Νέες αποκαλύψεις για το 2015: Το σχέδιο Βαρουφάκη για την χρήση ηλεκτρονικού παράλληλου νομίσματος αντί για το ευρώ

Η ταινία του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στο Δωμάτιο» βασισμένη στο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη ήταν αυτή που αποκάλυψε πολλά από όσα έγιναν στην περίεργη περίδοδο του πρώτου εξαμήνου του 2015 που καθόρισαν την μετέπειτα οικονομική πορεία της χώρας.

Ταυτόχρονα, η ξαφνική αλλαγή γραμμής στον ΣΥΡΙΖΑ και η εμφάνιση ικανού αριθμού στελεχών που ξεκίνησαν την αυτοκριτική, έδειξε ότι στο κόμμα έχουν αρχίσει να «τρώγονται» για όσα έγιναν το 2015.

Ειδικά μετά από όσα ειπώθηκαν από τον διοικητή της ΤτΕ, Γιάννη Στουρνάρα ο οποίος υπενθύμισε τη συνομιλία που είχε ο Φρ. Ολάντ με τον Βλ. Πούτιν σχετικά με το ελληνικό αίτημα να τυπωθούν δραχμές στη Μόσχα.

Δεν ήταν τρελός ο Ολάντ

Τα «ΝΕΑ» αποκάλυψαν το Σάββατο νέα στοιχεία μιλώντας με έναν από τους συγγραφείς του βιβλίου που περιέγραφε τη συνομιλία με τον Πούτιν.

Ο Φαμπρίς Λομ, δημοσιογράφος της εφημερίδας «Le Monde» και ένας από τους δύο συγγραφείς του βιβλίου με τον τίτλο «Ενας πρόεδρος δεν έπρεπε να πει κάτι τέτοιο», επιβεβαιώνει το πώς περιγράφει ο Ολάντ το περιστατικό και δηλώνει ότι ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας «δεν είναι ούτε ψεύτης, ούτε τρελός για να βγάλει ένα τέτοια περιστατικό από τη φαντασία του».

Συγκεκριμένα, ο Λομ τονίζει ότι ο Ολάντ «ήθελε να μας διηγηθεί αυτή την ιστορία για να καταλάβουμε πόσο κρίσιμα ήταν τα πράγματα εκείνο το διάστημα» σχετικά με την Ελλάδα. Τα γεγονότα λοιπόν, με βάση τον πρώην γάλλο πρόεδρο και σύμφωνα με τα όσα περιγράφει ο Λομ, εξελίσσονται ως εξής:

«Την επομένη του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου του 2015 ο Βλαντίμιρ Πούτιν παίρνει τηλέφωνο τον Φρανσουά Ολάντ και του λέει ότι δέχτηκε ένα επίσημο αίτημα από τις ελληνικές αρχές για να τυπώσει δραχμές, διότι η Ελλάδα δεν έχει την εγκατάσταση για να τυπώσει επειγόντως νέο νόμισμα».

Ο συγγραφέας προσθέτει εδώ – απαντώντας σε σχετικό ερώτημά μας – ότι κατά την αφήγησή του «δεν έδωσε λεπτομέρειες ο πρώην γάλλος πρόεδρος για το ποιος ακριβώς υπέβαλε το αίτημα στον Πούτιν, αλλά αφήνει να εννοηθεί ότι το έκανε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας».

Η αντίδραση του γάλλου προέδρου;

«Δεν το περίμενε» δηλώνει ο Λομ, «ξαφνιασμένος και αμήχανος, ο Ολάντ ξέρει ότι ο Πούτιν είναι πολύ έξυπνος και δεν λέει τίποτα χωρίς λόγο. Δεν σκέφτεται καν ότι ο Πούτιν μπορεί να λέει ψέματα, διότι είναι εύκολο κάποιος να το επιβεβαιώσει αν θέλει. Οπότε σίγουρα δεν είναι ψέμα. Από την άλλη, ο Ολάντ βλέπει δύο σενάρια: ή ο Πούτιν θέλει να περάσει το μήνυμα ότι «προσέξτε, οι Ελληνες είναι έτοιμοι να φύγουν από το ευρώ» ή να πει «καλά, αν βγουν από το ευρώ οι Ελληνες, δεν θα φταίει η Ρωσία». Ο ίδιος ο Ολάντ δεν είχε την απάντηση αλλά στενοχωρήθηκε».

