Ιστορία
Ήταν 18 Φεβρουαρίου του 1943, την ίδια ημέρα που ο υπουργός προπαγάνδας της Γερμανίας Joseph Goebbels (ο δηλητηριώδης νάνος όπως ήταν εξίσου γνωστός) καλούσε τους Γερμανούς σε ομιλία του για ένα ολοκληρωτικό πόλεμο η Sophie Magdalena Scholl και ο αδερφός της Hans αποφάσισαν να μοιράσουν φυλλάδια όπου κατέκριναν το ναζιστικό καθεστώς στο πανεπιστήμιο του Μονάχου.
Η ενέργειά τους αυτή έγινε αντιληπτή με αποτέλεσμα την ίδια ημέρα. Ήταν η ημέρα που ξεκίνησαν οι συλλήψεις σε ένα από τα ελάχιστα αντιστασιακά κινήματα του γερμανικού λαού ενάντια στο ναζιστικό καθεστώς.
Λίγες ημέρες αργότερα στις 22 Φεβρουαρίου η Sophie Scholl ο αδελφός της και ο Christoph Hermann Probst όλοι τους φοιτητές στο πανεπιστήμιο του Μονάχου αντιμετώπισαν κατάματα ένα από τους αθλιοδέστερους και αιμοδιψείς δικαστές της ναζιστικής Γερμανίας τον περιβόητο Roland Freisler, στη δίκη τους επί εσχάτης προδοσίας.
Λίγες ώρες αργότερα και οι τρείς τους θα εκτελούνταν στην γκιλοτίνα, σηματοδοτώντας την κορυφαία από τις ελάχιστες πράξεις αντίστασης του γερμανικού λαού απέναντι στο καθεστώς της χώρας του μαζί με την απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ από τον von Stauffenberg.
Και οι τρεις εκτελεσθέντες ανήκαν στην οργάνωση «Λευκό Τριαντάφυλλο» μια αντιστασιακή οργάνωση διανοουμένων οι οποίοι αποτελούνταν από φοιτητές του πανεπιστημίου του Μονάχου με επικεφαλής των καθηγητή τους φιλοσοφίας Kurt Huber .
Ο στενός κύκλος της οργάνωσης δεν ξεπερνούσε τα 12 άτομα στο σύνολο, και εκτός του καθηγητή όλοι οι υπόλοιποι βρίσκονταν στην ηλικία των 20 ετών. Εκτός του στενού αυτού κύκλου η οργάνωση συμπεριελάμβανε ακόμη περί τα 100 άτομα κυρίως φοιτητές.
Η ενέργεια η οποία οδήγησε τους τρεις ηρωικούς νέους στην γκιλοτίνα και μαζί ακόμη άλλα τέσσερα άτομα (συμπεριλαμβανομένου και του Huber έπειτα από δεύτερη δίκη) τα οποία ανήκαν στην ίδια οργάνωση, ήταν κάποια φυλλάδια τα οποία προσπάθησαν να μοιράσουν στο πανεπιστήμιο του Μονάχου καλώντας το γερμανικό λαό να αντισταθεί απέναντι στην ναζιστική καταπίεση και τυραννία.
Δυστυχώς όμως για αυτήν τους την πράξη και οι τρεις τους καταδικάστηκαν σε θάνατο από τον με συνοπτικές διαδικασίες προ μιας δίκης παρωδίας ενώπιον του κτηνώδους Freisler στο αποκαλούμενο λαϊκό δικαστήριο (Volksgericht).
Η πραγματικά ατρόμητη Sophie Scholl – η οποία στη συνέχεια έμελλε να γίνει σύμβολο της αντιστασιακής Γερμανίας- είπε κοιτώντας τον Freisler: «Ξέρετε όπως εμείς ότι ο πόλεμος έχει χαθεί. Γιατί είσαστε τόσο δειλοί για να το παραδεχτείτε;».
Η Sophie Scholl ανέλαβε πλήρως τις ευθύνες της πράξεως της και αντιμετώπισε με σθένος τα βασανιστήρια και τις ανακρίσεις στις οποίες υποβλήθηκε ενώ όταν οδηγήθηκε προ της γκιλοτίνας για την επιβολή της εσχάτης των ποινών οι παριστάμενοι έμειναν άναυδοι από την ηρεμία και το καθαρό της βλέμμα. Τα τελευταία λόγια της ήταν:
«Πως μπορούμε να περιμένουμε ότι θα επικρατήσει η δικαιοσύνη όταν δεν υπάρχει σχεδόν κανένας άλλος που να είναι σε θέση να θυσιάσει τον εαυτόν του για ένα δίκαιο σκοπό.
Τέτοια όμορφη ημέρα, τέτοια ηλιόλουστη ημέρα και εγώ πρέπει να φύγω. Αλλά ο θάνατός μου πραγματικά θα αξίζει είναι εάν μέσα από αυτόν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι μπορέσουν να αφυπνιστούν και δραστηριοποιηθούν».
Όπως είπε χαρακτηριστικά ένας Γερμανός ιστορικός: «Ουσιαστικά αυτό που έκανε η Sophie Scholl ήταν ότι σήκωσε στους ώμους της τις αμαρτίες ενός ολόκληρου έθνους.»
Ο κτηνώδης Roland Freisler η προσωποποίηση του απόλυτου κακού, όπως πολλοί έχουν πει κατά τη διάρκεια μιας άλλης δίκης παρωδίας των συνωμοτών ενάντια στον Χίτλερ το 1944. Παρόμοιες συνθήκες αντιμετώπισαν και όλα τα μέλη του «Λευκού Τριαντάφυλλου» κατά τη διάρκεια των δικών τους.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
