Ιστορίες στα σύννεφα: Αεροσυνοδοί αποκαλύπτουν τα μυστικά της δουλειάς τους

Kαλωσορίζουν τους επιβάτες στα αεροπλάνα, σερβίρουν ευγενικά και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να εξασφαλίσουν ένα άνετο και ασφαλές ταξίδι.

Ο λόγος για τις αεροσυνοδούς που καλούνται να αντιμετωπίσουν όχι μόνο δύστροπους επιβάτες, αλλά αναταράξεις και διαρκείς κίνδυνος στον αέρα. Μία αεροσυνοδός μεγάλης εταιρείας των Αραβικών Εμιράτων μίλησε στο Menshouse για τις δυσκολίες της δουλειάς της και φωτίζει τις σκοτεινές πλευρές ενο ταξιδιού με αεροπλάνο.

Κεφάλαιο «Αναταράξεις»: Κι όμως, δεν κινδυνεύεις στο ελάχιστο

«Νυχτερινή πτήση από Ντουμπάι για Μαυρίκιο. Μας είχαν προετοιμάσει για σοβαρές αναταράξεις λόγω καταιγίδων και τυφώνων στη μέση του Ινδικού ωκεανού. Έπρεπε να κάνουμε τη δουλειά μας: Nα σερβίρουμε τους επιβάτες παρά το ότι ήταν ξεκάθαρο ότι δύσκολα θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πολλή ώρα. Κρασιά, νερά και αναψυκτικά ήταν στα καρότσια μας.

Έβαζα νερό σε έναν κύριο όταν ξαφνικά ένιωσα το αεροπλάνο να κάνει μια δίχως τέλος βουτιά στο κενό. Γύρω στα 30 μέτρα την υπολόγισαν αργότερα. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι να βλέπω το νερό να βγαίνει έξω από το ποτήρι, μένοντας στάσιμο στο σχήμα του ποτηριού. Το κοίταγα στον αέρα και δεν μπορούσα να πιστέψω τι συνέβαινε. Δεν ήξερες τι να κάνεις, από πού να κρατηθείς, παρά το γεγονός ότι είχες εκπαιδευτεί γι’ αυτό. Επικρατούσε πανικός. Φωνές, κραυγές, κλάματα», λέει και συνεχίζει:

«Ξαφνικά έγινε ένα ‘μπαμ’ και όλα βρέθηκαν στο πάτωμα. Δίσκοι, ποτά, ακόμα και αεροσυνοδοί. Είχαν ξαπλώσει στους διαδρόμους και κρατιόντουσαν από όπου έβρισκαν –ακόμα και από τα πόδια των επιβατών- για να αποφύγουν τον κίνδυνο του να χτυπήσουν τα κεφάλια τους στην οροφή του αεροπλάνου.

Εγώ έκατσα πάνω στον κύριο που σέρβιρα. Αυστραλός ήταν θυμάμαι, μεγαλύτερης ηλικίας. Κρατήθηκα από το κάθισμά του. Το ίδιο έκαναν κι άλλες κοπέλες που σέρβιραν μαζί με μένα, έκατσαν όπου βρήκαν, ακόμα και πάνω στους επιβάτες! Αυτό κράτησε γύρω στα 20 δευτερόλεπτα, αλλά ο χρόνος ήταν σαν να είχε σταματήσει. Πέφταμε και νιώθαμε πως η πτώση αυτή δεν είχε τέλος. Ήμουν τρομοκρατημένη και αυτό δεν βοηθούσε καθόλου την κατάσταση».
«Αεροσυνοδοί στο πάτωμα, έντρομοι επιβάτες»
Και μετά τις αναταράξεις τι;

«Μόλις σταματήσαμε να πέφτουμε, στην καμπίνα επικρατούσε το χάος. Ορισμένοι δεν είχαν σταματήσει να κλαίνε, πράγματα είχαν πεταχτεί στο πάτωμα, ενώ τα χυμένα κρασιά που θύμιζαν αίμα χειροτέρευαν την ήδη τραγική κατάσταση. Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε αν είχε χτυπήσει κάποιος. Αν το αεροπλάνο είχε υποστεί κάποια βλάβη. Ήταν όλα καλά. Με εξαίρεση ότι ορισμένοι είχαν κάνει εμετό, ενώ κάποιοι ηλικιωμένοι… είχαν
βραχεί.

