Ο λόγος που επιμένουμε να αγοράζουμε small ενώ μας ταιριάζει το medium

Για πολλές γυναίκες, το νούμερο Small έχει συνδεθεί με μια περίοδο της ζωής τους όπου ένιωθαν αποδεκτές και «ο εαυτός τους».

Η ψυχολόγος και ειδικός στην προσωπική εικόνα, Άντζελα Πάρα, εξηγεί ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο που παρατηρείται πολύ συχνά, χωρίς όμως αυτό να το καθιστά φυσιολογικό. «Όταν η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα, δημιουργείται μια εσωτερική σύγκρουση», σημειώνει. «Η γυναίκα συνεχίζει να βλέπει τον εαυτό της όπως ήταν κάποτε, και το νούμερο του ρούχου γίνεται σύμβολο μιας παλαιότερης εκδοχής που θεωρεί “σωστή” ή “ιδανική”».

Αυτός ο μηχανισμός μπορεί να οδηγήσει σε εμμονή με ένα συγκεκριμένο νούμερο -όχι επειδή το ρούχο εφαρμόζει σωστά, αλλά επειδή φέρει συναισθηματική αξία. Το Small, για παράδειγμα, γίνεται σύμβολο επιτυχίας, αποδοχής, ακόμη και ευτυχίας. Έτσι, η απόφαση να επιλεγεί το Medium ή το Large δεν εκλαμβάνεται απλώς ως τεχνική προσαρμογή, αλλά ως αποδοχή μιας «απώλειας».

Σύμφωνα με την ειδικό, πολλές γυναίκες αγοράζουν ρούχα όχι για την πραγματική καθημερινότητά τους, αλλά για εκείνη τη φανταστική ζωή που ονειρεύονται ή προβάλλουν. «Αγοράζουν ρούχα για τη γυναίκα που είναι πιο σέξι, πιο εξωστρεφής, με περισσότερη κοινωνική ζωή ή σύντροφο. Δημιουργούν μια ντουλάπα για εκείνη -όχι για τη γυναίκα που είναι σήμερα». Το αποτέλεσμα είναι συχνά μια γεμάτη ντουλάπα και το γνώριμο συναίσθημα: «Δεν έχω τίποτα να φορέσω».

Η καθημερινή έκθεση σε influencers και «τέλεια» σώματα στο Instagram εντείνει την πίεση. Εικόνες προσεκτικά επιμελημένες προβάλλονται ως ρεαλιστικές, κάνοντάς μας να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με κάτι που δεν υπάρχει. Η Πάρα τονίζει ότι ακόμα και οι ίδιες οι influencers βιώνουν συχνά έντονη ανασφάλεια.

Η αλλαγή, σύμφωνα με την ειδικό, ξεκινά με την αποδοχή. Όχι παθητική, αλλά ενεργή και ειλικρινής. «Δεν μπορείς να χτίσεις αυτοπεποίθηση πάνω σε ένα σώμα που απορρίπτεις», τονίζει. «Η αποδοχή δεν σημαίνει παραίτηση. Σημαίνει: βλέπω πού βρίσκομαι, και επιλέγω συνειδητά πώς θέλω να προχωρήσω».

Η Άντζελα Πάρα κλείνει με μια υπενθύμιση: «Όσο συνεχίζεις να περιμένεις να “ξαναγίνεις” εκείνη που ήσουν, αναβάλλεις τη ζωή που μπορείς να ζήσεις τώρα. Η φαντασίωση της “άλλης” είναι εθιστική. Αλλά η μόνη πραγματική πρόοδος αρχίζει όταν ντυθείς για τη γυναίκα που είσαι σήμερα -και όχι για εκείνη που κάποτε ήλπιζες να είσαι».