Ο Γ.Κωνσταντίνου περιγράφει τις σκηνές που εκτυλίχθηκαν μετά τον τορπιλισμό της φρεγάτας «Έλλη» – «Χάος και πανικός»

Την δική του προσωπική μαρτυρία αποκάλυψε ο ηθοποιός Γιώργος Κωνσταντίνου για την κατάσταση που επικράτησε στην Τήνο, μετά τον τορπιλισμό της φρεγάτας «Έλλη».

Ο γνωστός ηθοποιός αναφέρθηκε στην πρώτη του παιδική ανάμνηση, ένα καλοκαίρι που κατέληξε σε εθνικό τραύμα, σημαδεμένο από τα γεγονότα του Δεκαπενταύγουστου του 1940 στην Τήνο.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Showtime, ο ηθοποιός περιγράφει τις μνήμες του από τότε.

Όπως λέει ο Γιώργος Κωνσταντίνου, μόλις έξι ετών τότε, βρέθηκε στην Τήνο μαζί με τη μητέρα του, που ήθελε να προσκυνήσει, όταν ξαφνικά η τορπιλισμένη φρεγάτα «Έλλη» σηματοδότησε την έναρξη ενός κόσμου που βυθιζόταν στο σκοτάδι του πολέμου.

Ο ηθοποιός περιέγραψε τον πανικό των ανθρώπων που έτρεχαν στους δρόμους του νησιού, τα κομμάτια σίδερου που πετάγονταν παντού, τον ταβερνιάρη που προστάτευσε τον κόσμο μέσα στο μαγαζί του, καθώς και τον εαυτό του καθισμένο σε ένα γαϊδούρι, ανεβαίνοντας το βουνό, να παρακολουθεί το καταδρομικό να βυθίζεται αργά.

Το απόσπασμα του βιβλίου δημοσιεύτηκε στον λογαριασμό που διατηρεί το «Σπίτι του Ηθοποιού» στο Instagram.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Actors House (@actorshouse_official)

Συγκεκριμένα, αναφέρεται: «Ήμουν έξι χρονών. Βρεθήκαμε στην Τήνο. Δεκαπενταύγουστο. Η μητέρα μου ήθελε να προσκυνήσει. Με πήρε μαζί της.

Βρισκόμασταν στην παραλία όταν ξαφνικά ακούστηκε μια φοβερή έκρηξη. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει αλαφιασμένος προς το εσωτερικό του νησιού.

Πανικός. Όπως τρέχαμε, ψηλά, πάνω από τα κεφάλια μας, διέσχιζαν τον ουρανό μαύρα κομμάτια σίδερο, αφήνοντας πίσω τους καπνό.

Μπήκαμε μαζί με άλλους σε μία ταβέρνα. Ο ταβερνιάρης έκλεισε τις πόρτες και μας συμβούλεψε, φοβισμένος κι αυτός, να δείξουμε ψυχραιμία.

Επόμενη εικόνα: εγώ, καθισμένος επάνω σ’ ένα γαϊδούρι, ανηφορίζοντας ένα βουνό. Κόσμος ανεβαίνει με τα πόδια. Ακούω. Ένα καταδρομικό μας έχει τορπιλιστεί στο λιμάνι από υποβρύχιο.

Ήταν γεμάτο πυρομαχικά και υπήρχε ο φόβος μήπως ανατιναχτούν και καταστρέψουν το νησί.

Από την κορυφή του χαμηλού βουνού είδα το χτυπημένο πλοίο και σαν να διέκρινα στη θάλασσα ανθρώπους να κολυμπάνε για να σωθούν.

Σε λίγο το καράβι αρχίζει να βουλιάζει, χωρίς να ανατιναχτεί.

Ήσυχα, ήρεμα, παίρνοντας μαζί του τις όμορφες μέρες ενός ειρηνικού, ξένοιαστου κόσμου, που βυθιζόταν τώρα στο σκοτάδι και στην απόγνωση. Το πλοίο ήταν η “Έλλη” και το ημερολόγιο έγραφε 15 Αυγούστου 1940».