Η παγίδα του «διαλόγου»

Η αυριανή πρωτοβουλία του Γερμανού υπουργού των Εξωτερικών για την έναρξη των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας, η προτροπή των οργάνων της Ε.Ε, η σταθερή θέση των εγχώριων ελίτ ότι ο διάλογος είναι απαραίτητος καθώς και η εκπεφρασμένη θέση των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών, δημιουργεί το κατάλληλο πλαίσιο, για έναν εγκλωβισμό που δημιουργεί προϋποθέσεις εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Είτε ο διάλογος μείνει στην δεδομένη διαφορά της υφαλοκρηπίδας είτε ακόμα χειρότερα επεκταθεί σε ζητήματα που θέτει η Τουρκία προκειμένου να επιτύχει το καλύτερο δυνατό για τα συμφέροντά της, η ύπαρξη του διαλόγου, εφόσον γίνεται σε επίπεδο διεκδικήσεων είναι επικίνδυνος και πάντως δεν προσφέρει τίποτα στη δική μας υπεράσπιση των θεμελιωδών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

Η σταδιακή μετακύλιση της Ελληνικής πολιτικής και διπλωματίας από την πάγια θέση ότι δεν συζητούμε τίποτα που θίγει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας (περιλαμβάνοντας αέρα, θάλασσα και βυθό), έγινε ότι πρέπει να συζητήσουμε για τον καθορισμό και διαφορετικά να προσφύγουμε στην διαιτησία. Βεβαίως, ο καθορισμός της Α Ο Ζ όταν δεν υπάρχει συμφωνία προκύπτει από διαιτησία, όμως η πατρίδα μας δια των κυβερνήσεων δεν έχει προχωρήσει στην χωροθέτηση ανακήρυξη και θέσπιση, ούτε καν με την Κύπρο.

Η σταθερά υποχωρητική πολιτική του κατευνασμού έδωσε το μήνυμα” ότι σίγουρα κάτι θα κατορθώσουμε πιέζοντας” προς την Τουρκική πλευρά ενώ η διαρκής τάση μας να προσφεύγουμε στην Ε.Ε και τις ΗΠΑ για την υπεράσπιση του αυτονόητου, είναι από μόνη της μια υιοθέτηση θέσης αδυναμίας αφού συνεπάγεται την λογική της διαιτησίας σε θέματα που δεν θα έπρεπε ούτε να τίθενται σε συζήτηση.

Ο διαβόητος διάλογος που οι θιασώτες του σχεδόν ποτέ δεν προσδιορίζουν το περιεχόμενο του δεν είναι καινούργια. Κατοικούσε, αρχικώς στο υπουργείο των Εξωτερικών από την μακρινή εποχή του 1970, ενώ οι ρίζες της βρίσκονται στην ακόμα παλιότερη περίοδο της λεγόμενης προσέγγισης με την Τουρκία.

Από την περίοδο των ταξιδιών του Μιχαλακόπουλου υπουργού Εξωτερικών του Βενιζέλου, που τόσο επίμονα ήθελε να οικοδομήσει στενές σχέσεις με την κεμαλική Τουρκία, μια σταθερή γραφειοκρατία που έβρισκε ερείσματα σε πολιτικούς και άλλους παράγοντες του δημοσίου βίου. Έτσι,περίπου οδηγηθήκαμε στη Ζυρίχη, έτσι φτάσαμε στις συμφωνίες που μας υποχρέωναν να έχουμε στην πράξη περιορισμένα δικαιώματα στο Αιγαίο επί Καραμανλή και Παπανδρέου, έτσι μας επιβλήθηκα οι γκρίζες ζώνες μετά τα Ίμια.

Οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι μια διαρκής σπουδή όπου η Τουρκία σχεδιάζει και υλοποιεί ενώ η Ελλάδα αμύνεται και υποχωρεί. Η Ελλάδα που δεν τόλμησε ούτε καν να αντιτάξει τα δικαιώματα της που προκύπτουν από την θέση της στην Ε.Ε όταν η Τουρκία έκανε την αίτηση εισόδου αλλά προτίμησε να δείξει ότι έχει καλή πρόθεση και άφησε τις άλλες χώρες να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Σήμερα, η Τουρκία που έχει περάσει σε άλλο στάδιο και δεν ενδιαφέρεται να γίνει μέλος της Ε.Ε αλλά συμπεριφέρεται ως υπερδύναμη -αφού ε΄χει κατά πολύ υπερβεί τα όρια περιφερειακής δύναμης- απαιτεί μια αντιμετώπιση αποφασιστική , σταθερή, μελετημένη και σε βάθος χρόνου.

Οι επιπόλαιες προσεγγίσεις που αγνοούν ότι με τον Ερντογάν ή χωρίς αυτόν η Τουρκία θα παραμένει μια εχθρική δύναμη, πρέπει να τελειώσουν. Οι ανοησίες, οι γραφικότητες και κατευθυνόμενες φιλοτουρκικές προσπάθειες θα πρέπει να τεθούν οριστικά στο περιθώριο. Οι άνθρωποι που στελεχώνουν αυτή τη στιγμή τις υπηρεσίες θα πρέπει να αποκαλυφθούν και να απομονωθούν.

Οι υπηρεσίες που προσφέρουν μπορεί να εξυπηρετούν την ειρήνη ή την καλύτερη διαχείριση των ενεργειακών κοιτασμάτων ή την πορεία διατήρησης του ΝΑΤΟ αλλά αντιστρατεύονται τα Ελληνικά εθνικά συμφέροντα, ευθέως και ουσιαστικώς.

Η ενίσχυση της Ελληνικής προσπάθειας αρχίζει από την διαπίστωση – απόφαση ότι δεν παραχωρούμε τίποτα.

Ο διάλογος είναι μια παγίδα και πρέπει Η Ελλάδα να ξυπνήσει πριν να είναι αργά.

*Ο Εμμανουήλ Κώνστας είναι Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Μετώπου