Ν.Παπάζογλου: Πώς μία κλοπή «απογείωσε» την καριέρα του

Κι όμως μία κλοπή αποδείχθηκε αρκετή, ώστε να φέρει πιο γρήγορα την «απογείωση» της καριέρας του Νίκου Παπάζογλου.

Βρισκόμαστε στην άνοιξη του 1979. Σχεδόν ένα χρόνο, αφότου είχε κυκλοφορήσει η πρώτη δισκογραφική δουλειά με την οποία άρχισε όχι μόνο μια συνεργασία αλλά μια σχέση ζωής μεταξύ του Νίκου Παπάζογλου και του Μανώλη Ρασούλη.

Φυσικά αναφερόμαστε στην περίφημη «Εκδίκηση της γυφτιάς», με τον Νίκο Ξυδάκη να υπογράφει τη μουσική στα 11 από τα 13 κομμάτια.

Σύμφωνα με τα στοιχεία από εκείνη την εποχή, τους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του LP οι πωλήσεις δεν πήγαιναν και τόσο καλά. Πιθανότατα μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε και το γεγονός ότι στους μοναδικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς που υπήρχαν τότε και ήταν όλοι κρατικοί, τα κομμάτια δεν έβρισκαν το δρόμο τους προς τον αέρα.

Απογοητευμένος από αυτήν την εξέλιξη, ο Νίκος Παπάζογλου παρέμεινε στην συμπρωτεύουσα και συνέχισε τη δουλειά του στο «Αγροτικόν» και αναλογιζόμενος τα επόμενα βήματά του.

Τότε ήταν που ήρθε και μια πρόταση από κάποιος φίλους του. Στο αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης θα λάμβανε χώρα ένα μικρό φεστιβάλ μουσικής. Ή καλύτερα, ένα φοιτητικό γλέντι, στο οποίο τον προσκάλεσαν να συμμετάσχει. Ήταν λίγες μέρες πριν τα γενέθλιά και συμπτωματικά το δρώμενο είχε προγραμματιστεί για τις 20 Μαρτίου 1979, την ημέρα που ο καλλιτέχνης θα γινόταν 31 ετών.

Αν και είχε πολλές δεύτερες σκέψεις, ο Νίκος Παπάζογλου, απάντησε θετικά και μερικές ημέρες αργότερα εμφανίστηκε στο αμφιθέατρο της Νομικής μαζί με τους μουσικούς του.

Ενώ είχε ξεκινήσει την συναυλία, κάποια στιγμή ο σπουδαίος Νικόλας ήθελε να χρησιμοποιήσει το άλλο σήμα κατατεθέν του, πέρα από το γνωστό σε όλους μας φουλάρι του. Το μπλαγλαμαδάκι του. Για να συνειδητοποιήσει ότι αυτό είχε κάνει «φτερά»…

Τότε, χωρίς περιστροφές, δηλώνει σε όλους τους παρευρισκόμενους ότι θα σταματήσει τη συναυλία, δίνοντας όμως παράλληλα στον υπαίτιο μια ευκαιρία να επανορθώσει. Υπέδειξε ένα συγκεκριμένο σημείο, ένα συρτάρι σε κάποιο γραφείο του χώρου, στο οποίο θα μπορούσε ο κλέφτης να επιστρέψει το «λάφυρο» που είχε αρπάξει. Εάν συνέβαινε αυτό, θα επέστρεφε την επόμενη ημέρα για να ολοκληρώσει την εμφάνισή του.

Και αυτό ακριβώς συνέβη. Το μπλαγλαμαδάκι βρίσκεται στη θέση που έπρεπε και ο Νίκος ανεβαίνει στη σκηνή του κατάμεστου αμφιθεάτρου, όπου γνωρίζει την αποθέωση όπως ποτέ ξανά ως τότε. Οι φοιτητές τον αποθεώνουν τραγουδώντας τα κομμάτια του και ο Παπάζογλου συνειδητοποιεί ότι παρά το εμπάργκο των ραδιοφωνικών σταθμών, η δουλειά του ακούγεται, ακόμη και μέσω αντιγραφών από τη μια κασέτα στην άλλη.

Αυτό ήταν και το έναυσμα για να αρχίσει αυτό να αποτυπώνεται και στις πωλήσεις, με αποτέλεσμα η «Εκδίκηση της γυφτιάς» να γίνει μεγάλη επιτυχία. Τόσο μεγάλη ώστε, σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες, ο ίδιος ο Πατσίφας να κάνει… κωλοτούμπα και να ρωτάει τον Δημήτρη Κοντογιάννη: «Που χάθηκαν αυτά τα παλιόπαιδα, μάζεψε τα και φέρ’τα από εδώ να βγάλουμε τον άλλον δίσκο».