Ρωσικοί κύκλοι: «Ο άξονας Μόσχας-Δελχί γίνεται πρότυπο για έναν μετα-δυτικό κόσμο»

«Μια επίσημη επίσκεψη του Ρώσου προέδρου στην Ινδία αποτελεί πάντα ένα σημαντικό γεγονός, δεδομένου του μεγέθους των δύο χωρών και της επιρροής τους στην παγκόσμια σκηνή» ξεκινά την ανάλυσή του το RT για το ταξίδι του Β.Πούτιν στην Ινδία.

Ωστόσο, «το ταξίδι του Βλαντιμίρ Πούτιν αυτή την εβδομάδα στο Νέο Δελχί είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο».

Πραγματοποιείται με φόντο ραγδαίες και βαθιές αλλαγές στη διεθνή σκηνή, στις οποίες και οι δύο χώρες διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο.

«Την τελευταία δεκαετία, η παγκόσμια κατάσταση βρίσκεται σε μια κατάσταση ρευστότητας.

Οι εντάσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας εισήλθαν σε μια φάση ανοιχτής σύγκρουσης, η οποία γρήγορα κλιμακώθηκε πέρα ​​από το τοπικό επίπεδο», σημειώενει το RT.

«Έχουν επίσης σημειωθεί δραματικές αλλαγές στις κορυφαίες δυτικές χώρες, κυρίως στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, που έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση την οικεία φύση των σχέσεων εντός της δυτικής κοινότητας.

Η οικονομική συμβίωση Κίνας-Αμερικής, η οποία κορυφώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 2000, εισέρχεται σε μια φάση αναπόφευκτης «αποσύνδεσης».

Τέλος, οι μεσαίου επιπέδου παράγοντες σε διάφορα μέρη του κόσμου έχουν αρχίσει να εξετάζουν πιο προσεκτικά τις αναδυόμενες ευκαιρίες.

Στο σημείο τομής της πρακτικής πολιτικής και της περιγραφής της εκείνη την εποχή, το πιο δημοφιλές θέμα ήταν ποιος ήταν υπεύθυνος για την ολοένα και πιο άτακτη κατάσταση πραγμάτων στον κόσμο.

Οι Δυτικοί σχολιαστές έδειχναν με το δάχτυλο τη Ρωσία και την Κίνα, με το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα να αναφέρονται συχνά ταυτόχρονα.

Η ομαδοποίηση αυτών των πολύ διαφορετικών χωρών σε μία κατηγορία αντανακλούσε τους φόβους της Δύσης και όχι την πραγματική κατάσταση.

Η Ατλαντική κοινότητα επέμεινε στη διατήρηση της φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης – η οποία έγινε γνωστή ως «τάξη που βασίζεται σε κανόνες» – όπως είχε αναπτυχθεί στα τέλη του 20ού αιώνα.

Οποιαδήποτε σημάδια απόκλισης από αυτήν την τάξη θεωρήθηκαν ως «απόπειρα διαφυγής» που έπρεπε να τιμωρηθεί.

Το παράδοξο είναι ότι η Ρωσία και η Κίνα, οι οποίες δήλωσαν από κοινού την απόρριψη της ηγεμονίας, κατείχαν πολύ διαφορετικές θέσεις εντός αυτής της τάξης πραγμάτων.

Η Ρωσία ήταν δυσαρεστημένη με την περιφρόνηση των γεωπολιτικών της συμφερόντων και επιδίωκε μεγαλύτερη ενσωμάτωση στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, για το οποίο οι Δυτικοί ηγέτες ήταν αδιάφοροι. Η Κίνα, από την άλλη πλευρά, ήταν ένας πυλώνας αυτού του οικονομικού συστήματος. Ωστόσο, ήταν δυσαρεστημένη με την ad hoc διάλυσή του από τις Δυτικές χώρες, διαισθανόμενες μια απειλή για την κυριαρχία τους. Όσο για το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα, το καθήκον τους ήταν απλώς να διασφαλίσουν το απαραβίαστο τους. Δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένου ότι απειλούνταν συνεχώς με κυρώσεις.

Η Ινδία ανέκαθεν θεωρούνταν ένα καθαρά θετικό παράδειγμα. Είναι μια μη δυτική χώρα που αναπτύσσεται ραγδαία, παίζει με τους κανόνες και επικεντρώνεται κυρίως στην ανάπτυξή της χωρίς να έχει υπερβολικές φιλοδοξίες στο εξωτερικό.

