Μαλακάσα: Ένα επιτυχημένο εθνικιστικό πείραμα

Μεσημέρι Σαββάτου 16 Μαΐου. Οι δρόμοι της Αθήνας είναι γεμάτοι με οχήματα που κατευθύνονται στις παραλίες. Η πρώιμη αυτή ζέστη είναι αφόρητη και το άνοιγμα των παραλιών θεωρείται ως ένα πρώτο βήμα για την άρση των περιορισμών της καραντίνας.

Στην αντίθετη κατεύθυνση, μία ντουζίνα Εθνικιστές από το Εθνικό Μέτωπο και το Δίκτυο Εθνικιστών κατευθύνονται μακριά από την θάλασσα, προς την Μαλακάσα.

Όχι πως δεν τους αγγίζει η ζέστη ή δεν θέλουν να ζήσουν αυτοί το πρώτο τελείωμα της ασφυκτικής κατάστασης της κορονοκαραντίνας, αλλά έχουν δώσει μία υπόσχεση, την οποία θέλουν να τηρήσουν.

Η Μαλακάσα είναι ένα όμορφο χωριό 500-600 κατοίκων, λίγο έξω από την Αθήνα, στον παράδρομο της εθνικής οδού προς την Λαμία. Έχει την ατυχία να βρίσκεται δίπλα σε ένα μεγάλο εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο. Εκεί δημιουργήθηκε ένα από τα πρώτα κέντρα υποδοχής "προσφύγων" και τις ημέρες της καραντίνας μεταφέρθηκαν πάνω από 2000 πρόσφυγες.

Ένα απλό κέντρο υποδοχής έγινε εν μία νυκτί το μεγαλύτερο hot spot μεταναστών στην Αττική.

Μιλώντας με κατοίκους της Μαλακάσας, τις προηγούμενες ημέρες τους είχαν μεταφέρει μία αποπνικτική κατάσταση για την περιοχή τους και γι' αυτό τους υποσχεθήκαμε μία πολιτική δράση συμπαράστασης σ' αυτούς που θα εξέφραζε τις θέσεις των εθνικιστών για το σταμάτημα του εποικισμού της πατρίδος μας.

Παρ' ότι είχαμε μιλήσει με τους κατοίκους, τίποτα δεν ήταν ικανό να μας κάνει να φανταστούμε την πραγματικότητα που αντικρίσαμε. Φτάνοντας στην Μαλακάσα, γύρω στις 5 το απόγευμα, βρεθήκαμε σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό. Τα σπίτια ερμητικά κλειστά, τα μαγαζιά φυσικά το ίδιο. Στους δρόμους περιφέρονταν μόνο "πρόσφυγες" από Αφρική και Ασία, άντρες κυρίως και κάποια γυναικόπαιδα, έτσι για να δικαιολογείται ο όρος "πρόσφυγας".

Στους δρόμους ούτε ένας Έλληνας, κυριολεκτικά. Η πλατεία του χωριού θύμιζε κάποια ανατολίτικη πόλη με τις μπούργκες και τα σαλβάρια να κυριαρχούν και μόνο τα πλατάνια έμεναν για να θυμίζουν ελληνικό τοπίο. Υπήρχαν αραιά κάποια περιπολικά της αστυνομίας με τα πιο πολλά να βρίσκονται στην είσοδο του στρατοπέδου.

Ξεκινήσαμε την δράση μας από την πλατεία. Αφίσες, τρικάκια, αυτοκόλλητα, βιντεοσκόπηση της κατάστασης. Προχωρήσαμε στους δρόμους του χωριού και φτάσαμε στο στρατόπεδο, όπου κορυφώθηκε η δράση με την τοποθέτηση των πανό. Ύστερα, επιστροφή με τα αμάξια περνώντας πάλι μέσα από την Μαλακάσα και "ω το θαύμα!".

Η αστυνομία είχε πολλαπλασιαστεί, οι διοικητές έδιναν εντολές και έπρατταν το αυτονόητο. Έδιωχναν τους "πρόσφυγες" από την πλατεία και τους δρόμους και τους έσπρωχναν πίσω στο στρατόπεδο, από το οποίο δεν θα έπρεπε να είχαν βγει για να κυκλοφορούν αδιάκριτα.

Όπως αντιλαμβάνεστε επιστρέψαμε πλήρως ικανοποιημένοι, γιατί έστω με την μικρή αυτή παρέμβασή μας, δώσαμε πίσω στους Έλληνες τους δρόμους της πόλης τους. Φανταστείτε να ήμασταν περισσότεροι, φανταστείτε αυτή η δράση να επαναλαμβανόταν σε όλα τα hot spots. Μη το φαντάζεστε όμως, ετοιμαστείτε και να το ζήσετε, γιατί σίγουρα θα επαναληφθεί σε πολλές περιοχές της χώρας μας. Ας το καταλάβουμε όλοι πως μόνο η αντίδραση των εθνικιστών μπορεί να σταματήσει αυτή την πολιτική του εποικισμού.

Από την στιγμή δε που τα κέντρα υποδοχής ανοίγουν σε πόλεις και χωριά, ο αγώνας μας βρίσκεται εκεί. Δίπλα στις τοπικές κοινωνίες, οι οποίες βιώνουν στο πετσί τους τα "αγαθά" της πολυπολιτισμικότητας. Μία δράση σε μία τέτοια τοπική κοινωνία, αναλογικά, είναι σίγουρα πως θα ευαισθητοποιήσει πολλούς περισσότερους Έλληνες, από μία πορεία που θα χαθεί στο κέντρο μιας μεγαλούπολης.

Γι' αυτό λοιπόν με καύσωνα ή μη, το σύνθημα και η πορεία του αγώνα είναι ένα: Ούτε στην Μαλακάσα, ούτε στη νησιά, έξω οι λαθρομετανάστες από κάθε γειτονιά!

*O Δημήτρης Ζαφειρόπουλος είναι Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Εθνικού Μετώπου