Είναι πρόδηλο ότι ζώμεν, εκώντες άκοντες εις ιδιαίτατα δυσχερείς εποχές, ένθα θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα διακυβεύονται υπερμέτρως, υπό την ανοχή ή έμμεση αυτουργία των κρατούντων, γεγονός το οποίο αναποδράστως μας αγάγει, να ιχνηλατήσουμε τα γενεσιουργά αίτια καθότι, το Ελλαδικό Κράτος εναντιούται σφόδρα, κατά αφενός του έθνους και εξετέρου του λαού, αντιμετωπίζοντάς το πρώτο, ως πρόσκομμα ως προς την επικράτηση του Κρατισμού και εξ ετέρου το δεύτερο, υπολαμβάνοντας τον (εννοείται του λαού), ως αμιγώς μία συσσωματωμένη και πνευματικά ευνουχισμένη μάζα, άνευ αυτοδύναμης ισχύος.













