Σαν σήμερα γεννήθηκε ο θρύλος των θρύλων Μπρους Λι – Κατατάχθηκε στους «100 πιο σημαντικούς ανθρώπους του 20ού αιώνα»

Σαν σήμερα στις 27 Νοεμβρίου του 1940, γεννήθηκε ο ηθοποιός, συγγραφέας, θρύλος των πολεμικών τεχνών και λαϊκό είδωλο, Μπρους Λι.

Πρόκειται για έναν άνθρωπο που καταξιώθηκε ως μεγάλος δάσκαλο στις πολεμικές τέχνες παρά το γεγονός ότι δεν απέδειξε ποτέ την αξία του στο… τατάμι σε αθλητικά τουρνουά.

Π.χ. ο Τσακ Νόρις ο οποίος είναι επίσης καταπληκτικός martial artist είχε ανακηρυχθεί έξι φορές παγκόσμιος πρωταθλητής στο Free Style Karate δηλαδή στην πρόγονη μορφή του σημερινού Full Contact Kick Boxing σε μία εποχή που δεν υπήρχαν προστατευτικά και το ξύλο που έπεφτε στο ρινγκ δεν διέφερε ιδιαίτερα από κανονικό street fight.

Γεννήθηκε ως Λι Χου Φαν στο Σαν Φρανσίσκο και τρεις μήνες αργότερα μετακόμισε με την οικογένειά του στο Χονγκ Κονγκ, καθώς ο πατέρας του ήταν διάσημος τραγουδιστής στην κινεζική όπερα

Σε ηλικία έξι ετών έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη, σε μία κινέζικη ταινία, για να ακολουθήσουν πολλοί τέτοιοι ρόλοι σε μελοδραματικές συνήθως παραγωγές. Επί οκτώ χρόνια μυούνταν στα μυστικά των πολεμικών τεχνών της Ανατολής και ειδικότερα στο κουνγκ – φου, που βασίζεται στη φιλοσοφία του ταοϊσμού και του ζεν.

Δάσκαλός του ήταν ο περιβόητος Γιπ Μαν όπως φαίνεται και στην φωτογραφία όπου εικονίζεται ο Μπρους Λι στο πλευρό του δάσκαλου του στις πολεμικές τέχνες.

Θεωρείται εθνικός ήρωας και θρύλος της τέχνης του Κουνγκ-Φου και οι γονείς του Μπρους Λι τον είχαν στείλει σε αυτόν για να σταματήσει τους καβγάδες του δρόμου.

Όταν ενηλικιώθηκε πήγε στην Αμερική για να σπουδάσει φιλοσοφία. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του δεν έπαψε ποτέ να εξασκείται στο κουνγκ-φου. Τον απασχολούσε πολύ το αν οι σύγχρονες εκδοχές των αρχαίων κινεζικών πολεμικών τεχνών εκπλήρωναν τις αρχικές προθέσεις των ιδρυτών τους. Γι’ αυτό μελετούσε την ιστορία της τέχνης του και προσπαθούσε να προσεγγίσει την ουσία της διανοητικά. «Οι πολεμικές τέχνες είναι ενδοσκόπηση και φιλοσοφία» έλεγε.

Στο Πανεπιστήμιο του Σιάτλ γνώρισε και τη μετέπειτα σύζυγό του Λίντα, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Ως φοιτητής έκανε μαθήματα κινεζικών στο πανεπιστήμιο για να βγάζει χαρτζιλίκι.

Σε ένα από αυτά ήρθε κι εκείνη μαζί με μια Κινέζα συμφοιτήτριά της. Άρχισαν να κάνουν παρέα και μετά από πολλές εξόδους με κοινούς φίλους τη ζήτησε σε ραντεβού. Η Αμερικανίδα με τα κόκκινα μαλλιά και τα ανοιχτόχρωμα μάτια γοητεύτηκε από το όμορφο μείγμα Ανατολής και Δύσης που τέλεια ενσάρκωνε ο Λι. Εξέπεμπε την εσωτερική ευγένεια και αξιοπρέπεια των ανατολικών λαών, ενώ ταυτόχρονα είχε ένα διαπεραστικό χιούμορ, που ταίριαζε σε άνθρωπο της Δύσης. Χειριζόταν την αμερικανική αργκό τόσο άνετα όσο μιλούσε και αρκετές κινεζικές διαλέκτους.

