Οδηγούμε: Mini Paceman John Cooper Works, ένα «πυροβόλο» cross over…

Επιστροφή στη δράση. Πρώτη δοκιμή αυτοκινήτου για το ProNews και επιστροφή στο πρώτο μου αυτοκίνητο ή καλύτερα τη… σημερινή του έκδοση. Και παραμονή, στιγμιαία και για πρώτη φορά, στα cross over, όπως τα τελευταία χρόνια. Αποτέλεσμα; Η πρώτη δοκιμή δε θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από ένα Mini Paceman John Cooper Works!

Για τι μιλάμε; Μία διθέσια έκδοση του Countryman, του SUV της Mini, με το πακέτο John Cooper Works που περιλαμβάνει άλλη ανάρτηση, άλλα φρένα, άλλον εξοπλισμό, στάνταρ All4 τετρακίνηση και βασικά έναν 1600άρη υπερτροφοδοτούμενο κινητήρα με 218 ολόκληρους ίππους και 30 κιλά ροπής στην full επιτάχυνση.

Τι παίρνεις; Ένα χαμηλωμένο κατά 35 χιλιοστά Countryman, με σκληρότερη ανάρτηση, ικανοποιητικά πολλή δύναμη, επιθετική εμφάνιση, καλό εξοπλισμό και συμπεριφορά, που στη ρύθμιση sport είναι σημαντικά πιο… ζωηρή από τον τετράπορτο ξάδελφό του ή και το δίπορτο αδελφάκι του. 

Κάνει εντύπωση η ποιότητα κατασκευής, γερμανικό πλέον γαρ, η αισθητική, τραβηγμένη αλλά μοναδική και η γενικότερη «βαριά» αίσθηση. Και πώς να μην είναι όταν το Paceman ζυγίζει 1475 κιλά, 240 κιλά πιο βαρύ από το απλό Mini JCW! H ανάρτηση, με σκληρότερες αντιστρεπτικές και η τετρακίνηση, με ηλεκτρονικό «μπλοκέ» για αντιμετώπιση των οριακών καταστάσεων ότι έχει αποσυνδεθεί το ESC, αντεπεξέρχονται άνετα στην επιτάχυνση και τις γρήγορες αλλαγές πορείας. Ιδίως στην επιλογή sport. Τα χιλιόμετρα ανεβαίνουν με καταιγιστικό ρυθμό, με το 6άρι αυτόματο κιβώτιο να είναι αρωγός στην σπορ οδήγηση, ακόμη και στην εντελώς αυτόματη λειτουργία του.

Κάθεσαι ψηλά, βλέπεις την άκρη του αυτοκινήτου, έχεις πληρέστερο έλεγχο από ότι στα περισσότερα σημερινά αυτοκίνητα. Θέλει δουλειά η ρύθμιση της θέσης, αλλά θα ταιριάξει από μέσα ύψη μέχρι και σε πολύ ψηλούς οδηγούς, χάρη στο σημαντικό εσωτερικό  ύψος. Τα puddles για αλλαγή των ταχυτήτων στο τιμόνι έχουν τη σωστή λειτουργία – ανεβάζουν πίσω, κατεβάζουν εμπρός – αλλά με τα υπόλοιπα επιβατικά να λειτουργούν ανάποδα, θέλει συνήθεια.

Το θέμα όμως είναι το βάρος. Όσο και να προσπαθήσεις στην τοποθέτηση στο δρόμο, το φρενάρισμα βγαίνει να είναι αργό για σωστή είσοδο και η κορυφή της στροφής έρχεται ανοιχτά, χαλώντας το άψογο στρίψιμο. Δεν σε πουλάει, δε σε κουράζει, απλά θέλει προσπάθεια να συνηθίσεις ότι σε γνωστά κομμάτια πρέπει να φρενάρεις νωρίς και να μένεις off power μέχρι το apex, για να στρίψεις σωστά. Δεν είναι ένα hot hatchback αλλά ένα cross over επιδόσεων και αυτό πρέπει να το βάλεις καλά στο μυαλό σου για να κινηθείς γρήγορα. Cross over χωρίς ουσιαστικά δυνατότητα κίνησης εκτός, λόγω του μειωμένου ύψους και των ελαστικών χαμηλού προφίλ.

Και μπορείς να κινηθείς γρήγορα, μια και οι 218 ίπποι είναι αρκετοί, το πάτημα πολύ καλό και η πληροφόρηση τέλεια στην sport επιλογή. Στο απλό mode τα πράγματα είναι πιο νωχελικά, πιο καθημερινά, με την τουρμπίνα να μην μένει ψηλά στο άφημα και το τιμόνι να ελαφρώνει σημαντικά. Αν καταφέρεις, στη sport, να εκμεταλλευτείς και την αισθητή μεταφορά όλης της ροπής στους πίσω τροχούς, έχεις ένα αυτοκίνητο που μαζεύει εκπληκτικά χιλιόμετρα από στροφή σε στροφή, κάτι σαν ένα Ν4 ας πούμε!

Στα υπόλοιπα; Το design, μέσα και έξω, είναι εκπληκτικό. Γυρίζει μάτια ακόμη και των ψαγμένων που κυκλοφορούν με πιο ακριβά και επιθετικά αυτοκίνητα. Ιδίως το μαύρο-κόκκινο της δοκιμής ήταν απίστευτο. Το ίδιο και μέσα με τα τέσσερα ξεχωριστά bucket, τα οποία όμως θα θέλαμε πιο βαθειά, σε ένα τόσο ταχύ αυτοκίνητο. Η εργονομία είναι οριακή, θυσιασμένη σε μεγάλο βαθμό στο στυλ, αλλά όταν τους μάθεις – θέλει χρόνο – οι διακόπτες βρίσκονται εύκολα και έχουν χαρακτηριστική λειτουργικότητα, που σου επιτρέπει εύκολα να βρεις αν είναι on ή off. Θετική λεπτομέρεια το διπλό σκιάδιο στον οδηγό.

Οι χώροι είναι αρκετοί, ικανοποιητικοί για τον δίπορτο χαρακτήρα, κυρίως χάρη στο εσωτερικό ύψος. Σίγουρα αναζητάς λίγο μεγαλύτερο χώρο αποσκευών, αλλά για τους πίσω επιβάτες δεν υπάρχει πρόβλημα, ακόμη και με ψηλούς μπροστά.

Κόστος; Εντάξει δεν περιμένεις να είναι μικρό. Η τιμή της έκδοσης που είχαμε στα χέρια μας είναι κάπου στις 39.000 ευρώ. Με δέρματα και άλλα ανεβαίνει ψηλότερα. Και η κατανάλωση έπαιξε κάπου στα 8,5 λίτρα για κάθε 100 χλμ. στη διάρκεια της δοκιμής. Δεν έχεις όμως απέναντί σου ένα απλό αυτοκίνητο. Είναι γρήγορο, ξεχωριστό, δείχνει καλοφτιαγμένο. Σίγουρα στο δυναμικό αυτό κομμάτι της τιμής – όχι της κατηγορίας – υπάρχουν πολλές λύσεις. Αλλά εξίσου σίγουρα το Paceman JCW δε θα περάσει απαρατήρητο. πόσο μάλλον τη στιγμή που οι Βρετανοί το βάζουν σε άμεση αντιπαράθεση με το Range Rover Evoque Coupe που στοιχίζει σημαντικά ακριβότερα…