Ρ.Κάρτερ: H ιστορία του θρυλικού πυγμάχου «Hurricane» που φυλακίστηκε άδικα για δύο δεκαετίες

Ο θρυλικός πυγμάχος, Ρούμπιν «Hurricane» Kάρτερ, καταδικάστηκε άδικα για τριπλό φόνο τον οποίο ουδέποτε διέπραξε, περνώντας δύο δεκαετίες στη φυλακή.

Ο Ρούμπιν Κάρτερ, γεννήθηκε στις 6 Μαΐου 1937 στο Κλίφτον της πολιτείας του Νιου Τζέρσεϊ στις ΗΠΑ. Δύσκολα παιδικά χρόνια, σε δύσκολες συνθήκες, σε ένα «ζόρικο» περιβάλλον που μόνο οι ισχυροί επιβιώνουν ο μικρός Κάρτερ έμαθε από μικρός να ζει μέσα στην παρανομία. Ίσως, ήταν και ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσει.

Στα 11 του βρέθηκε κλεισμένος σε αναμορφωτήριο επειδή μαχαίρωσε έναν τύπο που προσπάθησε να τον βιάσει. Έμεινε εκεί έξι χρόνια έως ότου δεν άντεξε άλλο και δραπέτευσε. Αμέσως κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό.

Ο Κάρτερ βρέθηκε στη Γερμανία με αποστολή του στρατού και εκεί άρχισε να συμμετέχει σε αγώνες πυγμαχίας ως μέλος του στρατού. Επιτέλους είχε βρει κάτι που του άρεσε να κάνει, ωστόσο, ο τρόπος που είχε μεγαλώσει δεν του άφηναν και πολλά περιθώρια για να κάνει κάτι σημαντικό αφού ο χαρακτήρας του είχε διαμορφωθεί και ο Κάρτερ ήταν ένας άνθρωπος σκληρός που ήξερε να λύνει τις διαφορές του με συγκεκριμένο τρόπο. Κάπως έτσι βρέθηκε εκτός στρατού αφού πρώτα είχε περάσει από τέσσερα στρατοδικεία!

Επέστρεψε στο Νιου Τζέρσεϊ αλλά οι μπελάδες δεν τον εγκατέλειψαν. Έκανε την πρώτη του «θητεία» στη φυλακή αφού συνελήφθη και καταδικάστηκε για δυο ληστείες. Όταν βγήκε από τη φυλακή αποφάσισε να ασχοληθεί με το μόνο που θα μπορούσε να τον κρατήσει μακριά από μπελάδες. Την πυγμαχία.

Και πράγματι ο Κάρτερ αφοσιώθηκε στο άθλημα και κατάφερε όχι απλά να ξεφύγει από τους μπελάδες αλλά να λάμψει αφού η τρομακτική του γροθιά, η ταχύτητά του και το γενικότερο στιλ του επέτρεψαν να βγάζει συχνά τους αντιπάλους του νοκ-άουτ.

Του έδωσαν το προσωνύμιο «Τυφώνας» (Ρούμπιν «Hurricane» Kάρτερ) επειδή έμπαινε στα ρινγκ και σάρωνε τους αντιπάλους του όπως ένας τυφώνας σαρώνει μια πόλη. Το 1963 βρέθηκε στη λίστα με τους δέκα διεκδικητές του τίτλου των μεσαίων βαρών, ενώ προς το τέλος του 1965 βρέθηκε στην πρώτη πεντάδα.

Το ρεκόρ της καριέρας του ήταν 27 νίκες, 12 ήττες και μία ισοπαλία σε 40 αγώνες, με συνολικά 19 νοκ άουτ (8 νοκ άουτ, 11 τεχνικά νοκ άουτ) κι έλαβε τιμητικά τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή.

Ένα τριπλό φονικό και μία απάνθρωπη καταδίκη
Στις 17 Ιουνίου του 1966, στις 02.30 τα ξημερώματα, δύο άνδρες μπήκαν στο μπαρ Λαφαγιέτ στο Νιου Τζέρσεϊ κι άρχισαν να πυροβολούν. Ο μπάρμαν Τζέιμς Όλιβερ κι ένας πελάτης, ο Φρεντ Νάουγιοκς σκοτώθηκαν επί τόπου, ενώ μετά από μήνα υπέκυψε στα σοβαρά τραύματα του ο Χέιζελ Τάνις. Και οι τρεις νεκροί ήταν λευκοί!

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, οι δράστες ήταν δύο έγχρωμοι άνδρες που διέφυγαν από το σημείο με ένα αυτοκίνητο, με άσπρο χρώμα.

Αμέσως η αστυνομία ξεκίνησε έρευνες για να εντοπίσει και να συλλάβει τους δυο δράστες. Βασικός ύποπτος ο στοχοποιημένος Κάρτερ και ένας ακόμα φίλος του. Οι αστυνομικοί δείχνουν φωτογραφίες των δυο υπόπτων σε έναν πελάτη που επιβίωσε του μακελειού, του Γουίλι Μάρινς αλλά και του πολυτραυματία Χέιζελ Τάνις. Κανείς από τους δυο δεν αναγνωρίζει τον Κάρτερ ή τον φίλο του.

Αυτό, ωστόσο, μικρή σημασία είχε για την αστυνομία η οποία «βρήκε» δυο… αυτόπτες μάρτυρες που αναγνώρισαν τον Κάρτερ και τον φίλο τους ως τους δράστες του μακελειού. Οι δυο «μάρτυρες» ήταν λευκοί, γνώριμοι της αστυνομίας, που εκείνη την ώρα προσπαθούσαν να διαρρήξουν ένα εργοστάσιο δίπλα στο μπαρ.

Με τις μαρτυρίες αυτές ο Ρούμπιν «Hurricane» Kάρτερ και ο φίλος του δικάστηκαν και καταδικάστηκαν, τον Μάιο του 1967, σε τέσσερις φορές ισόβια χωρίς την παραμικρή απόδειξη. Η βαλλιστική εξέταση στα όπλα που βρέθηκαν στο άσπρο όχημα που οδηγούσε ο Κάρτερ δεν έδειξε τίποτα. Οι δυο κατηγορούμενοι δεν ερευνήθηκαν ποτέ για ίχνη πυρίτιδας, ενώ δε λήφθηκαν ποτέ δακτυλικά αποτυπώματα από το σημείο της τριπλής δολοφονίας.

Μετά από επτά χρόνια οι δυο… μάρτυρες ανακάλεσαν τις καταθέσεις τους. Ο Κάρτερ και ο φίλος του βγήκαν από τη φυλακή αλλά μετά από νέες καταγγελίες επέστρεψαν στα κελιά τους και ξεκίνησαν έναν ανένδοτο αγώνα προκειμένου να αποδείξουν την αθωότητά τους. Στη φυλακή ο Κάρτερ έγραψε το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Ο 16ος γύρος» προκαλώντας κύμα συμπαράστασης.

«Μπορεί να με καταδίκασαν σε τρις ισόβια, αλλά δεν το βάζω κάτω. Το ότι 12 παραπληροφορημένοι ένορκοι με βρήκαν ένοχο, δε με κάνει ένοχο. Και επειδή δεν είμαι ένοχος, αρνούμαι να ενεργώ ως ένοχος. Όταν μπήκα στη φυλακή αρνήθηκα να φορέσω ρίγες. Αρνήθηκα να φάω το φαγητό τους. Αρνήθηκα να κάνω τις δουλειές του. Θα είχα αρνηθεί να αναπνέω ακόμη και τον αέρα της φυλακής, αν μπορούσα», έλεγε ο ίδιος.

Σύντομα προέκυψε πως ο Κάρτερ έπεσε θύμα μιας συνωμοσίας με ρατσιστικό υπόβαθρο κάτι που τον μετέτρεψε σε σύμβολο του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα.

Η αναψηλάφηση της υπόθεσης έφερε στο φως νέα στοιχεία, τα οποία και οδήγησαν στην αθώωσή του.

Στις 7 Νοεμβρίου 1985, ο Κάρτερ αποφυλακίστηκε. Μετά την απελευθέρωσή του ο Κάρτερ διετέλεσε επί 12 χρόνια εκτελεστικός διευθυντής της Ένωσης για την Υπεράσπιση των Άδικα Καταδικασμένων, μιας οργάνωσης που εδρεύει στο Τορόντο.

Ο Κάρτερ, χτυπημένος από τον καρκίνο του προστάτη, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 76 ετών, μία ημέρα σαν σήμερα, στις 20 Απριλίου 2014 στον Καναδά.

Λίγους μήνες πριν πεθάνει, τον Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς, έγραψε ένα άρθρο στην εφημερίδα «New York Daily News» όπου μεταξύ, άλλων, σημείωνε με νόημα: «Έζησα στην κόλαση στα πρώτα μου 49 χρόνια και είμαι στον παράδεισο τα τελευταία 28. Ένας κόσμος, όπου η αλήθεια έχει πραγματική σημασία και η δικαιοσύνη, έστω και αργά, απονέμεται, είναι παράδεισος για όλους μας».

Στο ίδιο άρθρο, αναφερόμενος στην περιπέτεια της υγείας του με τον καρκίνο είχε γράψει: «Κοιτάω τον θάνατο στα μάτια, με έχει στα σχοινιά, αλλά δεν κάνω παραδίνομαι».