Ηλέκτρα του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Τάρλοου: «Εάν το δίκαιο βλάπτει δεν θέλω να ζω με αυτούς τους νόμους»

Πρέπει να τιμωρείται το άδικο; Κάπου μεταξύ 413-419 πΧ ο Σοφοκλής πραγματεύεται με την Ηλέκτρα αυτή τη θεματική εαν και ανεξάρτητα από τις αναρίθμητες αποδόσεις που έχουμε δει το ερώτημα μένει πάντα αναπάντητο .

Όλοι ήρωες έχουν τη δική τους αλήθεια, την δική τους ερμηνεία της πραγματικότητας και τελικά δεν τελειώνει ποτέ βασανιστικός κύκλος αίματος στον οίκο των Ατρειδών ούτε επέρχεται η πολυπόθητη κάθαρση.

Η Κλυταιμνήστρα δολοφονεί τον Αγαμέμνονα βασιλιά και άνδρα της με τον εραστή της Αίγισθο να εκδικηθεί τη θυσία της κόρης της Ιφιγένειας  και τα παιδιά της Ηλέκτρα και Ορέστης εκδικούνται με τη σειρά τους το θάνατο του πατέρα τους διαπράττοντας μητροκτονία.

Και η ομοαίματη παράτυπη βεντέτα  δεν τελειώνει αλλά επέρχεται το μένος των Ερινύων που στις Ευμενίδες του Αισχύλου και στον Ορέστη του Ευρυπίδη καταδιώκουν τον μητροκτόνο.

Η Ηλέκτρα του Δημήτρη  Τάρλοου είναι μια συγκλονιστική παράσταση άρτια, με ρυθμό,ενέργεια εκρηκτική, βασισμένη στην υπέροχη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά.

Το σκηνικό του Πάρι Μέξη με το τεράστιο υπό κατάρρευση παράθυρο υποδηλώνει εξαιρετικά την διάλυση της βασιλικής οικογένειας και τις γκρεμισμένες τους ψυχές που περιφέρονται οργισμένες και διψασμένες για εκδίκηση και θάνατο πάνω στα συντρίμμια της μάταιης πλέον ζωής τους.

Τα κουστούμια και όλο το ύφος είναι εμπνευσμένα από την αισθητική και το έργο του Τσαρούχη(1930) και αναντίρρητα όμορφα ταιριασμένα .

Όλοι οι ηθοποιοί ήταν υπέροχοι όπως και οι μουσικοί επι σκηνής Φώτης Σιώτας και Τάσος Σινυρλής που συσχέτισαν  με το Αρχαίο Δράμα ακόμα και υπερήφανο ηπειρώτικο μοιρολόι .

Η Ιωάννα Παππά πρωταγωνιστεί εδώ και χρόνια σε διάφορες υπέροχες  θεατρικές παραστάσεις είναι γνωστό ότι είναι θαυμάσια καλλιτέχνιδα όμως η Κλυταιμνήστρα της την τοποθετεί πλέον σε άλλο επίπεδο ήταν εάν όχι η καλύτερη μεταξύ των κορυφαίων που έχουμε δει.

Απέδωσε με πάθος και έκρηξη την πολυπλοκότητα του ψυχογραφήματος της μελλοθάνατης βασίλισσας με έντονες διακυμάνσεις ανάμεσα σε εκδηλώσεις αγάπης και μίσους, αδίστακτη και φοβισμένη .

Δυνατές αντιφάσεις αλλά πολύ εύστοχα,  και με ρυθμό ερμήνευσε η Παππά.

Η σωματικότητα όλων των υποκριτών, προϊόν δουλεμένων αυτοσχεδιασμών μεταξύ άλλων , εκτυλίχθηκε επίσης με ρυθμό, μουσικότητα και απόλυτη  εναρμόνιση με τον λόγο της εκπληκτικής μετάφρασης του Γιώργου Χειμωνά.

Η Λουκία Μιχαλοπούλου γνωστή για την εργατικότητα,την υπευθυνότητα και τη συνέπεια της, παρέδωσε ένα αποτέλεσμα έντιμο και ξεχωριστό. Μοιρολογεί, πενθεί, μηχανορραφεί,  επιχειρηματολογεί και συνθέτει άριστα  τον ιστό ,που με εκτελεστή τον ανεκτίμητο  αδερφό της, θα παγιδεύσει θανάσιμα την μοιραία βασίλισσα και μητέρα τους.

Υπέροχη και η Γεωργία Μεθενίτη στο ρόλο της Χρυσόθεμις που δεν θέλει να βάψει τα χέρια της με αίμα αλλά καλεί την αδερφή της να υποταχθεί στο νόμο της εξουσίας, εκπροσωπώντας τις εξίσου υποταγμένες γυναίκες της εποχής της .

Ο Αναστάσης Ροΐλος ως Ορέστης έχει σταθερά δυναμική και αποφασιστική προσέγγιση του ρόλου  του και χαρίζει μια έντονα συγκινησιακή στιγμή την ώρα της αναγνώρισης με την αγαπημένη του αδερφή.

Μεγάλη έκπληξη και ο πολυτάλαντος Περικλής Σιούντας που μπορεί ο Σοφοκλής να τον αφήνει στη σιωπή σε όλη τη διάρκεια του έργου αλλά ο πολύ καλός ηθοποιός με τα βλέμματα,τις εκφράσεις,  την κίνηση, τα ακροβατικά ,το φλάουτο, το τρομπόνι και την αναμφίβολη ομορφιά του καταφέρνει να ξεχωρίσει και να δώσει υπόσταση στον ξάδερφο και συνοδοιπόρο του μητροκτόνου.

Με την δεδομένη εμπειρία, άνεση , επιβλητική παρουσία και χιουμοριστική παρέμβαση , πορεύτηκε ο παιδαγωγός Γιάννης Αναστασάκης.

Η περιοδεία συνεχίζεται μη χάσετε την παράσταση ,  με την αγαπημένη καλλιτέχνιδα  Φωτεινή Δαρρα είδαμε το αριστούργημα στο κατάμεστο Πολιτιστικό Πάρκο Νέας Μάκρης Μαραθώνα .

Αγαπημένη αποστροφή της γραφούσας και ο επίλογος του έργου που διακηρύσσει απόλυτα και ξεκάθαρα πως τον προδότη τον σκοτώνεις για να μη γίνει το άδικο νόμος που αποδεικνύει και την απόλυτη προσήλωση των προγόνων μας στην πολυπόθητη δικαιοσύνη τόσο δυσεύρετη έως και υπό εξαφάνιση ειδικά στην εποχή μας.

Η Τέχνη όμως, ευτυχώς, είναι πάντα το απάγκιο της ανταριασμένης μας ψυχής!