«Οι ζωές των άλλων»: Πλέον δεν είναι ταινία – Οι υποκλοπές έδειξαν πως είμαστε όλοι «πρωταγωνιστές»

Αυτά που ζούμε στη χώρα τους τελευταίους μήνες με το σκάνδαλο – κακούργημα των υποκλοπών δεν είναι ότι απλά ξεπερνούν κάθε νοσηρή φαντασία κυρίως είναι ότι μας έχουν κάνει να νομίζουμε ότι πρωταγωνιστούμε σε κάποια σειρά κατασκοπείας του Netflix.

Πράγματα που θέλαμε να πιστεύουμε ότι αποτελούσαν προϊόντα μυθοπλασίας στα βιβλία του Ρόμπερτ Λάντλαμ (Τζέισον Μπορν) βλέπουμε πλέον με σιγουριά ότι είναι προϊόντα πραγματικότητας.

Μια πραγματικότητα στην οποία μπορεί να συμμετέχει ο καθένας και όχι απαραίτητα οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, ή οι μεγάλοι επιχειρηματίες.

Τι εννοούμε με αυτό:

Επειδή στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως είναι σαφές πλέον ότι η Δημοκρατία… μας έχει αποχαιρετήσει εδώ και πολλά χρόνια (με έξυπνους και αθόρυβους τρόπους ακόμα και η έκφραση της ελευθερίας του λόγου έχει καταργηθεί εντέχνως), το υπάρχον καθεστώς όπως και όλα τα καθεστώτα έχουν την ανασφάλεια ότι μπορεί κάποτε να ανατραπούν από κάποια δυναμικά στοιχεία της κοινωνίας τα οποία δεν γουστάρουν να έχουν δερβέναγα… στο σβέρκο τους.

Άλλωστε πάντα έτσι γίνεται, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας αποδέχεται ακόμα και το χειρότερο τύραννο, αλλά κάποιοι δεν τον αποδέχονται και κάνουν τα πάντα για να τον εξαφανίσουν.

Αυτό σημαίνει ότι το εκάστοτε καθεστώς θέλει να μαθαίνει τις σκέψεις όλων ώστε να γνωρίζει ποιοι έχουν άσχημη γνώμη για αυτό και κυρίως ποιοι έχουν το κουράγιο να κάνουν κάτι γι’αυτό.

Πάντως από την σκέψη ξεκινούν όλα. Αυτό λέγεται καθεστωτική ανασφάλεια.

Συνεπώς από τις υποκλοπές και τις παρακολουθήσεις δεν εξαιρείται κάνεις. Όπως έλεγαν παλαιότερα στις υπηρεσίες ασφαλείας «κανείς δεν είναι τόσο ασήμαντος ώστε να μην παρακολουθηθεί».

Αυτό που αποκαλύφθηκε με το συγκεκριμένο σκάνδαλο – κακούργημα των υποκλοπών είναι ότι ζούμε κυριολεκτικά το σενάριο της περίφημης ταινίας «Οι ζωές των άλλων».

Εξαιρετικό έργο, με ιστορική βάση στο οποίο έδειχνε πως οι πολίτες της Ανατολικής Γερμανίας είχαν όλοι φακελωθεί από το κομμουνιστικό καθεστώς του Έριχ Χόνεκερ, του τελευταίου ηγέτη της ΛΔΓ.

Το σενάριο της ταινίας εκτυλίσσεται στο Ανατολικό Βερολίνο του 1984. Οι κάτοικοι της πόλης επιτηρούνται από 100.000 υπαλλήλους και 200.000 κατασκόπους της Στάζι, της μυστικής αστυνομίας της Ανατολικής Γερμανίας.

Φυσικά, λόγω της τεχνολογίας, δεν χρειάζονται πλέον τόσοι άνθρωποι για να γίνονται οι παρακολουθήσεις.

Μερικές δεκάδες  μπορούν να παρακολουθούν εκατομμύρια.

Με την βοήθεια αλγόριθμου άλλωστε εντοπίζεται αμέσως ο «επικίνδυνος» ανάμεσα σε χιλιάδες… συνομιλίες.

Εν ολίγοις, αυτό που ζούμε είναι πολύ άσχημο. Και είναι μόνο η αρχή, έρχονται πολύ χειρότερα πράγματα παγκοσμίως.

Οι ζωές των άλλων είναι οι… δικές μας ζωές. Καλού κακού πάντως στα τηλέφωνα να μιλάτε μόνο για ταβέρνες. Να μάθουν και κανέναν ωραίο μέρος για φαγητό οι άνθρωποι να πάνε να ξεσκάσουν…