Αυτά τα στοιχεία σε συνδυασμό με τα όσα περιγράφονται στο βιβλίο των Βαρβιτσιώτη και Δενδρινού «Η τελευταία μπλόφα», επιβεβαιώνουν ότι το πρώτο εξάμηνο του 2015 έγιναν εγκληματικά λάθη που κόστισαν στην Ελλάδα.

Επιβεβαιώνουν επίσης ότι υπήρχε παράλληλο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για ρήξη με την ΕΕ και έξοδο από το ευρώ, ένα σχέδιο που εγκαταλείφθηκε όταν ο Αλέξης Τσίπρας κατάλαβε το μέγεθος της καταστροφής που ερχόταν.

Η επιλογή του δημοψηφίσματος του έδινε το άλλοθι για να κάνει την περίφημη κωλοτούμπα. Η συντριπτική νίκη του «όχι» τον αιφνιδίασε, δεν ήταν καθόλου χαρούμενος γι’ αυτό, όπως το περιγράφει και ο Βαρουφάκης, όμως είχε πάρει την απόφασή του να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Με κάθε τίμημα, ακόμη και με το χειρότερο μνημόνιο που θα είχε υπογράψει ποτέ. Ηταν καλύτερο από τις τριτοκοσμικές συνθήκες που θα επικρατούσαν αν η Ελλάδα έβγαινε από το ευρώ και επέστρεφε στη δραχμή ή στο παράλληλο νόμισμα που ονειρευόταν ο Γιάνης Βαρουφάκης, το περίφημο IOU.

H αποκάλυψη e-mail από τον σύμβουλό του, Κορεάτη, Κιμ Γκλεν, ο οποίος του έλεγε ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται ούτε στο Εκουαδόρ, επιβεβαιώνουν όσα λένε εκείνοι που γνώριζαν για το συγκεκριμένο σχέδιο.

Ο δε Βαρουφάκης έχει πει ότι το σχέδιο για ηλεκτρονικό νόμισμα ήταν γνωστός σε όλους, κανείς δε μπορεί ξαφνικά να πει ότι δεν γνώριζε. Ο πρώην υπουργός τουλάχιστον το είχε πει και συνεχίζει να το υποστηρίζει. Οι υπόλοιποι γιατί κρύβονται τώρα;

Και οι όψιμες αυτοκριτικές (ήμασταν άπειροι, ήμασταν νέοι και δεν ξέραμε να κυβερνήσουμε) δεν αθωώνουν κανέναν. Προκάλεσαν τεράστια οικονομική ζημιά, χάθηκε πολύτιμος χρόνος και αξιοπιστία κι όλα αυτά γιατί; Γιατί δεν ήταν έτοιμοι να κυβερνήσουν και γιατί συζητούσαν από το 2014 τη ρήξη με την Ευρώπη και αυτά τα απίθανα σενάρια περί νέου νομίσματος;

Μιλώντας στο One Channel ένας εκ των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, αν και ταυτισμένος ο ίδιος με την επιστροφή στη δραχμή, δίνει μια διαφορετική εκδοχή.

Λέει ότι Τσίπρας και Βαρουφάκης δεν ήθελαν με τίποτε το εθνικό νόμισμα, πάθαιναν αλλεργία με τη δραχμή. Ενώ για το IOU είπε ότι ήταν μέρος του σχεδιασμού, μια μεθόδευση για να μείνουμε στο ευρώ.

Τι έλεγε το 11σελιδο σχέδιο για το παράλληλο νόμισμα
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ωστόσο, ότι οι σχεδιασμοί για παράλληλο νόμισμα ήταν γνωστοί στο Μαξίμου καθώς υπήρχαν και σχετικές αναφορές. Υπήρχε και ομάδα που είχε κοντά του ο κ. Βαρουφάκης, μεταξύ των οποίων ο οικονομολόγος Γκαλμπρέιθ, ο πρώην υπουργός, κ. Παπαδημητρίου κ.λπ.

