Ο Σ.Σπανουδάκης ανέστησε στο Ηρώδειο την Ελλάδα που σκοτώνουν 

«Πρώτα βάζω τον Θεό, έπειτα την Πατρίδα και μετά την γυναίκα μου, την αγάπη της ζωής μου».

Με αυτά τα λόγια ο θρυλικός συνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης άνοιξε τη sold out συναυλία του στο Ηρώδειο αφού προηγήθηκε το εμβληματικό τραγούδι του Πέτρινα Χρόνια, στίχος από το οποίο έδωσε και τον τίτλο στη συναυλία του «Ελλάδα στους ώμους τη γη κουβαλάς» με τη φωνή του κορυφαίου πυλώνα της τέχνης Στέλιου Καζαντζίδη.

Σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης και αντιμετωπίζοντας το άγχος του (αυτό το άγχος που έχουν μόνο οι κορυφαίοι) με το αστείρευτο χιούμορ του και την ιδιαίτερη επικοινωνία που διατηρεί αναλλοίωτη με το κοινό, παρουσίασε κάποιες από τις καλύτερες συνθέσεις του συνοδευόμενος από εκπληκτικούς μουσικούς και δύο υπέροχες χορωδίες.

Μάλιστα η μία είχε έρθει από την Κύπρο με δικά τους έξοδα για να τιμήσουν τον μεγάλο συνθέτη.

Πριν από κάθε σύνθεση δεν παρέλειπε να εξηγεί πώς εμπνεύστηκε το κάθε κομμάτι όπως με τον «Αητό» που αναφέρεται σε μια Ελλάδα που ψηλά πετά σαν αητός αλλά…ενωμένη!

«Να ενωθούμε μακριά από κόμματα που μας διχάζουν για να πετάξουμε ψηλά» ανέφερε ο μέγιστος αυτός πατριώτης που καταφέρνει πάντα να ανασταίνει την Ελλάδα που σκοτώνουν!

Ακολούθησαν τα «Κύματα», η «Ματωμένη θάλασσα» για τους νεκρούς σε εθνικές καταστροφές , «Το μεγάλο ναι» που είπε η Παναγία στον Αρχάγγελο, η «Δέσποινα», «Χαίρε θάλασσα μου», «Ταμαλο».

Η τεράστια αγάπη του για την Πατριδα μας τον κάνει να μπαίνει μέσα σε μια μηχανή του χρόνου , να κάθεται γύρω από τη φωτιά με τους στρατιώτες του Μακεδόνα βασιλιά Αλέξανδρου και να λυγίζουν ακούγοντας τον μεγαλύτερο στρατηλάτη όλων των εποχών και μέντορα τους να λέει «Δεν έχουμε πληγή στην πλάτη» αφού γενναία πολεμούσαν με το στήθος πάντα μπροστά… εκείνοι του ζητάνε να τους συγχωρέσει που ήθελαν να φύγουν και ο Σπανουδάκης από αυτό το όραμα δημιούργησε τον «Αλέξανδρο» που μας έκανε να ριγήσουμε από δέος και υπερηφάνεια.

Τριάντα χρόνια ακριβώς από το 1995 που ο Σταμάτης Σπανουδάκης έκανε την πρώτη του συναυλία στο Ηρώδειο και λίγο πριν το εμβληματικό ρωμαϊκό θέατρο κλείσει τις πόρτες του για κάποια χρόνια για έργα συντήρησης και αφού έκανε και το αφιέρωμα στις συνθέσεις του για τα  κινηματογραφικά έργα του Βούλγαρη, Τσεμπερόπουλου κλπ μας επιφύλασσε μια στιγμή που μας έστειλε κατευθείαν στην αιωνιότητα, από αυτές που σφραγίζουν την ψυχη: η Φιλαρμονική του Δήμου Μεσολογγίου «Ιερός Λόχος» μπήκε στο θέατρο με τα κουστούμια των Ιερολοχιτών, παιανίζοντας τον ύμνο της Μακεδονίας, προκαλώντας στους χιλιάδες θεατές δάκρυα στα μάτια από υπερηφάνεια, συγκίνηση και μάλλον και από θλίψη για τη συμφωνία που φασιστικά κάποτε υπεγράφη ενάντια  στη θέληση του λαού.

Η φιλαρμονική έκλεισε με τον Εθνικό ύμνο και η γράφουσα δεν θυμάται ποτέ να έχει ακουστεί ο Εθνικός ύμνος και υπέρτατο ποίημα του Σολωμού ξανά σε συναυλία.

Αλλά μόνο ο Σπανουδάκης θα μπορούσε να το κάνει και αυτό τονίζοντας παράλληλα πολλές φορές πως η μόνη αλήθεια είναι ο Χριστός και μόνο ο Θεός μπορεί να μας βοηθήσει εδώ που φτάσαμε.

