Η τουρκική επιθετικότητα και γιατί δεν πρέπει να αγνοηθεί

Η μεταπολίτευση ταυτίστηκε χρονικά με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Από την έναρξη αυτής της περιόδου έως σήμερα έχουν μεσολαβήσει πολλά χρόνια κατά τα οποία η τουρκική πολιτική σταθερά, σχεδιασμένα και με προσαρμογή της εσωτερικής της πολιτικής στο σκοπό, επιδίωξε την μεταβολή του χάρτη σε βάρος της Ελλάδας.

Στην Κύπρο, στην Θράκη, στο Αιγαίο και ταυτόχρονα με μια συντονισμένη πολλαπλή διείσδυση στην Ελλάδα και στην Βαλκανική. Σε αυτή την πολιτική η Ελλάδα πρόταξε μια αμυντική συμπεριφορά που συνήθως εκδηλώθηκε με ορισμένους εξοπλισμούς και διαρκή προσφυγή στον διεθνή παράγοντα.

Παρά την εθνική ευαισθησία απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα η επανάπαυση είναι δεδομένη. Τα ιδεολόγημα ότι μας καλύπτει η Ευρώπη, γεγονός που ήταν και κύριο επιχείρημα για την ένταξη στην τότε ΕΟΚ, ενώ έχει αποδειχτεί στην πράξη ότι δεν ισχύει εντούτοις εξακολουθεί να αναφέρεται ως ισχυρό. Εξαιρώντας την συμφωνία με τη Γαλλία που έχει μια συγκεκριμένη σημασία αμυντικού περιεχομένου κάθε άλλη σχέση δεν έχει καμία αξία.

Ένα άλλο στοιχείο που λειτουργεί παραπλανητικά είναι η εστίαση του προβλήματος Τουρκία σε πρόσωπα ή σε παρατάξεις. Είναι απολύτως τεκμηριωμένο ότι ολόκληρο το το πολιτικό φάσμα στην Τουρκία υιοθετεί με ένταση την εναντίον της Ελλάδας πολιτική. Άρα ο δήθεν χρονικός προσδιορισμός είναι εσφαλμένος . Απέναντι μας είναι η Τουρκία σε κάθε πιθανή εκδοχή του δικού της πολιτικού συστήματος και προσωπικού.

Η επέκταση της Τουρκίας ανεξάρτητα από την όποια κρίση της είναι δεδομένη. Στον Καύκασο, στην Συρία, στην Λιβύη, στην Αφρική, στα Βαλκάνια. Πρόκειται για ένα πολυπλόκαμο ολοένα επεκτεινόμενο κράτος με πολιτική που θέλει να τον οδηγήσει σε παράγοντα παγκόσμιας πολιτικής.

Το γεγονός αυτό του δίνει πολλές περαιτέρω δυνατότητες απέναντι σε άλλους πλανητικούς παράγοντες όπως οι ΗΠΑ, Αραβικές χώρες, η Ρωσία, το Ισραήλ που ακόμα δεν έχει καλές σχέσεις αλλά και κάθε δυνητικός παράγοντας. Ο συνδυασμός των διεισδύσεων σε πολλές περιοχές, την οικονομικής δικτύωσης ακόμα και της ισχυρής αγοράς αποτελούν στοιχεία που δεν πρέπει να αγνοηθούν.

Κρίσιμο είναι το εσωτερικό μέτωπο όπου αυξάνονται οι επιρροές μιας ενδοτικής προσπάθειας η οποία συνήθως παίρνει την μορφή του ασαφούς φιλειρηνισμού. Η ύπαρξη των δεξαμενών σκέψης εντός Ελλάδας που συστηματικά διαχέουν απόψεις συνεννοήσεως όταν είναι γνωστό ότι μιλάμε για μια διάταξη διεκδικήσεων μονομερώς από την Τουρκία, καλλιεργεί την υποχωρητικότητα και επιχειρεί να δημιουργήσει ενοχικά σύνδρομα στους Έλληνες που δικαίως αρνούνται κάθε συζήτηση που πλήττει την εθνική κυριαρχία.

Την ίδια ώρα που εντάσσονται στην δύναμη της Πολεμικής μας Αεροπορίας τα Rafale και προχωρά η συμφωνία για τις φρεγάτες για το Πολεμικό μας Ναυτικό, το επίμαχο ζήτημα πρέπει να είναι το φρόνημα του λαού και της νεολαίας.

Το κλίμα που επικρατεί και θέλει πολλούς νέους να αρνούνται την στράτευση και η γενικότερη αντίληψη της κοινωνίας είναι στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτό που κυρίως χρειαζόμαστε για να απαντήσουμε στις ιστορικές προκλήσεις. Τα όπλα δεν αρκούν αν δεν συνοδεύονται από αντίστοιχες αποφάσεις.

Αυτή την ώρα των πολλών και ραγδαίων μεταβολών σε γεωπολιτικό επίπεδο απαιτείται πλήρης συνειδητοποίηση της τουρκικής επιθετικότητας και των πιθανών συνεπειών της. Το έθνος χρειάζεται την αυτοπεποίθησή του.

Εμμανουήλ Ν. Κώνστας, Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Μετώπου