«Ή αναγνωρίζετε τις διεκδικήσεις μας, ή θα τις πάρουμε με… το έτσι θέλω»!

Εκείνο που δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει όσο θα έπρεπε, όσον αφορά την τουρκική προκλητικότητα, είναι ότι ο βασικός σκοπός της Άγκυρας δεν είναι να καταλάβει ελληνικό έδαφος που θα είναι αδύνατο να το κρατήσει αλλά να αναγνωριστούν και από την Ελλάδα οι διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και όπου αλλού, νομιμοποιώντας τiς με αυτόν τον τρόπο.

Εδώ βρίσκεται όλο τον νόημα του ψυχολογικού, γιατί περί ψυχολογικού πρόκειται πολέμου της Τουρκίας κατά της Ελλάδας.

Δηλαδή με λίγα λόγια η τελευταία τουρκική αυξανόμενη προκλητικότητα και στην ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, στοχεύει καθαρά στο να μας εξαναγκάσουμε να καθίσουμε στο τραπέζι διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και να συζητήσουμε όλα τα εκκρεμή θέματα.

Αλλά ποια είναι αυτά τα εκκρεμεί θέματα σύμφωνα με την Άγκυρα ; Όπως είναι γνωστό η ελληνική πάγια θέση είναι ότι στο Αιγαίο υπάρχει μόνο ένα εκκρεμή θέμα: η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, ενώ για όλα τα άλλα θέματα που εγείρει η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, είναι ρυθμισμένα από το διεθνές δίκαιο.

Δηλαδή εναέριος χώρος, χωρικά ύδατα, νησιά και νησίδες του Αιγαίου, είναι καθορισμένα στην ελληνική επικράτεια με διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει και η ίδια η Τουρκία, (βλέπε βιβλίο του ιδίου με τον τίτλο, «ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΛΙΜΝΗ ;;;»

Και όμως σήμερα βρισκόμαστε προ μιας κατάστασης για την οποία καθ’ ολοκληρία σχεδόν ευθύνονται όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία πενήντα χρόνια, που άφηναν τα προβλήματα κάτω από το χαλί, χωρίς να κάνουν κάτι για να ξεκαθαρίσουν τα ελληνικά δίκαια σε διεθνές επίπεδο.

Η κατάσταση όπως διαμορφώνεται τώρα και μετά τις εξελίξεις με την ανάδυση του προβλήματος των ενεργειακών κοιτασμάτων της ευρύτερης περιοχής και του ζητήματος της ΑΟΖ, συμπυκνώνεται στον τίτλο του παρόντος άρθρου.

Ή δηλαδή θα αναγκαστούμε να κάτσουμε στο τραπέζι με την Άγκυρα και να συζητήσουμε τι; Τα δικά μας δίκαια. Ή θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια αυξανόμενη και αλαζονική προκλητικότητα που δεν αποκλείει ακόμα και την θερμή σύγκρουση.

Υπάρχει βέβαια και η άλλη σωστή λύση, δηλαδή να δείξουμε χαρακτηριστική αποφασιστικότητα υπεράσπισης της εθνικής μας κυριαρχίας, (όπως το 1987), που θα αναγκάσει την άλλη πλευρά να το σκεφτεί πολύ περισσότερο πριν κάνει οτιδήποτε.

Αυτό βέβαια θέλει συζήτηση και κυρίως κυβερνητική βούληση, αλλά και διπλωματική ευελιξία συγκροτώντας ένα ευρύ μέτωπο κατά της τουρκικής προκλητικότητας που θα την κάνει να… «προσέξει» πολύ τις κινήσεις της και αυτό είναι θα εφικτό, γιατί…ουσιαστικά είναι γυάλινα τα πόδια του «γίγαντα».

Μάλιστα!

*Ο Νίκος Χειλαδάκης είναι Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος