Λίγο Ποτάμι ακόμη

Το ρήγμα στο Κίνημα Αλλαγής, που έχει αρχίσει να σχηματίζεται εδώ και καιρό, βαθαίνει όλο και περισσότερο, λαμβάνοντας τις διαστάσεις χαράδρας. Και μπορεί οι Ποταμίσιοι να τάχθηκαν υπέρ της πρότασης δυσπιστίας για την κυβέρνηση, όμως η ψήφος που θα δώσουν στο θέμα της συμφωνίας για το Μακεδονικό είναι εκείνη που θα καθορίσει το στίγμα τους για την επόμενη μέρα».

Επτά μήνες μετά, επιβεβαιώνεται ότι το Σκοπιανό όχι μόνο χώρισε το Ποτάμι από το Κίνημα Αλλαγής, αλλά το χώρισε και από τον εαυτό του.

Η «ΔΙΑΣΠΑΣΗ του ατόμου» στο σώμα του Ποταμιού ήταν αναμενόμενη επίπτωση του νέου δικομματισμού που κυριαρχεί στο πολιτικό σύστημα. Η πόλωση του κλίματος ενισχύει Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, αναδιατάσσει τον κομματικό χάρτη της χώρας και «εξαφανίζει» από τους συσχετισμούς των επόμενων εκλογών τους ΑΝ.ΕΛ., το Ποτάμι και την Ενωση Κεντρώων. Αν η πολυφωνία και η ύπαρξη οκτώ κομμάτων μετά τις εκλογές του ’15 ήταν το πολιτικό «κέρδος» των Μνημονίων, το «κούρεμά» τους τέσσερα χρόνια μετά αποδεικνύει πως στην Ελλάδα όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν…

Είναι, άραγε, η ατολμία των βουλευτών να αντέξουν σε ένα σχήμα που δεν θα τους εξασφαλίσει την εκλογή στις επόμενες εκλογές; Είναι η αδυναμία των αρχηγών τους να πείσουν τους βουλευτές τους πως αξίζει να παραμείνουν στη βάρκα; Είναι η τάση των πολιτών να ποντάρουν πάντα στα φαβορί και όχι στα αουτσάιντερ; Τα ερωτήματα είναι πολλά και η απάντηση στο καθένα από αυτά διαφορετική. Στις περισσότερες περιπτώσεις, πάντως, ισχύει ότι τα μικρά κόμματα λειτουργούν στην Ελλάδα σαν διάττοντες αστέρες. Κάνουν εντυπωσιακή είσοδο, αλλά σβήνουν γρηγορότερα απ’ όσο είχαν ανάψει.

Πολλοί καταλογίζουν την πτώση χωρίς αλεξίπτωτο στον Σταύρο Θεοδωράκη, ο οποίος παραήταν μετριοπαθής για την πολιτική συγκυρία και τα διακυβεύματά της. Ο ρόλος του μπαλαντέρ που κράτησε σε διάφορες ψηφοφορίες και η μεσοβέζικη στάση του κόμματος σε κρίσιμα θέματα της οικονομίας αλλά και τώρα στη συμφωνία των Σκοπίων μοιάζει με το τέλος μιας πορείας που είχε πολλά ζιγκ-ζαγκ.

Ξεκίνησε για να εκφράσει το προοδευτικό Κέντρο και να αποτελέσει τη διαφορετική φωνή αλλά δεν κατάφερε να πείσει. Φλέρταρε με τον ΣΥΡΙΖΑ, συνομίλησε με τη Νέα Δημοκρατία, εντάχθηκε στο Κίνημα Αλλαγής, έφυγε από το Κίνημα Αλλαγής, έριξε γέφυρες στην πρωτοβουλία των τριών (Διαμαντοπούλου, Ραγκούση, Φλωρίδη), μετά έφυγε ο Ραγκούσης, έφυγε και ο Σταύρος. Οσο καιρό οι μεταρρυθμιστές του Κέντρου πηγαινοέρχονταν, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. σφυροκοπούσαν.

«Δεν υπάρχουν τάσεις στο κόμμα μας, αλλά μειοψηφίες», έλεγε ο Σταύρος Θεοδωράκης πριν από μερικές εβδομάδες, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως μειοψηφίες αντέχουν μόνο τα μεγάλα κόμματα. Τα μικρά διαλύονται εντός τους. Το τελευταίο διάστημα το Ποτάμι έχασε έξι βουλευτές του, εκ των οποίων τρεις προσχώρησαν στη Ν.Δ., δύο στο ΚΙΝ.ΑΛ., ενώ ο Σπύρος Δανέλλης διεγράφη μετά τη στήριξή του στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και πάλι το Ποτάμι δεν έχει καθαρίσει. Ο Σπύρος Λυκούδης δηλώνει συνεργαζόμενος με το Ποτάμι και προσανατολίζεται στην αποχή στην κρίσιμη ψηφοφορία για το Μακεδονικό, ο Αμυράς και ο Ψαριανός που έχουν ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ της συνεργασίας με τη Ν.Δ. σε προγραμματική βάση θα ψηφίσουν «Οχι», ενώ ο Θεοδωράκης και ο Μαυρωτάς θα ψηφίσουν «Ναι».

Τελικά, τα πράγματα εξελίσσονται όπως οι στίχοι του Αρη Δαβαράκη σε εκείνο το γνωστό τραγούδι: Ξεκίνησε «λίγο αριστερά, λίγο δεξιά για να βρει την ευθεία τελικά», αλλά «αυτό το λίγο λίγο, λίγο λίγο/είναι, σου λέω, μεγάλη πονηριά/Θέλω να φύγω/το λίγο είναι ναυάγιο στη στεριά».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου