Ήταν είδηση, προκάλεσε Πανελλήνια αίσθηση και αναπαράχθηκε από τα Συστημικά ΜΜΕ, ιδιοκτησίας μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, που όλως τυχαίως τα περισσότερα υποστηρίζουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, προπαγανδίζοντας υπέρ της καθημερινώς σε όλες τις ζώνες “ενημέρωσης”, μετατρέποντας το μαύρο σε άσπρο, οι πληροφορίες που έφερε στο φως η έγκυρη ευρωπαϊκή ιστοσελίδα EURACTIV!
Η κατηφορική πορεία την οποία ακολουθεί η ελληνική Εξωτερική πολιτική διακυβερνητικά τα τελευταία χρόνια δεν έχει ασφαλώς προηγούμενο. Έτσι δίνεται η εντύπωση μέσα και έξω από την Ελλάδα ότι η εθνική στρατηγική μας είναι ''ασπόνδυλη'' και υπαγορεύεται καθ' ολοκληρία από τους ξένους για να είναι εξόχως... ηττοπαθής, μοιρολατρική και ''γενναιόδωρη'' σε υποχωρητικότητα, στα όρια της κατάργησής της.
Η μεταπολίτευση ταυτίστηκε χρονικά με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Από την έναρξη αυτής της περιόδου έως σήμερα έχουν μεσολαβήσει πολλά χρόνια κατά τα οποία η τουρκική πολιτική σταθερά, σχεδιασμένα και με προσαρμογή της εσωτερικής της πολιτικής στο σκοπό, επιδίωξε την μεταβολή του χάρτη σε βάρος της Ελλάδας.
Το πολιτικό έργο του “Να φύγουν αυτοί” το έχουμε δει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και μάλιστα στην τωρινή χρονική συγκυρία το κύμα ακρίβειας, που βυθίζει την ήδη προβληματική οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων βοηθάει στο να την ξαναζήσουμε σύντομα όπως δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις.
Είναι πασιφανές ότι η Τουρκία ακολουθεί μια ιδιαίτερα ξέφρενη και αλαζονική πορεία στο διεθνές γεωπολιτικό πεδίο.
Εδώ και μια δεκαετία πλέκει η Τουρκία, yavaş-yavaş*, το πουλόβερ της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' της με κλωστές τα ελληνικά συμφέροντα που καταλήγουν ανεμπόδιστα στη χοάνη των τουρκικών, με εμάς να δειλιάζουμε να τα υπερασπιστούμε έμπλεοι από τον φόβο του casus belli.
Το ΝΑΙ από Μπάιντεν και Πούτιν για νέα Σύνοδο Κορυφής μετά από διαμεσολάβηση του Μακρόν αποτελεί μια νέα ευκαιρία για την ειρήνη. Με την ΕΕ να συνειδητοποιεί για άλλη μια φορά ότι επρόκειτο να βγει χαμένη σε περίπτωση μιας στρατιωτικής σύγκρουσης της Ρωσίας με την Ουκρανία, η Γαλλία με την στήριξη της Γερμανίας αλλά και της αφρόκρεμας της ευρωπαϊκής επιχειρηματικής τάξης έπαιξε το τελευταίο της χαρτί μεσολαβώντας την ύστατη στιγμή προκειμένου να ανοίξει ένα νέο παράθυρο ευκαιρίας στη διπλωματία.
Λίγες ημέρες πριν σε δημοσκόπηση της εταιρείας MARC για τον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1, η ενεργειακή κρίση και η ακρίβεια είχαν την τιμητική τους!
Η αυθαιρεσία ενός κράτους αποδεικνύεται από τiς πρόδηλα αντιδημοκρατικές πρακτικές οι οποίες μετέρχεται αλλά και την αυτόχρημα κατάργηση των θεσμικών εγγυήσεων των πολιτών.