Ο Μπρους και η Λίντα παντρεύτηκαν ένα απόγευμα του 1964 στο εκκλησάκι του πανεπιστημίου. Λίγο καιρό αργότερα τον κάλεσαν να λάβει μέρος σε μια επίδειξη κουνγκ-φου στην Καλιφόρνια και εκεί συνέβη κάτι που άλλαξε τη ζωή του. Την επίδειξη έτυχε να παρακολουθήσει ένας διάσημος κομμωτής του Χόλιγουντ και μεγάλος οπαδός των πολεμικών τεχνών. Εκείνος μετέφερε ενθουσιασμένος τα νέα για κάποιον νεαρό εν ονόματι Μπρους Λι, με μοναδικό στυλ και εμφάνιση, σε ένα φίλο του παραγωγό ταινιών. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πενταετές συμβόλαιο για την τηλεόραση. Το ζεύγος Λι μετακομίζει στο Χόλιγουντ.

Ο Λι, όμως, δεν ήταν γνωστός στα πλατό του Χόλιγουντ μόνο για τη συμμετοχή του σε τηλεοπτικές σειρές. Οι διάσημοι «σκληροί» του κινηματογράφου, όπως ο Στιβ Μακ Κουήν είχαν βρει στο πρόσωπό του τον τέλειο δάσκαλο. Τους δίδασκε πώς να δίνουν ένα σωστό και αληθοφανές «ξύλο» για τις ανάγκες των ταινιών τους και τους χρέωνε 150 δολάρια την ώρα.

Ο Λι έγινε γνωστός στο αμερικανικό κοινό με την τηλεοπτική σειρά «The Green Hornet». Είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και πολεμούσε το έγκλημα και την αδικία. Συνέχισε να εξασκείται στις πολεμικές τέχνες και άρχισε να διαμορφώνει έναν δικό του συνδυασμό κινήσεων κουνγκ-φου και μποξ, τον οποίο ονόμασε Jeet Kune Do.

Του άρεσε η ευελιξία στις πολεμικές τέχνες και γι’ αυτό ποτέ δεν προτίμησε το στυλιζαρισμένο και άκαμπτο καράτε. Θωρούσε μάλιστα χαζό και ανούσιο το να σπάει κανείς τούβλα και τοίχους με το χέρι του: «Έχετε δει ποτέ κανένα τούβλο να ζητάει καβγά; Δεν έχουν νόημα αυτά τα πράγματα. Εξάλλου κανένας άνθρωπος δεν πρόκειται να σταθεί ποτέ έτσι ακίνητος να περιμένει πότε θα τον χτυπήσεις».

Ο Λι, όμως, δεν ήταν γνωστός στα πλατό του Χόλιγουντ μόνο για τη συμμετοχή του σε τηλεοπτικές σειρές. Οι διάσημοι «σκληροί» του κινηματογράφου, όπως ο Στιβ Μακ Κουήν είχαν βρει στο πρόσωπό του τον τέλειο δάσκαλο. Τους δίδασκε πώς να δίνουν ένα σωστό και αληθοφανές «ξύλο» για τις ανάγκες των ταινιών τους και τους χρέωνε 150 δολάρια την ώρα.

Στην πορεία, ο Λι κατάλαβε ότι ο κινηματογράφος ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε να κάνει και αποφάσισε να ιδρύσει μια εταιρεία παραγωγής. «Η ηθοποιία είναι το επάγγελμά μου, ενώ οι πολεμικές τέχνες και η εξάσκησή μου σ’ αυτές είναι κάτι προσωπικό» είχε πει. Επέστρεψε στην πατρίδα του και έκανε το Χονγκ Κονγκ έδρα των δραστηριοτήτων του.

Η πρώτη του ταινία «Το Μεγάλο Αφεντικό» ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Με εισπράξεις ενός εκατομμυρίου δολαρίων μέσα σε τρεις ημέρες στις αίθουσες του Χονγκ Κονγκ, κατέρριψε το ρεκόρ που ως τότε κατείχε το μιούζικαλ «Η μελωδία της ευτυχίας». Ακολούθησαν με την ίδια εισπρακτική επιτυχία οι ταινίες του: «Ματωμένες γροθιές του Καράτε (1972), «Ο κίτρινος δράκος του Χονγκ-Κονγκ» (1972) και «Ο κίτρινος πράκτωρ εναντίον της Μαφίας» (1973), που εκτόξευσαν τη φήμη του σε όλο τον κόσμο.

Πέθανε ξαφνικά στις 20 Ιουλίου 1973, αφήνοντας ημιτελή την τελευταία του ταινία, η οποία έφερε τον ειρωνικό τίτλο «Θανάσιμο παιχνίδι».

