Εν μέσω Σκύλλας και Χάρυβδης, υπό την δαμόκλειο σπάθη της Τουρκίας…

Είχα απορροφηθεί για αρκετές ώρες χθες ξεφυλλίζοντας ένα παλιό βιβλίο του Γιώργου Σιέττου με ”Γνωμικά όλων των εποχών”. Γνωμικά ”της των Πατέρων ημών σοφίας” (όπως  συνηθίζουν να λένε οι καθαρευουσιάνοι), μέχρι που με βρήκε το βράδυ.

   Το έκλεισα με πικρή γεύση στο στόμα στη σκέψη και μόνο της χαοτικής υστέρησής μας έναντι εκείνων σε επίπεδο συγκριτισμού. Στη σκέψη ότι δεν ανταποκρινόμαστε κατ’ ελάχιστον οι σύγχρονοι απόγονοί τους στις παρακαταθήκες που μας άφησαν και εκπέμπουν – πέρα από σοφία και γνώση για τη διαιώνιση των αξιών – και την κρυφή αγωνία τους για το μέλλον της κοινής μας πατρίδας.

Το μέλλον που είναι δυσοίωνο σήμερα, γιατί ”οι καιροί ου μενετοί”, όπως λέει ο Περικλής μέσα από τη γραφίδα του Θουκυδίδη (Ιστοριών, Α, 142). Οι καιροί δεν περιμένουν και η αφύπνισή μας αργεί, την ώρα που απαιτείται από εμάς να δράσουμε.

Να δράσουμε ατομικά και συλλογικά, διορατικά και στρατηγικά με αποφασιστικότητα και γενναιότητα προς υπεράσπιση των εδαφών και των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας και με ηγέτες μπροστάρηδες, άγρυπνους φρουρούς των εθνικών συμφερόντων και όχι των συμφερόντων των ίδιων και των ισχυρών εντός και εκτός των συνόρων μας

Το λέω αυτό, γιατί τόσο σε πολιτικό επίπεδο, όσο και σε πολιτειακό, δείχνουμε μεγαλύτερη έγνοια για τις προκλήσεις τις  οποίες καλούνται να αντιμετωπίσουν οι Σύμμαχοι στους Διεθνείς Οργανισμούς στους οποίους ανήκουμε, παρά για τα καθ’ ημάς.

Τα καθ’ ημάς της ασταθούς Εξωτερικής πολιτικής μας εν μέσω των ταλαντώσεων Σκύλλας (ΗΠΑ) και Χάρυβδης (Γερμανίας) και υπό την δαμόκλειο σπάθη της Τουρκίας, η οποία παραμένει αφερέγγυα όσες διακρατικές συμφωνίες και διακηρύξεις αν υπογράψουμε μαζί της.

Κάτι που προφανώς κάνουν ότι δεν βλέπουν οι υποβολείς της κατευναστικής πολιτικής μας (ΗΠΑ-Γερμανία), οι οποίοι ασκούν μονίμως πιέσεις προς την ελληνική πλευρά για προσέγγιση με την αναθεωρητική γείτονα, βασική αιτία της γεωπολιτικής αστάθειάς μας.

Αιτία που  αντιμετωπίζουμε άλλοτε με σπασμωδικές ή αμήχανες αντιδράσεις και άλλοτε με αφωνία, κάθε φορά που προβάλλει διεκδικήσεις επί των κεκτημένων μας στην νησιωτική επικράτεια του Αιγαίου (Β-ΒΑ Νησιά του του Αιγαίου, Δωδεκάνησα, Κυκλάδες) και όχι μόνο.

