Ψυχολόγοι εξηγούν τα επιχειρήματα Γαβρόγλου για τη σημαία (φωτό)

«Σε κάθε απόφαση που αφορά στο παιδί θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη πόσο σημαντική είναι η αίσθηση αυτό-αποτελεσματικότητας για ένα παιδί. Σίγουρα αυτό-αποτελεσματικό δεν αισθάνεται μόνο το παιδί που παίρνει άριστα αλλά και το παιδί που παρότι παρουσιάζει μαθησιακές δυσκολίες κατά την διάρκεια της χρονιάς έκανε μεγάλη πρόοδο με πολύ κόπο και διάβασμα» τονίζει η ψυχολόγος Μαργαρίτα Ζωγράφου

Με την “λοταρία της σημαίας” δηλώνουν αντίθετα πολλά πρόσωπα που ασχολούνται με το σύμπαν του παιδιού επισημαίνοντας ότι το εθνικό μας σύμβολο δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένας κομήτης που “σκάει” στα χέρια του τυχερού αλλά ως μία επιβράβευση στο παιδί εκείνο που προσπαθεί για το καλύτερο. Όπως επισημαίνει η ψυχολόγος Μαργαρίτα Ζωγράφου η οποία ασχολείται στενά με την ψυχολογία του παιδιού: “Το σχολείο πρέπει να είναι ο χώρος όπου θα δίνεται στον μαθητή η δυνατότητα για εξέλιξη και θα παρέχεται αντιστάθμιση κάθε κοινωνικής και οικονομικής ανισότητας. Όλα τα παιδιά να προσπαθούν έχοντας κίνητρα επίτευξης, όπου σταδιακά και μεγαλώνοντας θα τα οδηγήσουν στην εσωτερική παρώθηση για επέκταση και δημιουργία. Ο μαθητής να προσπαθεί με κίνητρο το να ξεπερνά λίγο-λίγο τον εαυτό του, όχι απλά για μια «στεγνή» ανταμοιβή κάποιων υψηλών βαθμών, αλλά για ανώτερη προσωπική διάκριση. Και η σημαία αποτελεί μια τέτοιου είδους ενίσχυση για αυτόν που κοπιάζει ιδιαίτερα και θέτει το ψυχολογικό όριο πως αυτός που πάσχισε περισσότερο δικαιούται να τη φέρει. Όχι σαν μια ανταλλαγή της μορφής «πέτυχα υψηλή βαθμολογία, κρατώ σημαία», αλλά ως μία ανταμοιβή για το παιδί που μαθαίνει να προσπαθεί, να θέτει στόχους και να να ξεπερνά σταδιακά τον εαυτό του απογειώνοντας τις δυνατότητές του.”

Ανάλογη άποψη εκφράζει και η ψυχολόγος Χριστίνα Γρηγορέα σημειώνοντας ότι αν η πολιτεία ήθελε να εξαλείψει κάθε ανισότητα μέσα στο σχολικό περιβάλλον τότε θα έπρεπε να “παραδίδει” τη σημαία στον καλύτερο μικρό “αγωνιστή” : “Σε κάθε απόφαση που αφορά στο παιδί θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη πόσο σημαντική είναι η αίσθηση αυτό-αποτελεσματικότητας για ένα παιδί. Σίγουρα αυτό-αποτελεσματικό δεν αισθάνεται μόνο το παιδί που παίρνει άριστα αλλά και το παιδί που παρότι παρουσιάζει μαθησιακές δυσκολίες κατά την διάρκεια της χρονιάς έκανε μεγάλη πρόοδο με πολύ κόπο και διάβασμα. Επίσης το παιδί που βοηθά πάντα όποιον συμμαθητή τον έχει ανάγκη αλλά και το παιδί που έχει στόχους και αποδίδει καλά στα μαθήματα όχι επειδή κυνηγά τυφλά έναν βαθμό, αλλά επειδή προσπαθεί, τα καταφέρνει, είναι πειθαρχημένο και κινητοποιημένο. Οι δάσκαλοι λοιπόν θα μπορούσαν ανά σχολικό έτος να επιλέγουν ένα «τέτοιο» παιδί, έναν πραγματικό «αγωνιστή». Το παιδί που σύμφωνα με την κρίση τους «σήκωσε την προσωπική του σημαία». Μπορεί η σημαία μας να έχει δυο χρώματα αλλά στην ζωή το δίπολο άσπρο-μαύρο δεν φέρνει ισορροπία. Χρειάζεται να σκεφτόμαστε συνδυαστικά λαμβάνοντας υπόψη «πολλές αποχρώσεις». Σ’ ένα καλό εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να προάγονται η προσπάθεια και ο κόπος και όχι η τύχη ενός παιδιού”.

Την αντίδρασή του στον ορισμό του σημαιοφόρου βάσει κλήρωσης και όχι βάσει βαθμολογίας εκφράζει και ο συγγραφέας παιδικών βιβλίων Παναγιώτης Δημητρόπουλος, ο οποίος ασχολείται πολύ στενά με το θέμα “παιδί”: “Το ζήτημα της Παιδείας δεν επικεντρώνεται στο ποιος μαθητής θα κρατάει τη σημαία στις εθνικές εορτές. Είναι όμως πάρα πολύ σημαντικό να κρατούμε μέσω της παιδείας, ψηλά την σημαία των αξιών. Δυστυχώς είμαστε προ των πυλών της παύσης της επιβράβευσης όλων εκείνων που προσπαθούν να ξεχωρίσουν μέσω της ευγενούς άμιλλας στο πεδίο της γνώσης. Η πιθανότητα να καταρριφθούν οι κανόνες και σε αυτό τον στίβο είναι πλέον γεγονός μιας και η τύχη είναι ικανή να χαμογελάσει και σε εκείνον τον μαθητή που φρόντιζε όλη την χρονιά να ξεχωρίζει μέσω της φασαρίας ή μέσω της μη συμμετοχής του στην γνώση και στον θεσμό της εκπαίδευσης η ακόμη και μέσω του τσαμπουκά. Σαφώς και τα παιδιά αυτά δεν είναι μιας άλλης κατηγορίας μήτε μπορεί κανείς να τα κατατάξει στο περιθώριο. Πολύ πιθανόν να είναι και πιο έξυπνα από τους μαθητές εκείνους που μοχθούν. Στις αίθουσες της διδασκαλίας όμως θα πρέπει να γίνει από όλους κατανοητό πως υπάρχουν κανόνες, δικαιώματα και υποχρεώσεις και η δική τους μοναδική υποχρέωση είναι να κοπιάζουν μέσω της γνώσης ως άριστοι μαθητές και αυριανοί πολίτες. Να μην αφήνουν τίποτα στην τύχη διότι καλώς η κακώς την τύχη μας τις περισσότερες φορές την καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι. Όπως έλεγε και ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας, Νίκος Καζαντζάκης: «Φτάσε όπου δεν μπορείς παιδί μου. Μην ντραπείς αν έπαιξες καλά και έχασες. Να ντραπείς αν έπαιξες κακά και κέρδισες”