Η μυθολογία γύρω από τον θάνατο του Μπρους Λι οργιάζει ακόμη και σήμερα, παρ’ όλο που η επίσημη εκδοχή εξακολουθεί να είναι «εγκεφαλική αιμορραγία». Οι στενές και ενίοτε συγκρουόμενες σχέσεις του με την κινεζική μαφία κάνουν τους περισσότερους οπαδούς και φίλους του να μιλούν για δολοφονία. Αυτό το σενάριο ωστόσο δεν αφορά απλά ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, αλλά τη διακύβευση μεγάλων οικονομικών συμφερόντων στα πλοκάμια του κινεζικού παρακράτους.

Η λιγότερο γνωστή δράση του θρύλου των πολεμικών τεχνών αφορά στο γράψιμο. Από τα 22 ως τα 32 του χρόνια ο Μπρους Λι κατέγραφε συστηματικά τις σκέψεις του και τις εμπειρίες του.

Οι σημειώσεις του έφθασαν τους επτά τόμους. Τα γραπτά του απετέλεσαν υλικό για την έκδοση ενός βιβλίου που κυκλοφόρησε όσο ήταν εν ζωή και για τη συγγραφή πολλών άρθρων του πάνω στη θεωρία και στη φύση της άοπλης πάλης που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο. Οι οριστικές σκέψεις του Μπρους Λι αποτυπώθηκαν στο βιβλίο του «Jeet Kune Do: Σχόλια του Bruce Lee επάνω στην πολεμική ατραπό», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Οξύ».

Ο Μπρους Λι παραμένει και σήμερα αρκετά δημοφιλής και γύρω του έχει στηθεί μια επικερδής βιομηχανία. Ό,τι φέρει την υπογραφή του μοσχοπουλιέται σε δημοπρασίες, ενώ η ιστοσελίδα του (www.bruceleefoundation.com) δέχεται εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, θεωρείται ίνδαλμα αντιστοίχου βεληνεκούς με τον Τζέιμς Ντιν, τον Έλβις Πρίσλεϊ και τη Μέριλιν Μονρόε. Άλλωστε, το αμερικανικό περιοδικό «Τime» τον συμπεριέλαβε στους «100 πιο σημαντικούς ανθρώπους του 20ού αιώνα».

H συνέντευξή του για το πως πρέπει να συμπεριφέρεται κάποιος στην ζωή και να είναι σαν το «νερό» έχει μείνει στην ιστορία.

Eννοούσε οι άνρθωποι να μην έχουν «φόρμες» στην ζωή τους διότι αυτό σήμαινε πως είχαν προκαταλήψεις και έτσι δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις οι οποίες χρειαζόντουσαν αντιμετώπιση έξω από αυτά τα στενά πλαίσια που επέβαλαν οι προσωπικές προκαταλήψεις.

Έτσι δεν είχε πρόβλημα να δημιουργήσει δική του πολεμική τέχνη η οποία συνδύαζε την πυγμαχία, το Σάντα (που είναι η κινέζικη πυγμαχία και περιλαμβάνει πάλη, μποξ και λακτίσματα) το παραδοσιακό Κουνγκ Φου και τον πασίγνωστο χορό του Τσα Τσα!

Για αυτόν το ευέλικτο μυαλό ήταν το παν, εν ολίγοις να μην είναι κάποιος κολλημένος.

Όσοι τον γνώρισαν από κοντά ουδέποτε είδαν άνθρωπο να προπονείται τόσο σκληρά και τόσο πολύ όσο αυτός.

Ναι, μπορεί ποτέ να μην συμμετείχε σε αγώνες για να φανεί η αξία του με… κανόνες και ρινγκ, αλλά είναι ο μόνος στον πλανήτη που θεωρείται «παγκόσμιο πρωταθλητής» όλων των εποχών μόνο από την κίνησή του και από αυτά που έδειχνε ότι μπορεί να κάνει.

Πάντως πολλά από αυτά που ήξερε τα είχε χρησιμοποιήσει στους δρόμους του Χονγκ Κονγκ που εκείνα τα χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολοι και δεν είχαν κανόνες…

Oι μάχες του στους δρόμους γίνονταν με όρους pitt fight (όπως των bikers) και anything goes…

H κινηματογραφική του μονομαχία με τον Τσακ Νόρις στο Κολοσσαίο της Ρώμης άφησε εποχή.