Γιατί, μετά τα ”γκριζαρισμένα” 152 νησιά μας της λίστας EGAYDAAK στην ανατολική μεθόριο (ευθεία αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σ’ αυτά), η Τουρκία ορέγεται και τη Θράκη (στην ηπειρωτική επικράτεια), ενώ ”γκριζάρει” και το Ιόνιο, όπου είχε στήσει απ’ το ’18 ”γκρίζες” ζώνες σε βάρος των συμφερόντων μας από κοινού με την Αλβανία του Ράμα…

Κι αυτά, ενώ τα σύνορά μας χαράχτηκαν απ’ τις πιο ανθεκτικές Διεθνείς Συνθήκες (Λωζάνης, 1923, Παρισίων, 1947) και – ειδικά τα ελληνοτουρκικά (στο Ανατολικό Αιγαίο) – αποτελούν, πέρα από ελληνικά σύνορα, και σύνορα της Ευρώπης.

Μα ποιος είναι όμως ο εξ Ανατολών γείτονας, για να εκτιμήσει Διεθνείς Συνθήκες και Συμβάσεις, Διακηρύξεις και φιλειρηνικές συμπεριφορές, όταν ”έχει ποινικό μητρώο για ιστορία” (όπως έλεγε ο αείμνηστος Τουρκολόγος πανεπιστημιακός Νεοκλής Σαρρής) και παρακαταθήκες τον σκοταδισμό, τη θρησκευτική μισαλλοδοξία, τον ανθελληνισμό και τον αναθεωρητισμό;

Αποτέλεσμα, άλλωστε, του τελευταίου αυτού είναι η πολυετής αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στα προαναφερθέντα  νησιά του Αιγαίου, που τα έχει ”γκριζάρει” ως διεκδικούμενα στοχεύοντας στη ”συνεκμετάλλευση”, τη διχοτόμησή του, προς εκπλήρωση του οθωμανικού αναθεωρητικού, αλυτρωτικού δόγματος της ”Γαλάζιας Πατρίδας” του (Mavi Vatan).

Είναι μάλιστα σε τέτοιο βαθμό προσηλωμένη και αποφασισμένη στο στόχο αυτό η Τουρκία, ώστε είναι ικανή να μεταχειριστεί όλα τα μέσα για να τον πετύχει (όπως έχει αποδείξει πολλάκις και κατά το παρελθόν):

Από τις προβοκάτσιες και τα σχέδια κατασκοπείας σε Θράκη-Ρόδο μέχρι τα τουρκικά σχέδια διεκδίκησης νησιών μας κοντά στην μικρασιατική ακτή και την ακραία υποκριτική στάση της Τουρκίας στο πλαίσιο προσέγγισης με την Ελλάδα δια της οικονομικής συνεργασίας μέσω εμπορικών συναλλαγών και τουρισμού (παιχνίδι του Ταγίπ Ερντογάν που καρποφόρησε με το ”Turkaegean” και το καθεστώς της βίζας-εξπρές σε Τούρκους Τουρίστες για 10 ελληνικά νησιά [Κάλυμνος, Λήμνος, Κως, Λέσβος, Χίος, Σάμος, Λέρος, Ρόδος, Σύμη και Καστελόριζο], αίτημα των γειτόνων στο οποίο ενδώσαμε αφελώς και γενναιόδωρα χωρίς να ζητήσουμε – ως αντάλλαγμα – την ατμοπλοϊκή σύνδεση με τα πάλαι ποτέ νησιά μας (Ίμβρο και Τένεδο)…

Αυτά εξυφαίνει ο Ταγίπ Ερντογάν εκμεταλλευόμενος – δια της μετανάστευσης – τη δημογραφική ανισορροπία των εγγυτέρων στην μικρασιατική παραλία νησιών μας (βλ. νησιά βορειοανατολικού/ανατολικού Αιγαίου και Δωδεκάνησα), την ώρα που οι δικοί μας καθεύδουν υπό μανδραγόρα με την ψευδαίσθηση της ”ελληνοτουρκικής φιλίας”.

