Σπιναλόγκα: Ντοκιμαντέρ για να πάρει ξανά ζωή το νησί- «μύθος» (βίντεο)

Η αύρα του ιστορικού αυτού τόπου, ο ήχος του κύματος και το κελάηδημα των πουλιών. Αυτά πλέον έχουν απομείνει σε μία περιοχή, σ’ ένα νησί που έχει αποκτήσει – και όχι άδικα – το δικό του μύθο, στο πέρασμα των αιώνων, την Σπιναλόγκα.

Το ντοκιμαντέρ «Απόκοπος ή Σπιναλόγκα» έχει έναν και μόνο στόχο: Να αναμορφώσει αυτό τον χώρο, να πάρει ξανά ζωή και να δώσει τον παλμό που πάντα έδινε ζωντάνια στο νησί.

Το μουσείο Μπενάκη γέμισε ασφυκτικά από κόσμο που αποδέχθηκε την πρόσκληση του Δήμου Αγίου Νικολάου και του σκηνοθέτη Πάνου Καρκανεβάτου για την πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ, που ήρθε να συμπληρώσει το τελευταίο κομμάτι του παζλ της προσπάθειας να ενταχθεί η Σπιναλόγκα στη λίστα με τα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Πρόκειται για έναν ιδιαίτερο τόπο, με φορτισμένη ιστορική διαδρομή, που δέχεται κάθε χρόνο στα σοκάκια του εκατομμύρια επισκέπτες από κάθε γωνιά του κόσμου και μέσα από το ντοκιμαντέρ του, με λεπτή και διακριτική ματιά, ο Δήμος Αγίου Νικολάου ζητά από πολλούς το αυτονόητο: Η Σπιναλόγκα να ενταχθεί στη λίστα της Unesco, μία προσπάθεια που έχει ξεκινήσει εδώ και 10 χρόνια, σύμφωνα με το neakriti.gr.

Λίγα λόγια για το ντοκιμαντέρ, από το σκηνοθέτη του:

Εκκίνηση του ντοκιμαντέρ είναι η δημιουργία του μουσικού έργου, που παρακολουθούμε να εξελίσσεται με λεπτή, διακριτική ματιά.

Οι πρώτες λέξεις, οι πρώτες νότες, οι συναντήσεις.

Η αναμονή.

Κι ένας χώρος ιδιαίτερα φορτισμένος, που στέκει αντίκρυ. Πύλη και προορισμός.

Η Σπιναλόγκα.

Που έχει χωρέσει μια οριακή εκδοχή της ανθρώπινης ύπαρξης και μια γενναία ανθρώπινη στάση, στο πρόσωπο του Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη.

Μια κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, που η αναγωγή της στους αρχετυπικούς μύθους, αλλά και μέσα από την Τέχνη λειτουργεί με καθαρτήριο τρόπο.

Παρακολουθούμε την εξέλιξη του έργου, των ηχογραφήσεων.

Τις δημιουργικές συναντήσεις με τους μουσικούς της Κρήτης.

Τις φωνές, τα πρόσωπα, τους ήχους.

Η Σπιναλόγκα σαν αρχιτεκτόνημα, η ιστορία της, η λειτουργία της σήμερα, η θέση της στη σύγχρονη πραγματικότητα και μερικές κουβέντες που καταγράφουν αυτό το ίχνος

από τους ανθρώπους που τη ζουν καθημερινά.

Παράλληλα η ετοιμασία της παράστασης πάνω στο νησί της Σπιναλόγκας.

Ο χώρος που αναμορφώνεται και παίρνει ζωή.

Ο παλμός που κυριεύει το χώρο.

Ένα ηχοτοπίο, που ησυχάζει με τον αέρα, που δέρνει το κάστρο και ορίζει τον χρόνο, σε μια συμφιλιωτική χειρονομία με το παρελθόν και το μέλλον.

Το ντοκιμαντέρ επιζητεί να είναι κάτι περισσότερο από μια καταγραφή.

Προσεγγίζει την Σπιναλόγκα, ως έναν ιδιαίτερο τόπο, με φορτισμένη ιστορική διαδρομή.

Ένα μνημείο που επανεγγράφεται, με αισθαντικότητα, ως χώρος Τέχνης και Πολιτισμού.