας Θεοδωράκη, συνετέλεσαν στην εκρηκτική ενέργεια, στην αλάνθαστη ροή και στην κατανυκτική μεστότητα της παράστασης που ξεγυμνώνει και αποκαλύπτει όλη την ουσία του θεάτρου πατώντας αποκλειστικά στα δομικά υλικά του: φωνή σώμα έκφραση!

Τα ερωτήματα παραμένουν διαχρονικά μέχρι σήμερα και επίκαιρα όσο ποτέ έτσι ακριβώς όπως τα έθεσε ο… τέταρτος τραγικός ποιητής(τρεις είναι οι Έλληνες).

Να ζει κανείς άπραγος ή να πεθαίνει ενεργώντας στην κατεύθυνση της αποκατάστασης του δικαίου;

Είναι τρέλα να εκδικείσαι ή η εκδίκηση διαιωνίζει το κακό κατά Ντοστογιέφσκι;

Πόσα είναι τελικά τα χιλιόμετρα που απομακρύνουν την σκέψη από την πράξη;

Και όπως ο πρωταγωνιστής δήλωσε σε συνέντευξη του, 420 χρόνια μετά τη συγγραφή του έργου πως είναι δυνατόν να μην έχουμε καταλάβει ακόμα τίποτα;

Ανατριχιαστική και μάλλον προφητική  η τελευταία φράση του πρωταγωνιστή λίγο πριν το εγκάρδιο και ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού: «οι άνθρωποι έχουν αγριέψει, έρχονται φριχτά πράγματα» και ίσως (θα συμπληρώσει η γράφουσα) να μην προλαβαίνουμε εδώ που φτάσαμε να τα αποτρέψουμε αλλά θα καταφέρουμε να συμβιώσουμε με τη… συνενοχή που ταΐζει η απραξία μας;

Πάντως ο Αιμίλιος θα συνεχίσει να μας προβληματίζει και το χειμώνα από 2/10 στο Αθήναιων με την μαύρη κωμωδία Cancel του Ireland μαζί με την υπέροχη ηθοποιό και σύντροφο του Αθηνά Μαξίμου και τον Θανάση Κουρλαμπά σε σκηνοθεσία και μετάφραση Μανώλη Δούνια.