Κοινωνία 19:22
Ο πατριωτισμός και η Ορθόδοξη παράδοση, καθίσταται πρόδηλο ότι τελεί εν διωγμό, εισέτι και πολλά έτη, πολλώ δε μάλλον την σημερινή εποχή, της εγκαθιδρυθησομένης παγκοσμιοποιήσεως και του αντικληρικαλισμού, όθεν, έχει εμπεδωθεί εις το συλλογικό υποσυνείδητο το ιδεολόγημα του «εθνομηδενισμού και του δικαιωματισμού» κατά τρόπον προδήλως ασυμβίβαστο με την ιστορική μας παράδοση καθώς και την Συνταγματικής μας ιστορία.
Ο ανθελληνισμός συνιστά ανυπερθέτως το κεντρικό ιδεολόγημα της μεταμαρξιστικής σκέψεως η οποία συγκερνάται παραδόξως και παρά φύσιν με τα ιδεολογήματα του άρκατου νεοφιλελευθερισμού, την αμοιβαία αυτή συνύπαρξη, την αντιμετωπίσαμε, κατάπληκτοι στην, υποστήριξη της προσφυούς ισοπεδωτικής woke ατζέντας, η οποία δεν περιορίζεται αποκλειστικά στην θεωρία περί «των φύλων», αλλά ελαύνεται, στην αντεπιστημονική προσέγιση των πολιτισμών και την δογματική και αυθεντική ερμηνεία μίας μονομερούς ερμηνείας της εξελίξεως του κόσμου, υπό ορισμένα κέντρα εξουσίας.
Ο «δικαιωματισμός,» ως έπος ειπείν, συνιστά ανυπερθέτως, την απολυτοποίηση και τηνοιονεί φετιχοποίηση ορισμένων θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων καθότι τα αναγορεύει εν τέλει παγιωμένα, σε μία στείρα ιδεολογία, ο οποίος (δικαιωματισμός) αποτελεί, πρωμετοπίδα, εν άλλοις λόγοις, «την αιχμή του δόρατος», ενός φαυλεπίφαυλου ανερμάτιστου και καθ’ όλα αντεπιστημονικού ιδεολογικού δόγματος.
Δηλαδή, επιβάλλεται κατά αρτιφανή τρόπο, η σύγχρονη μάστιγα μίας ολοκληρωτικής σκέψεως η οποία διώκει απηνώς την διαφορετική άποψη, στιγματίζοντας και εξοστρακίζοντας την, ως μη αυθεντική άρα και αυτόχρημα βλαπτική και απορριπτέα δια την άνωθεν επιβεβλημένη καθεστωτική ερμηνεία της πραγματικότητας.
Είναι λοιπόν πρόδηλον, ότι το νεοπαγές τούτο δόγμα επιβάλλεται «ξύλοις και ροπάλοις» ως η κρατούσα νοοτροπία υπό των υποστηρικτών οι οποίοι όμως μηδόλως αποδέχονται ουδεμία αμφισβήτηση καθότι, υπολαμβάνουν ότι κατέχουν την αλήθεια και ο,τιδήποτε παρεκκλίνει των ιδικών τους απόψεων, χρήζουν εξουδετερώσεως και διωγμών, πληρώντας τοιουτοτρόπως τον ορισμό της ποινικοποίησης του φρονήματος και την εξόντωση των αντιφρονούντων.
Τούτο δε συμβαίνει, διότι, το ως ανω δόγμα δεν έχει αποκρυσταλλωθεί ένεκεν και συνεπεία κοινωνικών οσμώσεων, δεν ανταποκρίνεται εις ουδεμία χρεία της κοινωνίας, η οποία υπαγορεύεται εκ των περιστάσεων, επιτακτικά, αλλά ούτε και έχει προκύψει κατόπιν επιστημονικών κεκτημένων, αλλά επιβάλλεται από μία κίβδηλα δήθεν προοδευτική νοοτροπία μίας ορισμένης μερίδας κεφαλαιοκρατών –κάστας-, η οποία επιβάλλει μονομερώς, αυθεντικώς και με παν τίμημα, την συγκεκριμένη κοσμο-αντίληψη, την οποία πρσβεύει, μη ενδιαφερόμενη εάν αυτή η κοσμοθέαση έχει καθολική και πάνδημη αντίληψη αλλά και ορθό εξ αντικειμένου επιστημονικό αντίκρυσμα.