Οι μέρες που πέρασαν στο ψυχρό, φύσει και θέσει, Ουκρανικό μέτωπο αντιπαράθεσης της Δύσης με τη Ρωσία, προσέθεσαν, νέα επεισόδια, στο ιδιότυπο αυτό μπρα ντε φερ εντυπώσεων.
Πρώτα πρώτα ας ξεκινήσουμε με μερικές ''δυσκολοχώνευτες'' παραδοχές επί τη βάσει της αντιπαραβολής δεδομένων που αιτιολογούν την κλιμακούμενη αγωνία μας για την κρισιμότητα στις σχέσεις μας με την Τουρκία. Παραδοχές οι οποίες κρύβουν ενίοτε και ευχάριστες εκπλήξεις...
Οι επόμενες εκλογές όποτε κι αν γίνουν δεν είναι για τεχνοκράτες που θέλουν να φέρουν την παγκοσμιοποίηση και την πολυπολιτισμικότητα μέσα από την αποδοχή της φτωχοποίησης του λαού και την απάρνηση της ιδιοπροσωπίας του.
Τους τελευταίους μήνες όλος ο πλανήτης είναι απασχολημένος με το αν θα επιτεθεί ή όχι η Ρωσία στην Ουκρανία.
Παρατηρείται συνεχώς το τελευταίο διάστημα, η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τις χώρες με ενεργειακή επάρκεια και τις χώρες οι οποίες έχουν πάψει ή δεν προέβησαν σχεδόν ποτέ σε διαδικασία εξόρυξης του ορυκτού πλούτου που διαθέτουν.
Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι με τις αυθαίρετες, επιθετικές και διεκδικητικές πρωτοβουλίες που παίρνει η Τουρκία τα τελευταία κυρίως χρόνια στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου επιδιώκει να εκμηδενίσει τη διαχρονική παρουσία του Ελληνισμού σε αυτήν και να μειώσει γεωπολιτικά και ηθικά το κύρος της Ελλάδας.
Συνεχίζει τα ανοίγματα προς διάφορες κατευθύνσεις σε μια προσπάθεια να κτίσει συνεργασίες ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Πρωτίστως, όμως, να κλείσει κάποια από τα μέτωπα, που άνοιξε με τη συμπεριφορά του και με τα μεγαλεπήβολα σχέδια του.
Ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι! Ρήση του ελληνικού λαού, που σημαίνει πως κάτι που οι ενδιαφερόμενοι το κρατούν μυστικό, ενώ είναι πλέον γνωστό στους πάντες!
Το μήνυμα των Πορτογαλικών εκλογών φαίνεται ότι απασχολεί πλέον έντονα τα κομματικά επιτελεία στην Αθήνα, ενόψει και των προσεχών βουλευτικών εκλογών, όποτε και αν γίνουν αυτές.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο τουρκικός αναθεωρητισμός (ο οποίος δεν είχε ποτέ χαρακτηριστικά θεωρητικού στοχασμού και ανα-στοχασμού που προσιδιάζουν στη μαγική γοητεία του ιδανικού) αντιλαμβάνεται την Ελληνική Επανάσταση σαν δυσάρεστη παρένθεση στην ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η άνοδος του Ταγίπ Ερντογάν στην εξουσία, το 2003, σηματοδότησε σημαντική στροφή στην τουρκική εξωτερική πολιτική. Η Τουρκία επιχείρησε απογαλακτισμό από την «άπιστη Δύση» και από συμμαχικές δεσμεύσεις, στις οποίες ανταποκρίνεται a la carte. Παράλληλα έκανε ξεκάθαρη στροφή προς Ανατολάς και προς τις ισλαμικές-μουσουλμανικές χώρες.