Το 11σέλιδο εκείνο κείμενο, η αναφορά που είχε δοθεί στον Αλέξη Τσίπρα, έχει δει το φως της δημοσιότητας πριν καιρό.

Αυτό που σχεδιαζόταν ήταν:

Πρώτον, “η ένεση ρευστότητας για το Δημόσιο, κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο σε περίοδο σκληρής διαπραγμάτευσης με την τρόικα“.

Δεύτερον, “η ένεση ρευστότητας στον ιδιωτικό τομέα με τη δημιουργία νέου συστήματος πληρωμών, σε ευρώ, εκτός του τραπεζικού συστήματος και ανοιχτό προς όλους τους πολίτες για μεταξύ τους συναλλαγές με μηδενικό κόστος“.

Τρίτον, “η ελαχιστοποίηση του κοινωνικού κόστους μιας ενδεχόμενης (αν και αποφευκτέας) νομισματικής μετατροπής – η οποία ελαχιστοποίηση αυξάνει τη διαπραγματευτική ισχύ της χώρας και έτσι μειώνει τον κίνδυνο αυτής της μετατροπής“.

Η ιδέα είναι “απλή”, επισημαίνει ο πρώην υπουργός Οικονομικών στο σχέδιο που παρέδωσε στον Αλέξη Τσίπρα τον Νοέμβριο του 2014.

“Όλοι οι φορολογούμενοι δύνανται σήμερα να μεταφέρουν (μέσα από web banking) ποσά από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς σε ειδικό λογαριασμό του Taxisnet, αποπληρώνοντας έτσι τις οφειλές τους στην Εφορία”.

Και συνεχίζει: “Είναι τεχνικά και νομικά απλό ζήτημα οι λογαριασμοί αυτοί του Taxisnet να μετατραπούν σε αποθεματικούς – χρεωστικούς λογαριασμούς:

Στους οποίους το Δημόσιο να μπορεί να καταβάλει μέρος των οφειλών του προς τους ιδιώτες σε λογιστικές μονάδες ΜεΦΕ, οι οποίες αντιστοιχούν προς (τουλάχιστον) ένα ευρώ η κάθε μία [σ.σ. ΜεΦΕ, ορισμός: Πρόκειται για λογιστική μονάδα που αποδίδεται ή αγοράζεται προς 1 ευρώ η καθεμία στην περίοδο t, αλλά η οποία στην περίοδο t+1, αποσβένει φόρους ή άλλες υποχρεώσεις προς το Δημόσιον αξίας (1+ρ) – όπου 0

Από τους οποίους οι ιδιώτες να αποπληρώνουν οφειλές τους ο ένας στον άλλον, καθώς και τις οφειλές τους στο Δημόσιο“.

Πώς θα δούλευε το σύστημα
“Σήμερα ο κάθε φορολογούμενος (το κάθε ΑΦΜ) διαθέτει, εν δυνάμει, χρεωστικό λογαριασμό στο Taxisnet στον οποίο καταβάλει τους φόρους που του αναλογούν κάνοντας μεταβίβαση (μέσω web banking) από τον τραπεζικό λογαριασμό του στον χρεωστικό λογαριασμό στο Taxisnet”, τονίζει ο Γιάνης Βαρουφάκης, προτείνοντας την επέκταση αυτού του χρεωστικού λογαριασμού προς τις εξής κατευθύνσεις:

“1. Να δύναται το κράτος να καταβάλει συγκεκριμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τον φορολογούμενο, π.χ. μια εταιρεία Α, στον χρεωστικό λογαριασμό στο Taxisnet, μετατρέποντάς τον έτσι σε αποθεματικό – χρεωστικό λογαριασμό (current reserve account).

2. Να δύναται η εταιρεία Α να επιλέγει πώς θα χρησιμοποιήσει τα αποθεματικά της αυτά μεταξύ του:

a. Να τα χρησιμοποιήσει ώστε να καταβάλει, άμεσα ή στο μέλλον, οφειλές της στο κράτος (φόροι εισοδήματος, ΦΠΑ, τέλη κυκλοφορίας, πρόστιμα, εισφορές κλπ).

b. Να τα χρησιμοποιήσει για να καταβάλει οφειλές της προς τρίτους, πιστώνοντας τον αποθεματικό – χρεωστικό τους λογαριασμό -μέσα από την διαδικτυακή εφαρμογή του Taxisnet (που αποτελεί μια απλή προσαρμογή του υφιστάμενου συστήματος).

c. Να τα διατηρήσει ως επενδυτικό προϊόν (πχ μιας μορφής ομολόγου) στον εν λόγω λογαριασμό“.