Ήταν δύσκολο. Ωστόσο στις αναταράξεις οι επιβάτες δεν πρέπει να φοβούνται. Το μαθαίνεις στην πορεία αυτό. Παρά τον τρόμο της στιγμής, ο πιλότος δεν πρόκειται ποτέ να χάσει τον έλεγχο του αεροσκάφους υπό αυτές τις συνθήκες. Το χειρότερο πιθανό σενάριο είναι να χτυπήσεις το κεφάλι σου στην οροφή, πιθανότητα που ελαχιστοποιείται αν βρίσκεσαι στη θέση σου και φοράς τη ζώνη σου. Θα ζαλιστείς αλλά θα επιζήσεις.

Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι ότι λίγο αργότερα που ξαναπέρασα από τον Αυστραλό μου είπε πως η γυναίκα του δεν του μιλούσε! Και έφταιγα εγώ διότι –όπως του είπε- δεν ήταν τυχαίο που βρήκα εκείνον και όχι κάποιον άλλο για να κάτσω επάνω του! Με έβαλε να της μιλήσω εγώ η ίδια, είναι δυνατόν; Και το πιο αστείο είναι ότι δεν έλεγε ψέματα… Εντέλει όλα καλά», περιγράφει γελώντας.

Παράγοντας «ανθρώπινη βλακεία»: Το αιώνιο πρόβλημα του πληρώματος

Σύμφωνα με την ίδια, ο πιο συχνός λόγος για τον οποίο το πλήρωμα φτάνει στα όριά του είναι οι δύσκολο επιβάτες. Εκείνοι που δεν θα σεβαστούν ούτε τη δουλειά των αεροσυνοδών, ούτε τους γύρω τους. Είναι πολλοί. Και σίγουρα κάποια στιγμή θα είχες κάποιον από αυτούς στη διπλανή θέση.

«Για τους μπελάδες στα αεροπλάνα δεν φταίνε μόνο οι άσχημες καιρικές συνθήκες και οι αναταράξεις. Σημαντικός παράγοντας για τον πονοκέφαλο των αεροσυνοδών είναι και η ανθρώπινη βλακεία», λέει η επί έξι χρόνια εργαζόμενη «του αέρα».

«Ταξιδεύαμε από Κουβέιτ ή Ιορδανία, δεν θυμάμαι ακριβώς. Μία μητέρα ταξίδευε με το παιδί της, 1,5 έτους περίπου. Δαίμονας. Δεν μπορούσε ούτε εκείνη να διαχειριστεί την κατάσταση. Το άφηνε να μπουσουλάει στον διάδρομο, να πειράζει τους άλλους επιβάτες… Δεν περπατούσε καλά καλά. Της κάναμε σύσταση αλλά δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Την ανεχόμουν σε ολόκληρη την πτήση. Όταν, όμως, ήρθε η ώρα της προσγείωσης –το σημαντικότερο part μιας πτήσης-, την πλησίασα και της ζήτησα ευγενικά να κρατήσει το μωρό στην αγκαλιά της και να το δέσει επάνω της με την ειδική ζώνη για παιδιά. Το έκανε.

Έκατσα κι εγώ στη θέση μου, δίπλα από την πόρτα περιμένοντας την προσγείωση. Δεν ήμουν κοντά της, αλλά βρισκόταν στο οπτικό μου πεδίο. Λίγο πριν αγγίξουμε έδαφος, βλέπω το μωρό να μπουσουλάει στον διάδρομο. Θυμάμαι πως έχασα την ψυχραιμία μου, φώναζα σαν τρελή: «Someone get the baby!». Δεν αντέδρασε κανείς, σα να μη με καταλάβαιναν. Με άκουσε ένας συνάδελφος, Άραβας, ο οποίος φώναξε το ίδιο στα αραβικά.

Τότε ήταν που ένας κύριος σηκώθηκε από τη θέση του και άρπαξε το μωρό κυριολεκτικά δύο δευτερόλεπτα πριν οι ρόδες του αεροπλάνου αγγίξουν τον διάδρομο του αεροδρομίου. Κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει με πόσα τραύματα θα κατέληγε το παιδί αν μόλις αγγίζαμε έδαφος, εκείνο βρισκόταν στο πάτωμα. Θα είχε χτυπήσει πολύ. Η μητέρα του δε, είχε το θράσος να αρπάξει το μωρό από τον κύριο που το κρατούσε στη αγκαλιά τους με ύφος… καρδιναλίων, σα να την ενόχλησε.

Φυσικά, το γεγονός καταγράφηκε και κάθε φορά που εκείνη θα επιχειρεί να ταξιδέψει με τη συγκεκριμένη αεροπορική, θα έχει ειδική μεταχείριση. Αν δηλαδή της επιτρέψουν να εισέλθει ξανά σε δικό τους αεροσκάφος».

Πηγή: menshouse