Αφήνοντας στην άκρη τις δραματικές ανατροπές και τις στροφές της περασμένης δεκαετίας, ας μεταφερθούμε γρήγορα στο σήμερα. Η φιλελεύθερη τάξη θυμάται μόνο από αδράνεια. Η πανδημία έδειξε ότι ο κόσμος μπορεί να υπάρξει με την παγκοσμιοποίηση «απενεργοποιημένη», και οι υπόλοιποι κανόνες παραβιάζονται από τον Λευκό Οίκο, ο οποίος, μέχρι πρόσφατα, ήταν ο κύριος υποστηρικτής και εγγυητής τους. Είναι άσκοπο να μιλάμε για αναθεώρηση της παγκόσμιας τάξης: Απλώς έχει καταρρεύσει.

Σε προηγούμενες κατηγορίες, ο κύριος αναθεωρητής ήταν οι ΗΠΑ. Η Ουάσινγκτον είναι τόσο αποφασισμένη που αναθεωρεί χωρίς συναισθηματική φόρτιση τα ίδια τα θεμέλια των σχέσεων μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού. Σε επίπεδο συνθημάτων, η Κίνα ζητά επιστροφή στο προηγούμενο ανοιχτό σύστημα, αν και το Πεκίνο συνειδητοποιεί ότι αυτό είναι αδύνατο. Η Ρωσία επιδιώκει τους στόχους που έθεσε στο πρώτο μισό της τελευταίας δεκαετίας: την εξάλειψη της γεωπολιτικής ανισορροπίας στην Ανατολική Ευρώπη και την εξασφάλιση της θέσης της σε έναν αλλαγμένο κόσμο. Ενώ η επίλυση του ζητήματος ασφάλειας στα σύνορα της Ουκρανίας δεν παρέχει από μόνη της απάντηση στις μελλοντικές προκλήσεις, δημιουργεί ένα νέο πλαίσιο για την αντιμετώπισή τους.

Διαβάστε περισσότερα
 Ο εμπορικός πόλεμος Κίνας-ΗΠΑ αποφέρει άνευ προηγουμένου ασιατική συνεργασία
Παρεμπιπτόντως, τα τελευταία χρόνια υπήρξαν ένα είδος πειράματος όσον αφορά την Πιονγιάνγκ και την Τεχεράνη. Και οι δύο κατηγορήθηκαν κάποτε ότι επιδιώκουν πυρηνικές φιλοδοξίες, αλλά μόνο η Βόρεια Κορέα υλοποίησε αυτή τη φιλοδοξία. Ενώ κανείς δεν τολμά να αγγίξει τους Βορειοκορεάτες, οι Ιρανοί έχουν πέσει θύματα μιας μαζικής επίθεσης. Οι παρατηρητές μπορούν να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.

Η Ινδία είναι η πιο συνεπής. Η δική της ανάπτυξη παραμένει στο επίκεντρο της ατζέντας της. Το αυξανόμενο πολιτικό της βάρος δεν είναι τόσο αποτέλεσμα των αυξανόμενων φιλοδοξιών της, όσο οφείλεται στις αλλαγές στον κόσμο. Αυτό οφείλεται επίσης στην αυξανόμενη επιθυμία ορισμένων ηγετικών δυνάμεων να εξασφαλίσουν την υποστήριξη της Ινδίας στις σχέσεις τους με άλλες ηγετικές δυνάμεις.

Η Ρωσία και η Ινδία είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Από ορισμένες απόψεις, είναι ακόμη και αντίθετες. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθούν δύο σημαντικές περιστάσεις.

Καταρχάς, η εμπειρία τους από στενή, φιλική και αμοιβαία επωφελή συνεργασία θέτει ένα σημείο αναφοράς για τη διεθνή τάξη, όπου η έμφαση δίνεται στην ανάδειξη και όχι στην εξάλειψη των πολιτισμικών αντιθέσεων. Η σχέση Ρωσίας-Ινδίας, ειλικρινά, προκαλεί τον φθόνο πολλών. Δείχνει πώς να διατηρείται η σταθερότητα εν μέσω ταραχωδών αλλαγών.

Δεύτερον, ούτε η Ρωσία ούτε η Ινδία επιδιώκουν παγκόσμια κυριαρχία. Ωστόσο, και οι δύο είναι δυνάμεις χωρίς τις οποίες τίποτα δεν είναι δυνατό, η καθεμία λόγω των δικών της παραμέτρων. Δεν μπορούν να αγνοηθούν. Κατά μία έννοια, είναι πλέον πιο πλεονεκτικό να είσαι μια χώρα σαν κι αυτή παρά μια υπερδύναμη. Υπάρχει λιγότερο βάρος και μεγαλύτερη ευελιξία. Εάν οι προσπάθειες είναι συντονισμένες, δεν θα υπάρχουν εμπόδια για εμάς, ούτε στη θάλασσα ούτε στην ξηρά».