Περιβάλλον 12:15
Η έλευσης των εορτών, συνιστά αείποτε μία ιδιαίτατη ευφροσύνη και εγκάρδια αγαλλίαση, παντοιοτρόπως, πλην όμως δυστυχώς οι δυτικές κοινωνίες εξαντλούν τις ημέρες αυτές αποκλειστικά εις την εκπεμπομένη θέρμη του άκρατου δυτικόπληκτου πολιτισμού του άφρονος καταναλωτισμού και του επίπλαστου ευδαιμονισμού.
Η έννοια της εορτής απηχεί αποκλειστικά προς την εξάντληση των καταναλωτικών αγαθών και εις την ιδιαίτερη εξωτερική εμφάνιση των υποκειμένων, δηλαδή τα πρόσωπα εκλαμβάνουν την έννοια των Χριστουγέννων, ως μία άμορφη ανακωχή από την οδυνηρή και αδυσώπητη καθημερινότητα των επισωρευμένων προβλημάτων επιβιώσεως, δίχως να υπάρχει όμως εν ταυτώ, ουδεμία υπόνοια περί της πεμπτουσίας της εορτής.
Ο σύγχρονος άνθρωπος πλήρως πνευματικά αποστραγγισμένος αδυνατεί να ψηλαφήσει την καθολική έννοια της εορτής και να ερμηνεύσει εν τοις πράγμασι την οντολογία της Γεννήσεως του Θεαναθρώπου, τι τέξεται η επιούσα, μετά το πέρα των Χριστουγέννων, αλλά εκ παραλλήλου ποια η ειδοποιός διαφορά του όντως είναι του γεγονότος της Γεννήσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, εν τη φάτνη και υπό ταπεινές συνθήκες υπό την αειπάρθενο Υπεραγία Θεοτόκο μας, εξ αντιδιαστολής με την παγανιστική εορτή της συμβατικής ημερολογιακής καμπής του χρόνου, δια μέσου του οποίου ο ένας συμβατικός χρόνος διαδέχεται ανούσια τον άλλο, άνευ όμως να νοηματοδείται καλλιέργεια προσδοκίας για μια πραγματική εξέλιξη του ανθρώπινου Γένους.
Ως εκ τούτου λοιπόν, εις τις σύγχρονες κοινωνίες, εορτάζουμε τα Χριστούγεννα, άνευ ουδεμίας πνευματικότητας, ταπεινότητας, κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά και συνειδητής γνώσης και συνακολούθως βιωματικής εμπειρίας δια την Γέννηση του Θεανθρώπου ο οποίος δια του εκούσιου πτωχού και απλού τρόπου, δια του οποίου ενανρθωπίστηκε καίτοι συνιστά τον Βασιλέα τον Ουρανών, τον Υιό του Θεού τον Μονογενή εις τους αιώνες των αιώνων και εις το διηνεκές του καθόλου σύμπαντος.
Κατά συνέπεια, εορτάζουμε μία ανάπαυλα από την καθημερινότητα μας, εις την οποία είμεθα χαρούμενοι λόγω της κίβδηλης ανταλλαγής υποκριτικών ευχών, δίχως να αντιληφθούμε το ουσιαστικό μέγεθος της, τω όντι εορτής των Χριστουγέννων, ακριβώς δια αυτόν τον λόγο, άπαντα, καθίστανται στολισμένα άνευ της παρουσίας του Θεανθρώπου, άνευ της φάτνης και των τριών μάγων, ο παραλογισμός της παγκοσμιοποιήσεως και του νεοπαγούς ολοκληρωτισμού της πανθρησκείας καλπάζει καθότι απολείπονται οι « πρωταγωνιστές» της μείζονος αυτής εορτής της Χριστιανοσύνης.
Η υπαρξιακή κενότητα και το μέγεθος της αλλοτριώσεως ιδιαίτατα εν τη πατρίδι μας, η οποία καθίσταται κατ’ εξοχήν Ορθόδοξη, δοθέντος ότι εις την προμετωπίδα του Συντάγματος καταλαμβάνει περίωπτον θέση η φράσις «εις το Όνομα της Αγίας και Ομουσίου Τρίαδας», ωσαύτως ο Τίμιος Σταυρός επαίρεται εις την Ελληνική Σημαία, καθώς και το άρθρο 3 του Συντάγματος, διαλαμβάνει ανυπερθέτως την ρήτρα περί της κρατούσης θρησκείας, αποδεικνύουν την δυσαρμονία καταστρατήγησης ουχί μόνον της Συνταγματικής εννόμου τάξεως μας αλλά και της εθνικής μας συνειδήσεως διότι η ζώσα ορθόδοξη παράδοση αφενός μεν διέσωσε τον Ελληνισμό διαρκούσης της επαχθούς Τουρκοκρατίας και εξ ετέρου δε συνεισέφερε ως πηγή εμπνεύσεως της περιφήμου Θεολογίας της Επαναστάσεως τους ήρωες του 1821 να μαχθούν υπέρ Πίστεως και Πατρίδας ιδρύοντας το σημερινό εθνικά κατά το μάλλον ή ήττον ανεξάρτητο Κράτος.
Το Ελληνικό δηλαδή έθνος με δομική σταθερά της ορθόδοξη παράδοση ανέκαθεν συνιστούσε το αρμονικό αμάλγαμα συνθέσεως της εθνικής μας ταυτότητας μακράν.
Σήμερον ο Έλλην έχει απεμπολήσει πάσα μορφή ιστορικής αυτεπίγνωσης παρασυρόμενος από το εκμαυλιστικό πνεύμα της εγκαθιδρυθησόμενης νέας τάξης πραγμάτων, της ισοπεδωτικής ολοκληρώσεως των πάντων και της νοθεύσεως οιασδήποτε ελπίδας προς το επέκεινα και ανέχεται πέριξ, την προσβολή των θρησκευτικών μας συμβόλων και την στολισμό των πάντων, με ποικίλα λαμπιόνια, με αστέρια, καμπάνες δηλαδή με σωρεία επουσιωδών στοιχείων, άνευ προσώπου και μηνύματος, απολειπομένου του πρωταγωνιστή των εορτών αυτών ήτοι του Κυρίου μας, δηλονότι δε ότι ο πολίτης, δίδει προτεραιότητα εις την ιδεοληψία της πρωτοχρονιάς ως πλέον σπουδαία εορτής της Γεννήσεως του Ιησού, με ό,τι τούτο συνεπάγεται δια την αιώνιο Ζωή και την μετέπειτα Σταυρική θυσία του Ιησού δια την ημετέρα Σωτηρία αλλά και την καθημερινή παρουσία του Κυρίου μας εν τη καθημερινότητι εις τη Ζωή μας.
Τα Χριστούγεννα άνευ Θεού, συνιστά βαθιά κατάθλιψη και εγγενή μηδενισμό, ας ανακράξωμεν λοιπόν μετά ταύτα, ομοθυμαδόν Χριστός ετέχθη.