Τηρουμένων των αναλογιών, η έννοια της συλλογικής ταυτότητας, και της εθνικής ταυτότητας, πνέουν, βαθμηδόν, τα λοίσθια και φυλορροούν, αναιτιολόγητα από αντεπιστημονικές ιδεοληψίες, οι οποίες διασπείρονται κυκλωτερώς και εν ακαρεί χρόνω, εγκαθιδρύοντας, τω όντι, μία σιδηρά ομογενοποιήση , χάριν ενός αόριστου και εν τοις πράγμασι ανεφάρμοστου πλουραλισμού.
Ως εκ τούτου, η σκόπιμη στρέβλωση των εννοιών δια μέσου της φαιάς και ασύστολης προπαγάνδας, ήδη εκ της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν, παρά των φερεφώνων της φερόμενης συλλήβδην αριστεράς, η οποία αρέσκεται, ελλείψει βεβαίως υπαρξιακής νοηματοδοτήσεως, να δαιμονοποιεί και να πλήττει, ο,τιδήποτε εθνικό και αληθινό, συνιστά μία χειροπιαστή και μη αναστρέψιμ πραγματικότητα, προτάσσοντας επιτακτικά ένα συνονθύλευμα, παλαιομαρξιστικού μηδενισμού άνευ ετέρου τινός.
Άρα η ενοχοποίηση της έννοιας του έθνους και της πατρίδας και η ταύτισή της με την αόριστη και ακατάληπτη έννοια της «ακροδεξιάς» μίας φράσεως εν τουσούτω, στερουμένης πλήρους επιστημονικού υποβάθρου, αποτελεί μία διαχρονική πρακτική προκειμένου να εξαληφθεί οιαδήποτε αληθής ιστορική προσέγγιση της ιδρύσεως του Ελλαδικού κράτους.
Η έννοια του έθνους, της πατρίδας, συνιστούν ανυπερθέτως όροι, οι οποίοι εμπεριέχονται έκπαλαι εξ ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους, ήδη δηλαδή από τα πρωτόλια Συντάγματα και δεν σημασιοδοτούν κάποια ιδεολογία, εξ εναντίου τοιγαρούν, αποτελούν θεμελιώδεις και στέρεες έννοιες αρρήκτως συνυφασμένες με την Συνταγματική νομιμοφροσύνη και την λαική κυριαρχία.
Ως εκ τούτου, φρονώ, ότι οφείλουμε να είμεθα πιο προσεκτικοί, αρειμάνιοι και θύριοι υπερασπιστές του δικαίου της αλήθειας αλλά και της ακριβούς Συνταγματικής μας ιστοριάς και Νομιμότητας, παρακάμπτοντας ιδεολογικές αγκυλώσεις, ή χρόνιες σοβούσες αρτιοσκληρωτικές ιδεοληψίες, καθότι είναι έτερον τι η εκάστοτε ιδεολογία και άλλο η επιστημονική προσέγγιση εννοιών, εξ ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους, διατηρώντας εις το ακέραιον το περιεχόμενου, των όρων αυτών, αμιγώς θεσμικά, απευθυνόμενοι προς άπαντες τους πολίτες, ανεξαρτήτως κομματικού χρώματος ή τυχόν κόμματος.
Η δε υποκρισία της Αριστεράς ενίοτε εξκινείται πέραν παντός έλλογου και ευλόγου ορίου καθότι, καίτοι αρνείται τους ως άνω περιόπτως Συνταγματικώς κατοχυρωμένους όρους, έθνος και πατρίδα, ορισμένες φορές, παντελώς υποκριτικά, επικαλείται το άρθρο 120 του Συντάγματος, ωσεί επιχειρήματος αντιδράσεως κατά την κυβερνητικής νομοθετήσεως, δηλαδή προκρίνει ένα άρθρο η τήρηση του οποίου, περί της θεσμικής ενανατίωσης δηλαδή, ανάγεται στην Συνταγματική νομιμοφροσύνη των Ελλήνων, επαφίεται εις τον Πατριωτισμό του, εξ ού και συνιστά ευγλώττως την επιτομή του Συνταγματικού Πατριωτισμού, δηλαδή επικαλούνται μετ’ εμφάσεως ένα άρθρο, το οποίο δεν το πιστεύουν και το αποδομούν εις επήκοων απάντων, καθότι το θέμθελον πιστής εφαρμογής του άρθρου τούτου, ως είρηται ανωτέρω συνιστά ο Πατριωτισμός.