Ένα κράτος πάσχει από πολύ-οργανική ανεπάρκεια όταν κυβερνάται από διεφθαρμένους χαρακτήρες, βεβαίως τούτο προκύπτει αιτιωδώς εκ των αποτελέσματος της διακυβέρνησης του εκάστοτε κόμματος, διότι θα ήτο κατάφωρα άδικο και μεροληπτικά εν προκειμένω να μην συμπεριλάβω άπαντα τα υφιστάμενα κοινοβουλευτικά κόμματα, στρεφόμενος απλώς κατά την παρούσης θνησιγενούς θητείας της κυβερνήσεως.
Η ανάλυση των διεθνών σχέσεων δεν μπορεί να είναι γραμμική. Αναπτύσσεται σε ένα πολυπαραγοντικό πλαίσιο. Όπως είναι και το θεμελιώδες υποκείμενό τους, ο άνθρωπος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των ημερών, αποτελεί ‘ο άξονας’, που σε μια επιδερμική προσέγγιση, ένιοι τινές παρατηρητές , είδαν να δημιουργείται μεταξύ Ρωσίας και Κίνας.
Δεν ζούμε σε αρχαίους καιρούς για να βιώνουμε θρησκευτικές ελευθεριότητες του μονοθεϊστικού Ορφισμού και της διονυσιακής θρησκείας που θεωρούσαν τον άνθρωπο ανελεύθερο και την ψυχή του a priori αμαρτωλή και φυλακισμένη μέσα στο σώμα του έως την ώρα της μετεμψύχωσής της μετά τον θάνατό του.
Η κορύφωση της Ουκρανικής κρίσης οδηγεί πλέον τον Πούτιν στην αγκαλιά της Κίνας.
«Συρρικνωνόμαστε, το ξέρουμε. Το πόσο, θα μας το δείξει η απογραφή. Είχαμε μία συζήτηση στην Ολομέλεια πριν από λίγο για τα στατιστικά στοιχεία των εμβολιασμών, όπου ο παρονομαστής είναι η απογραφή του 2011, για να υπολογίζουμε τα ποσοστά.
Το έχουν παρακάνει οι εξ ανατολών γείτονές μας, με την καθημερινή επιθετική ρητορική, με τις απίστευτες απαιτήσεις τους, τις ύπουλες μεθοδεύσεις τους, την συνεχή απειλή χρήσης βίας, τις παραβάσεις και παραβιάσεις των χωρικών μας υδάτων και του εθνικού μας εναερίου χώρου!
Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Αυτή η κολόνια (βλ. σύγκρουση Οικουμενικού Πατριαρχείου με Πατριαρχείο Μόσχας) κρατάει χρόνια. Για την ακρίβεια 336 χρόνια, αν λογαριάσουμε ότι η πρώτη και καθοριστική ρήξη στις σχέσεις Ρωσικής Εκκλησίας - Φαναρίου επήλθε με αφορμή την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας το 1686 επί πατριαρχίας Ιωακείμ Μόσχας και Διονύσιου Δ' Κωνσταντινουπόλεως.
Κάποια στιγμή, η κρίση για την Ουκρανία και η νέα ψυχροπολεμική αντιπαράθεση των Δυτικών και Ρώσων ελεφάντων θα εκτονωθεί, μάλλον με διάλογο και διαπραγματεύσεις. Ούτε η Δύση – ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ – ούτε η Ρωσία θα οδηγήσουν τα πράγματα σε πόλεμο.
Το μήνυμα των πορτογαλικών εκλογών φαίνεται ότι απασχολεί πλέον έντονα τα κομματικά επιτελεία στην Αθήνα, ενόψει και των προσεχών βουλευτικών εκλογών, όποτε και αν γίνουν αυτές.
Ως "ζήτημα τιμής" για την αστυνομία, έθεσε ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Θεοδωρικάκος, την σύλληψη των δραστών της δολοφονίας του Άλκη. Και η αστυνομία όντως, πολύ γρήγορα, ξετύλιξε το κουβάρι της οπαδικής βίας και άρχισε να συλλαμβάνει τους εμπλεκόμενους σε αυτήν.
