Δεξιά και Εθνικισμός: Δρόμοι που τέμνονται ή χωρίζουν;

Στην Βουδαπέστη, οι Ορμπάν και Σαλβίνι ανακοίνωσαν την συνεργασία τους σε επίπεδο ευρώ κοινοβουλίου και όχι μόνο. Σε αυτή την ομάδα συμμετέχει και ο Πολωνός πρωθυπουργός Μοραβιέτσκι και φυσικά η Μαρίν Λεπέν που καλπάζει δημοσκοπικά ενόψει των προεδρικών εκλογών στην Γαλλία. Αυτή η ομάδα, όπως διαμορφώνεται, στις Βρυξέλλες θα είναι η δεύτερη σε δύναμη εδρών και σίγουρα αλλάζει το πολιτικό σκηνικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο και όχι μόνο.

Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλουμε να συμπεριλάβουμε και τις κινήσεις του Τραμπ που είτε θα δημιουργήσει έναν τρίτο πολιτικό πόλο είτε θα ριζοσπαστικοποιήσει περαιτέρω τους Ρεπουμπλικάνους.

Μία νέα Δεξιά έχει διαμορφωθεί διεθνώς τα τελευταία χρόνια και δείχνει ότι έχει έρθει να μείνει στα πολιτικά δρώμενα. Κοινά χαρακτηριστικά της είναι η αντίθεση στην μετανάστευση, η υπεράσπιση των χριστιανικών αξιών απέναντι στην δικαιωματική κοινωνία, η αποβολή κάθε μορφής αντισημιτισμού. Κοινές επίσης, και αυτό κατά την γνώμη μας είναι σημαντικό, είναι οι επιθέσεις που δέχεται αυτό το πολιτικό ρεύμα από την αριστερά και τον φιλευθερισμό. Επιθέσεις που την βοηθούν να κόψει κάθε ομφάλιο λώρο από την συστημική κεντροδεξιά και να διαμορφώσει τον δικό της διακριτό ρόλο.

Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να εξετάσουμε πώς το εθνικιστικό κίνημα διεθνώς, οφείλει να δει, να αντιμετωπίσει ή να συνεργαστεί με αυτή την νέα δεξιά πραγματικότητα.
Ιστορικά, τα δύο αυτά ρεύματα, έχουν ένα παρελθόν συνεργασίας, αντιπαράθεσης και ενσωμάτωσης. Στην περίπτωση της συνεργασίας ανήκει η Ιταλία και η Γερμανία προπολεμικά, με τους Εθνικιστές στην Ιταλία και τους Χαλυβδόκρανους στην Γερμανία. Στην ανοιχτή σύγκρουση έχουμε την προπολεμική Ουγγαρία, την Ρουμανία και ναι, την μακρινή Χιλή. Οι περιπτώσεις ενσωμάτωσης συναντώνται περισσότερο στην μεταπολεμική περίοδο καθώς η εθνικιστική έκφραση πολλές φορές καλύφθηκε από τον μανδύα κομμάτων όπως το MSI και το Front National.

Στο σήμερα, πάλι βλέπουμε, ότι οι συναντήσεις των δύο ρευμάτων ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους σε κάθε Έθνος. Στην Γαλλία πχ, η Μαριόν Λεπέν ακολουθεί ένα διακριτό ιδεολογικό ρόλο από την θεία της, χωρίς όμως να είναι σε τροχιά σύγκρουσης. Το ίδιο και οι Identitaire ακολουθούν ένα μεταπολιτικό μονοπάτι αλλά η Μαρίν Λεπέν καταδικάζει την προσπάθεια Μακρόν, να τους θέσει εκτός νόμου.

Στην Ιταλία, η Μελόνι δεν ακολούθησε τον Σαλβινι στην συστημική επιλογή του τελευταίου με τον Ντράγκι, οι Ριζοσπάστες εθνικιστές πχ η Casa Pound, συνεργάζονται μαζί της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει κλείσει ο δρόμος μια μελλοντικής συμμαχίας των δύο πρώτων.

Στην Ελλάδα; Α ναι, στην Ελλάδα έχουμε, όπως πάντα τις ειδικές συνθήκες μας. Στην χώρα αυτή, ένα ριζοσπαστικό εθνικιστικό κόμμα, η Χρυσή Αυγή, μπήκε στο κοινοβούλιο, έκανε τραγικά λάθη και βρέθηκε η ηγεσία της στην φυλακή από μια κεντροδεξιά κυβέρνηση που έχει όμως δεξιά πουλέν τα οποία θυμίζουν τις περιπτώσεις των Ορμπάν και Σαλβίνι. Από την άλλη, οι εκφάνσεις μιας πιο δεξιάς πολιτικής έκφρασης κινήθηκαν και κινούνται στα όρια της γραφικότητας ή του ιδεολογικού πολτού.

Η Ελλάδα έχει το προνόμιο να μπορεί να ενσωματώσει τον πολιτικό λόγο της νέας αυτής δεξιάς σε μια εθνικιστική έκφραση. Όμως αυτό μπορεί να γίνει αφού το εθνικιστικό κίνημα αποβάλλει ασθένειες και λάθη του παρελθόντος και παρόντος. Όπως είναι ο ιστορικισμός που ανάγεται σε ιδεολογική καθαρότητα. Ο βερμπαλισμός σε κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα και η έλλειψη ρεαλιστικων προτάσεων στο σήμερα. Ο σεχταρισμός με βάση τα πρόσωπα. Η αντιπολιτική διάθεση που βαπτίζεται κινηματισμός. Οι γραφικότητες στην εμφάνιση του πολιτικού λόγου που απλά δείχνουν την έλλειψη ιδεολογικού βάθους και στρατηγικής.

Η μετατόπιση της ΝΔ σε θέσεις απολύτως φιλελεύθερες και δικαιωματιστικές, πράγματι δημιουργεί ένα πολιτικό κενό. Ο Εθνικισμός, μπορεί και πρέπει να καλύψει αυτό το κενό καθώς οι οποίες “δεξιές” προτάσεις είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι πολιτικά γραφικές, είτε ψωμίζονται στην ΝΔ. Θέλει όμως τρόπο, κόπο και κυρίως θέληση και διάθεση.

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος μέλος πγ Εθνικού Μετώπου