Ρίχνει, ουσιαστικά, στάχτη στα μάτια τη ελληνικής κυβέρνησης με όχημα την ελληνική τακτική επαναπροσέγγισης Ελλάδας-Τουρκίας (την οποία μας υπαγορεύει η υποκινούμενη έξωθεν ”κατευναστική” πολιτική μας), την ίδια στιγμή που ”γκριζάρει” νησιωτικά μας συμπλέγματα στο ζήτημα των θαλάσσιων πάρκων, ακόμα και πέριξ των… Κυκλάδων (σε απάντηση ανακοίνωσης του ελληνικού ΥΠΕΞ ότι θα κηρύξει δύο νέα θαλάσσια πάρκα, στο πλαίσιο του Συνεδρίου Ωκεανών που θα διεξαχθεί στην Αθήνα, 16-17 Απριλίου):

Πάρκα εκ των οποίων το ένα θα βρίσκεται στο Αιγαίο (11 συμπλέγματα ακατοίκητων νησιών και βραχονησίδων από τα δυτικά της Μήλου έως την Νίσυρο, γνωστά ως ”ελληνικά Γκαλαπάγκος” λόγω της θαυμαστής βιοποικιλότητάς τους) και το άλλο στο Ιόνιο Πέλαγος (από τα βόρεια της Κεφαλονιάς μέχρι τα Κύθηρα και Αντικύθηρα, νότια της Πελοποννήσου).

Έτσι η Τουρκία κλιμακώνει τις εμπορικές, τουριστικές, και επενδυτικές σχέσεις της με την Ελλάδα έχοντας στόχο να τις χρησιμοποιήσει ως μοχλό γεωπολιτικής προώθησης και επιρροής των επεκτατικών σχεδίων της. Παράλληλα, όμως, διατηρεί το  casus belli και το τουρκολιβυκό μνημόνιο τα οποία καθιστούν επισφαλή την ειρήνη και φωτογραφίζουν τις επιθετικές προθέσεις της για Ελλάδα και Κύπρο..

Προθέσεις οι οποίες δεν μας επιτρέπουν να αισιοδοξούμε, αφού η Τουρκία απέδειξε – και μετά τους καταστροφικούς σεισμούς (6/2/’23) που τη μάτωσαν και έγιναν αφορμή προσέγγισης με τη χώρα μας – ότι ελίσσεται υπολογιστικά σε κάθε περίπτωση.

Έτσι εξηγείται η αχαριστία που έδειξε μετά το χέρι βοήθειας που της δώσαμε, παίζοντας σε διπλό ταμπλό για να μας ξεγελάσει: Από τη μια (σε επιχειρησιακό επίπεδο) σταμάτησε τις πτήσεις και τις υπερπτήσεις των μαχητικών της πάνω από τα νησιά μας, κι από την άλλη (σε λεκτικό επίπεδο) συνέχισε τις προκλήσεις, τις απειλές και τις διεκδικήσεις εκδίδοντας Naftex, Anti Naftex και παράνομες NOTAM αμφισβήτησης της κυριαρχίας μας στο Αιγαίο, όπως η τελευταία επανέκδοση την 1η Απριλίου που δεσμεύει πέντε περιοχές κόβοντας το Αιγαίο στα δύο.

Κι αν δεν έφτασε επιχειρησιακά στα άκρα, δεν είναι γιατί μας αγάπησε ή μας λυπήθηκε, αλλά για να δώσει διαπιστευτήρια καλής συμπεριφοράς στις ΗΠΑ, μέχρι τα φτάσουν στο έδαφός της τα F16. Άρα ούτε ”ήρεμα νερά” υπάρχουν ούτε ”αδέλφια” εκατέρωθεν του Αιγαίου.

Ως εκ τούτου, δεν έχουμε… υψηλές προσδοκίες από το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Τουρκία (Άγκυρα-Καππαδοκία, 12-13 Μαῒου). ”Οι διαφορές με την Τουρκία”, είπε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας, ”δεν είναι ιστορικές, είναι βαθιά νομικές με μία χώρα που αρνείται το Διεθνές Δίκαιο”.

