Άγιος Νικόλαος: Το «μυστικό» ξωκκλήσι της Βουλιαγμένης (βίντεο)

Μοιάζει με ψηφιδωτό, όμως στην πραγματικότητα είναι γεμάτο από πέτρα, βότσαλο, μάρμαρο και πολλά ακόμα υλικά που μεταφέρθηκαν εκεί με πολύ κόπο, ώστε να δημιουργηθεί αυτό το τόσο υπέροχο και συνάμα περίεργο εκκλησάκι, φόρος τιμής στον Άγιο Νικόλαο.

Και βέβαια, αφού ο Άγιος Νικόλαος θεωρείται ο κατ’ εξοχήν προστάτης των ναυτικών και του Πολεμικού Ναυτικού μας, δεν θα μπορούσε να είναι χτισμένο παρά μονάχα εκεί που υπάρχει θάλασσα ή μάλλον ακριβώς μπροστά στη θάλασσα.

Πάνω λοιπόν στα βράχια του Λαιμού, σε ένα από τα πιο παρθένα σημεία της Βουλιαγμένης, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει ένα πραγματικό αριστούργημα, χτισμένο το 1947 από τον ζωγράφο – γλύπτη Νικόλαο Ξένο, σε μια εποχή που δεν υπήρχε πρόσβαση στο σημείο.

Στην πραγματικότητα βέβαια, πρόκειται για ένα ευμέγεθες εικονοστάσι με προσθήκες που θυμίζουν τη βυζαντινή ναοδομία, όπως κωδωναστάσι και περίβολος, ώστε όλοι να το ονομάζουν εκκλησία, γεμάτο πλήθος εικόνων και θρησκευτικών αντικειμένων, το οποίο στην κυριολεξία χωράει μονάχα ένα άτομο στο εσωτερικό του.

Και παρά το γεγονός πως στην είσοδό του η μαρμάρινη πλάκα κάνει λόγο για το έτος 1947, η αποπεράτωση της κατασκευής της εκκλησίας φαίνεται να διήρκεσε πολλά πολλά χρόνια, μιας και πολλοί ήταν οι κάτοικοι της περιοχής που έχουν να θυμούνται τον αδιάκοπο μόχθο του ήρεμου και μοναχικού γλύπτη, που αφιέρωσε χρόνια από τη ζωή του ώστε να κατασκευάσει τον Άγιο Νικόλαο, μεταφέροντας με μια μικρή βαρκούλα όλα τα υλικά που χρειαζόταν για το δημιούργημά του, αφού την εποχή εκείνη δεν υπήρχε δρόμος για το σημείο όπως σήμερα, παρά μόνο δια θαλάσσης.

Στον μικρό περίβολο του Αγίου Νικολάου που κοιτά τον κόλπο της Βουλιαγμένης, λίγοι είναι εκείνοι που στέκονται γνωρίζοντας την αληθινή ιστορία του, όπως λίγοι είναι και εκείνοι που γνωρίζουν την ύπαρξή του, πέρα από τους ντόπιους.

Όμως, το υπέροχο αυτό μικρό “μυστικό” των ντόπιων ανακαλύπτεται καθημερινά από αρκετό κόσμο που βρίσκεται εκεί, είτε για προσευχή, είτε απλά αναζητώντας αυτή την τόσο πολύτιμη ηρεμία που αντανακλά το μέρος, μακριά από την πολυκοσμία της πόλης.