Ποια ήταν τα θετικά
Παράλληλα, στο σχέδιο αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην πολιτική και οικονομική διάσταση του προτεινόμενου συστήματος. Χαρακτηριστικά υπογραμμίζει:

“Το πολιτικό όφελος ενός τέτοιου συστήματος είναι πολυδιάστατο:

Δίνει βαθμούς ελευθερίας στην κυβέρνηση κατά την διάρκεια μιας σκληρής διαπραγμάτευσης.

Απελευθερώνει “κανονικά” ευρώ τόσο του Δημόσιου τομέα όσο και των ιδιωτών.

Μειώνει το κόστος συναλλαγών μεταξύ κράτους και ιδιωτών (αλλά και μεταξύ ιδιωτών).

Μειώνει το μονοπώλιο των τραπεζιτών απέναντι στην κοινωνία και στο σύστημα πληρωμών πάνω στο οποίο βασίζεται η οικονομική ζωή.

Δημιουργεί ένα παράλληλο ηλεκτρονικό – διαδικτυακό ευρώ, το οποίο αντίθετα με τα “υπόλοιπα” ευρώ, μπορεί με το πάτημα ενός κουμπιού -σε μια έκτακτη κατάσταση- να μετατραπεί σε άλλο νόμισμα”.

Προμήθειες και στρατός στους δρόμους
Τέλος, το σχέδιο σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ προέβλεπε και τον εφοδιασμό με τα απαραίτητα από «φιλικές» χώρες. Πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα και το Ιράν, σιτάρι από τη Ρωσία, φάρμακα από τη Βραζιλία και την Αργεντινή.

Επίσης, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι υπήρχε και σχεδιασμός ακόμη και για χρησιμοποίηση του στρατού προς αποκατάσταση της έννομης τάξης. Δηλαδή σε περίπτωση που γίνονταν επεισόδια, σε περίπτωση που έβγαινε ο κόσμος με τις… κατσαρόλες στους δρόμους, θα μπορούσε να παρέμβει και ο στρατός για να αποκαταστήσει την τάξη, κάτι που εμμέσως το είχε αναφέρει ο τότε υπουργός Αμυνας, Πάνος Καμμένος.

Αυτά τα οικτρά, εγκληματικά σχέδια ήταν επί χάρτου, έδειξαν όμως και τη νοοτροπία της τότε κυβέρνησης. Και αν τα σχέδια αυτά είχαν βάση, αν ήταν όντως, όλοι καλά προετοιμασμένοι για να δεχθούν την κατάσταση που θα δημιουργούταν, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ας προχωρούσε.

Όμως, αυτά τα σχέδια τα είχε ως «plan B» απλά και μόνο γιατί πίστευε ότι η Ευρώπη θα εκβιαζόταν. Και τα περιέφερε ως διαπραγματευτικό χαρτί που όμως δεν μπορούσε να υλοποιηθεί. Και η ΕΕ δεν θα είχε σοβαρές συνέπειες (όπως πιθανότατα θα είχε το 2010 ή το 2012) αλλά και η ζημιά που θα υφίστατο η Ελλάδα θα ήταν τεράστια, η χώρα θα γύρισε δεκαετίες πίσω.

Η αλλοπρόσαλλη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης το 2015, η αδυναμία της να διαχειριστεί τόσο σοβαρές καταστάσεις, τα λάθη που έγιναν και που τώρα αναγνωρίζονται, οι παλινωδίες με τον Βαρουφάκη, το δημοψήφισμα και η περήφανη διαπραγμάτευση των 17 ωρών που οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο, θα αποτελούν το «άγος» του ΣΥΡΙΖΑ.

Και θα τον κυνηγούν για πολλά χρόνια ακόμη.