Εγώ πιστεύω ότι είναι κατ’ εξοχήν ιστορικές για ευνόητους λόγους και, επιπλέον, νομικές. Ως εκ τούτου. δεν έχει κανένα νόημα να προστρέχουμε για τα μάτια της Γερμανίας ή της Αμερικής σε Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης με την Τουρκία.

Δεν έχει κανένα νόημα, στην άμμο της τουρκικής αφερεγγυότητας, να επιχειρούμε να χτίσουμε παλάτια ειρήνης. Ως εκ τούτου,  αντί να χάνουμε το χρόνο μας σε απέλπιδες προσπάθειες διασφάλισης μακροπρόθεσμης ειρηνικής συμβίωσης δια ”γονυκλισιών” και υποχωρήσεων σε κυριαρχικά δικαιώματά μας (που μπορεί να καταλήξουν και σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας ακόμα), θα έπρεπε να προετοιμαστούμε για τα χειρότερα λόγω των μηνυμάτων τα οποία εκπέμπει η ύποπτη κίνηση Ερντογάν τελευταία:

Η απόσυρση της Τουρκίας από τη Συνθήκη για τις Συμβατικές Δυνάμεις στην Ευρώπη (CFE). Συνθήκη που έφερνε εξοπλιστική ισορροπία στο Αιγαίο και διασφάλιζε την ασφάλεια των νησιών μας μη επιτρέποντας στην Τουρκία τον υπεροπλισμό της απέναντί τους.

Τώρα όμως που αποχώρησε από αυτήν (με εμάς να παραμένουμε σε αυτήν) θα έχει την ευκαιρία να επιδοθεί σε ράλι εξοπλισμών στην απέναντι όχθη, χωρίς να περιορίζεται στις τουρκικές συμβατικές δυνάμεις (έχτισε και συνεχίζει να χτίσει, άλλωστε, πυρηνικά εργοστάσια για τον λόγο αυτό), πράγμα που επαυξάνει την επικινδυνότητά της.

Κι αυτό γιατί, όσο ήταν στη Συνθήκη, είχε υποχρεωθεί να απομακρύνει το 40% των τουρκικών δυνάμεων από τα ελληνικά σύνορα (σ.σ: Απ’ το 1990, ήδη,  η Συνθήκη προστάτευε την Ελλάδα με το να περιορίζει τις τουρκικές συμβατικές δυνάμεις να αναπτύσσονται στην μικρασιατική ακτή, απέναντι απ’ τα ελληνικά νησιά).

Επιπλέον, έδωσε την ευκαιρία σε μας να καλύψουμε κενά άμυνας αναβαθμίζοντας τον στρατιωτικό εξοπλισμό μας με τεθωρακισμένα οχήματα εφόδου (ΤΟΜΑ, SHORADs κλπ /  βλ. δωρεάν προμήθεια Μ60Α1/Α3, ΤΟΜΑ ΒΜΡ-1, κλπ).

Τώρα όμως που αποχώρησε η Τουρκία από τη CFE, χτυπούν καμπάνες κινδύνου για μας, καθώς θα είμαστε υπό εξοπλιστικό περιορισμό και αυτή σε ανεξέλεγκτο. Το καθεστώς Ερντογάν έχει αποδείξει ότι ξέρει να ”αποκοιμίζει” τον αντίπαλο με τη μάσκα του ειρηνοποιού που θέλει ”ήρεμα νερά” με την Ελλάδα.

Ουδέν ψευδέστερον αυτού, γιατί ποτέ δεν έπαψε να επιδιώκει την επεκτατική ονείρωξη της Νεοοθωμανικής Τουρκίας στα όρια της ”Γαλάζιας Πατρίδας” και όχι μόνο, αφού – με πυξίδα τον παντουρκισμό – σχεδιάζει να απλωθεί στην Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, έχοντας καταφέρει προηγουμένως να πατήσει πόδι στα Βαλκάνια και, προπάντων, στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Σ’ αυτό αποσκοπούν, άλλωστε, οι στρατιωτικές βάσεις της στα Κατεχόμενα της Κύπρου…