«Ο Θάνατος του Εμποράκου»: Η παράσταση που θριαμβεύει για τρίτη χρονιά σε κατάμεστα θέατρα 

Το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του θρυλικού Άρθουρ Μίλερ, ο Θάνατος του Εμποράκου (1949) για τρίτη χρονιά παρουσιάζεται με τεράστια επιτυχία στα ελληνικά θέατρα σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, εκ των κορυφαίων σκηνοθετών της χώρας μας.

Περισσότεροι από 150.000 θεατές είδαν την εξαιρετική παράσταση με τα συναισθήματα να εναλλάσσονται διαρκώς από τη συγκίνηση στο γέλιο αλλά σε κάθε περίπτωση ειδικά η γενιά των 40+  στην πλειοψηφία της αναμφίβολα ταυτίζεται απόλυτα  με όσα οι ήρωες αντιπροσωπεύουν.

Τον αξιοπρεπή και υπερήφανο Γουίλι Λόμαν, υποδύεται συγκλονιστικά ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, μια τραγική φιγούρα που μοχθεί αδιάκοπα, εργάζεται σκληρά όλη του τη ζωή να γίνει αυτός ο “κάποιος” που θα έχει πραγματοποιήσει το όνειρο του αυτοδημιούργητου και θα έχει βγει από τη μάζα των απλών, συνηθισμένων,  αποτυχημένων ανθρώπων της σειράς, που θα επιβεβαιωθεί στα μάτια της γλυκιάς υποστηρικτικής  συζύγου του (την υποδύεται η Έφη Μουρίκη) και θα γίνει πρότυπο στα μάτια των υιών του Χάπι (Ρένος Ρώτας) και Μπιφ (Κωνσταντίνος Γώγουλος), που οφείλουν με τη σειρά τους να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για  να καταξιωθούν και να διακριθούν εξίσου.

Και μπορεί ο Μίλερ να χτυπάει το σαθρό καπιταλιστικό Αμερικάνικο σύστημα που συνέθλιψε ζωές και προσωπικότητες στο απατηλό κυνήγι της ευμάρειας μέσα από την αυταπάτη της  υλιστικής προσέγγισης του ευ ζην αλλά Γουίλιδες είναι οι πατεράδες και της Ελλάδας των δεκαετιών 50,60,70,80 που κράτησαν την Ελλάδα όρθια με τη σκληρή, αδιάκοπη εργασία τους, που θυσίασαν τα πάντα για ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά τους αλλά που τελικά ξόδεψαν μια ζωή χωρίς να τη ζήσουν και κυρίως χωρίς να γνωρίσουν και να κατανοήσουν τα ίδια τους τα παιδιά… μια γενιά που πήρε τη σκυτάλη της δυστυχίας και των ψυχώσεων που αναπόφευκτα έρχονται εκεί που υπάρχει αποσύνδεση από όσα λαχταράει η ψυχή.

Όχι τυχαία ο Γουίλι στο κατώφλι της ζωής του αρχίζει να εμφανίζει συμπτώματα νευροεκφυλιστικής ασθένειας ως αποτέλεσμα ενός αέναου τοξικού κύκλου επαγγελματικού και οικογενειακού.

Ο Γιώργος Νανούρης, με τη βαθιά παιδεία, την ιδιαίτερη ενσυναίσθηση, την υψηλή ευφυία που τον χαρακτηρίζουν και το ενεργειακό ψυχικό  τσουνάμι που κρύβει πίσω από την απαράμιλλη ευγένεια και ακριβοθώρητη παρουσία του, κατάφερε δωρικά και λιτά όπως πάντα να εμβαθύνει στο ψυχογράφημα των ηρώων και να οδηγήσει άριστα τους υπέροχους ηθοποιούς στην ερμηνεία του εγκλωβισμού που ζούσε ο καθένας από αυτούς, χωρίς να λείπει και η ελπίδα, που κυρίως εκφράζει η θηλυκή παρουσία για ένα καλύτερο αύριο.

Η γραφούσα είδε την παράσταση στο κατάμεστο Κηποθέατρο Παπάγου, αποχώρησε συγκινημένη και ευγνωμονούσα για το αληθινό θέατρο που εξασφαλίζουν οι σωστές ομάδες και δίνει πολλά συγχαρητηρία και στην ομάδα παραγωγής Τάγαρη και στην υπέροχη υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων κα Όλγα Παυλάτου.

Και ένα σχόλιο που αφορά το κοινό: Σας παρακαλούμε όταν λένε πριν την παράσταση, απενεργοποιήστε τα κινητά, βγάλτε το κινητό σας και πατήστε ένα κουμπάκι που θα το βάλει στο αθόρυβο είναι τόσο απλό εάν δεν γνωρίζετε πως να το κάνετε ζητήστε βοήθεια ή κλείστε το ή μην έρχεστε θέατρο εάν δεν μπορείτε να σε σεβαστείτε αυτούς που καταθέτουν την ψυχή τους πάνω στη σκηνή.

Επίσης δεν είναι κινηματογράφος μια παράσταση… δεν τρώμε τσιπς και ποπ κορν, δεν πίνουμε μπύρες μένουμε για μιάμιση ώρα σιωπηλοί και …ταξιδεύουμε μαζί με τους ερμηνευτές …και ειδικά το συγκεκριμένο ταξίδι αξίζει μόνο  σεβασμό και προσήλωση!!!