Η αρετή της ντροπής

Είμαι Πανιώνιος. Σημαίνει, νιώθω πώς είναι. Το στρίμωγμα. Τα στενόχωρα οικονομικά. Η ασφυκτική δυσχέρεια, αδυναμία πες, να υποστηρίξεις την ανάγκη της ομάδας. Καρκινογόνο. Δεν το εύχομαι σε κανένα. Επειδή ξέρω λοιπόν, είμαι ο τελευταίος που θα κάνει τον έξυπνο, και θα κουνήσει το δάχτυλο, στον Αρη για τη διαδρομή της επιστροφής αυτού του καλού ποδοσφαιριστή, του Ματέο Γαρσία.

Με μία, μόνο, διαφορά. Θυμάμαι, όταν ο Πανιώνιος είχε πάρει εκείνον τον Καμερουνέζο σέντερ-μπακ, τον Γιάγια Μπανάνα, και λίγον καιρό μετά έμαθα πως ο τύπος ήταν απ’ την κορφή ως τα νύχια παίκτης του Ολυμπιακού, πράγμα ευρέως άγνωστο ακόμη τότε, δεν αισθάνθηκα άβολα απλώς. Δεν ήθελα να ξέρω. Το παράχωσα, όσο μπορούσα βαθιά. Το έκρυψα κάτω απ’ το μαξιλάρι, που λένε.

Διαβάστε περισσότερα στο sdna.gr