Έκλεισε με την «Αστραπή» 

Και πώς να λυγίσει η ψυχή όταν οι αριστουργηματικές συνθέσεις  γίνονται μελωδικά καράβια και πάνω τους επιβιβάζονται στρατηλάτες , αυτοκράτορες, αντάρτες, ήρωες , φιλόσοφοι , ποιητές, Επαναστάτες  με Καπετάνισσα την Κυρά Δέσποινα και προορισμό το εκτυφλωτικό φως της Αγάπης.

Φυσικά δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει και την αγάπη της ζωής του από το 1968, την διαχρονικά όμορφη, γλυκύτατη, αρχοντική Ντόρη, όπως κάνει σε κάθε συναυλία του τονίζοντας πως χωρίς την αγάπη, τη στήριξη και τη φροντίδα της, Σπανουδάκης δεν θα υπήρχε.

Κανονικά σε μια χώρα που ξέρει να σέβεται τα σύμβολα και να τιμά την ιστορία της, να αγαπάει το Έθνος και που έχει αντιληφθεί πως χωρίς την ιστορία δεν υπάρχει παρόν και μέλλον, θα έπρεπε σύσσωμη η Κυβέρνηση να παρίσταται στις συναυλίες του Σπανουδάκη που δημιουργούν αλλά και  υπενθυμίζουν το μεγαλείο του Ελληνικού πολιτισμού.

Αναμφισβήτητα πάντως οι χιλιάδες που ήμασταν μέσα στο Ηρώδειο με μάτια βουρκωμένα ασπαζόμαστε τα ίδια απαράβατα ιδανικά για αυτό και έστω για τρεις ώρες, το ανάστημα γιγαντώθηκε ξανά.

Ο σπουδαίος συνθέτης ευχαρίστησε τον κόσμο ακουμπώντας την καρδιά του που χωράει όλη την Ελλάδα και αποχώρησε αλλά το κοινό δεν ήθελε να φύγει εγκαταλείποντας την έξαψη της ψυχικής και ηθικής ανάτασης , επιστρέφοντας στην παρακμή και ασυδοσία που εκεί έξω του έχουν προσφέρει πλέον ως «φυσιολογική» διαβίωση.

Στα καμαρίνια για να τον αγκαλιάσουν και συγχαρούν βρέθηκαν αγαπημένοι φίλοι του συνθέτη και πολύτιμοι συνεργάτες όπως ο Πέτρος Γαϊτάνος με την αγγελική φωνή, ο παγκόσμιος πρωταθλητής Σταμάτης Μπιτάκος που πάντα έβγαινε στους αγώνες του με συνθέσεις του, οι εξαιρετικοί ηθοποιοί Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Κωστής Σαββιδάκης, ομοσπονδιακός προπονητής Νάσος Αργυρόπουλος, η σκηνογράφος Κούλα Γαλιώνη, ο γνωστός παραγωγός (και της συναυλίας ) Γιώργος Γεώργας και πολλοί άλλοι.

Όλα τα βίντεο που αναρτήθηκαν έγιναν viral από εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες του διαδίκτυο (καλό είναι η ΕΡΤ να το λάβει υπόψιν της μεταδίδοντας έστω μαγνητοσκοπημένα  τη συναυλία) με διθυραμβικά σχόλια από κάτω εκείνης της άλλης Ελλάδας που επιθυμεί ενωμένο ισχυρό Έθνος, σέβεται το Θεό, θεωρεί ανεκτίμητο θησαυρό την παράδοση και έχει τη βεβαιότητα πως στον Ελληνικό πολιτισμό ενυπάρχουν όλες οι απαντήσεις και αλήθειες που χρειάζεται η Ανθρωπότητα.

Στα 12 χρόνια του, ανακάλυψε το άγχος του θανάτου μας είπε αλλά ένα είναι σίγουρο κύριε Σπανουδάκη…. το έργο σας, τον θάνατο και το σκοτάδι του, τα νίκησε θριαμβευτικά!

Σας ευγνωμονούμε  και σας ευχαριστούμε που γιγαντώσατε την πολιτιστική μας κληρονομιά.

Λόγω τις εξάντλησης των θέσεων λίγο μετά την ανακοίνωση της συναυλίας, προστέθηκε και δεύτερη ημερομηνία στο Ηρώδειο τη Δευτέρα 13/10.

Σπεύσατε λοιπόν για να θυμηθείτε ποιοι ήμασταν και ας ελπίσουμε με τη βοήθεια του Θεού κάποτε να ξαναγίνουμε!

(Χορηγός της βραδιάς: δικηγόρος Ανδρικόπουλος)