Τ.Κωστής για την απώλεια της συζύγου του: «Είναι μία πληγή που δεν κλείνει»

Ο Τάσος Κωστής σε συνέντευξη που παραχώρησε, μίλησε για την απώλεια της συζύγου του, τονίζοντας ότι «είναι μία πληγή που δεν κλείνει».

Ο Τάσος Κωστής αναφέρθηκε και στη δική του περιπέτεια υγείας, πριν από μία δεκαετία, όταν πάλεψε με τον καρκίνο και βγήκε νικητής. Τα επόμενα χρόνια νόσησε η σύζυγός του και πάλεψε γενναία.

Ας πάμε στην καινούργια σελίδα της ζωής σας, την οποία γυρίσατε πηγαίνοντας για δουλειά στην Κύπρο, θέλετε να ξεφύγετε από τη θλίψη που σας προκάλεσε ο θάνατος της συζύγου σας Μαριάννας πέρσι το Μάρτιο.

«Έπρεπε να το διαχειριστώ αυτό και εδώ ήταν πολύ δύσκολο να το κάνω. Μου έγινε πρόταση για την Κύπρο και το είδα σαν ευκαιρία. Η απόφασή μου αυτή μου έχει κάνει πολύ καλό. Γιατί εδώ, όπου και αν γυρίσω, ότι και να κάνω, την βλέπω μπροστά μου. Εδώ στο σπίτι μας είναι τα πράγματα που αγαπήσαμε, ενώ εκεί όλα είναι καινούργια. Βεβαίως, τη φωτογραφία της την πήρα μαζί μου.

Με τη Μαριάννα ήμασταν 44 χρόνια μαζί. Ήταν σύντροφος, πάντα δίπλα μου, ούτε πίσω μου, ούτε μπροστά μου. Είναι πολύ μεγάλο ψυχικό τραύμα ο χαμός. Όλα τα παλέψαμε μαζί. Και εγώ πριν από 10 χρόνια είχα νοσήσει από καρκίνο και ήμουν στο κρεβάτι και εκείνη δίπλα μου. Μετά αντιστράφηκαν τα πράγματα, καθώς χτυπήθηκε εκείνη από τον καρκίνο. Ήμουν συνεχώς στο πλευρό της, αλλά ενώ εγώ είχα έναν ορίζοντα μπροστά μου, στην δική της περίπτωση πέσαμε σε τοίχο».

Ήξερε και εκείνη τη σοβαρότητα της κατάστασης της υγείας της ή μόνο εσύ εσείς;

«Την ήξερε, ήλπιζε σε ένα θαύμα. Το πάλεψε τρία χρόνια. Πήγαινε καλά. Δυστυχώς μετά, τους τελευταίους έξι μήνες, άρχισε η κατηφόρα και δεν σταματούσε. Την έχασα. Αποφάσισα να φύγω στην Κύπρο για να μπορέσω να το διαχειριστώ, γιατί δεν ξεχνάς. Είναι η ζωή σου. Όλη την ώρα σου έρχονται τα πάντα στο μυαλό. Σου λείπει ο μισός σου εαυτός. Γυρίζεις το κεφάλι σου, βλέπεις ένα αντικείμενο και θυμάσαι… Πας να πεις έναν καφέ και λες «εδώ είχαμε έρθει μαζί». Πέρασα πολύ δύσκολες στιγμές. Στην Κύπρο κάπως ξεχνιόμουν και μπορούσα με τη δουλειά να παίρνω τις ανάσες μου».

Έχετε και έναν γιο.

«Ναι και δύο εγγόνια».

Αυτό δεν είναι μία παρηγοριά;

«Όταν το παιδί σου έχει φτιάξει το δικό του σπιτικό, έχει την οικογένειά του, μένει αλλού, σε άλλο σπίτι, είναι διαφορετική η καθημερινή συντροφιά. Το παιδί μεγάλωσε, έφυγε, έκανε τη δική του οικογένεια. Έχω κάποιον δίπλα μου, ο γιος μας είναι εξαιρετικό παιδί, αλλά στην ουσία συντροφιά δεν έχω».

Με το χρόνο που πέρασε, έχετε καταφέρει κάπως να κλείσετε την πληγή;

«Όχι. Δεν κλείνει η πληγή. Το παλεύεις όπως μπορείς. Η πληγή με το χρόνο γίνεται κάπως πιο απαλή. Στην αρχή δε σου λείπει γιατί είσαι σε σοκ λόγω της απώλειας. Ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, μόνος. Ήταν η πρώτη χρονιά που ήμουν μόνος μου, χωρίς εκείνη. Μου λείπει πολύ. Είναι μεν πιο διαχειρίσιμο, αλλά πάλι εξακολουθεί να μου λείπει. Ευτυχώς, στην Κύπρο νιώθω καλύτερα. Και έχω βρει ανθρώπους που με έχουν αγκαλιάσει γιατί και εγώ είμαι κοινωνικό άτομο, δεν θέλω συνεχώς να είμαι στο σπίτι μου ολομόναχος. Περπατάω, μιλάω στον κόσμο, με έχουν αγκαλιάσει και με συγκινούν με την αγάπη τους».

Τη φωτογραφία της την παίρνετε μαζί σας;

«Όχι. Με το που μπήκα στο σπίτι στην Κύπρο έβαλα τη φωτογραφία της στην τραπεζαρία να την βλέπω. Την έχω πάνω στο τραπέζι και… Τρώμε μαζί. Τη βέρα της όμως την έχω πάντα μαζί μου. Εδώ στο σπίτι φωτογραφίες της είναι παντού».

Σας βοηθάει αυτό; Δε σας πονάει περισσότερο;

«Είναι κάποιες φορές που ευχαριστιέσαι τον πόνο της απώλειας. Είναι και λίγο οξύμωρο όλο αυτό αλλά συμβαίνει. Λες ναι, πονάω, αλλά μου αρέσει γιατί έτσι υπάρχει. Είναι ζωντανή. Είναι πλέον λίγο πιο διαχειρίσιμο αλλά πάλι εξακολουθεί να μου λείπει… Όλα αυτά τα χρόνια η Μαριάννα μου έδινε τα πάντα στο άπειρο».