Τι βλέπεις;

Προπαραμονή Πρωτοχρονιάς. Σουρουπώνει και έχω αφήσει το βλέμμα μου να ηρεμεί στην προκυμαία της Ιτέας. Κοιτάζω προς το Γαλαξίδι. Σαν την κακιά την ώρα χτυπάει το κινητό. Ξαφνιάζομαι.

Είχα ξεχαστεί και δεν το είχα βάλει στο αθόρυβο. Λάθος μου, γιατί έτσι δεν θα άφηνα να εισχωρήσει τόσο πολλή τοξικότητα από μια μικρή χαραμάδα σε μια όμορφη στιγμή. Το τηλέφωνό μου είχε χακαριστεί μερικούς μήνες πριν. Όμως η συγκεκριμένη επαφή ήταν μία από τις χαμένες μνήμες.

Όλες; Όχι… Γι’ αυτό και δεν αναγνωρίζω αρχικά τη φωνή, όπως και τον αριθμό. Τη φωνή γιατί ο «φίλος» είχε να με καλέσει τουλάχιστον 4 χρόνια, τον αριθμό γιατί έχω αρχίσει να τους υποβιβάζω στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου ως εργαλεία Β’ κατηγορίας…

Λέω «τί να με θέλει τώρα;».

Αναρωτιέμαι, «πώς με θυμήθηκε και μάλιστα γιορτινές ημέρες;»,

Σκέφτομαι γρήγορα και συνειδητοποιώ ότι έχει να με αναζητήσει από τότε που ανέλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης την εξουσία. Όταν άρχισε συστηματικά να χτίζει το καθεστώς του, πυλώνας του οποίου ήταν και ο «φίλος».

Μετά τα τυπικά έρχεται ο ίδιος στο θέμα: «Πώς βλέπεις τα πράγματα;»

Με φαινομενικά ανέμελο ύφος, σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από την τελευταία μας επικοινωνία, επανέλαβε σχεδόν ανυπόμονα το «τί βλέπεις;» αδημονώντας ν’ ανοίξει πολιτική κουβέντα. Άλλωστε, όπως αποδείχθηκε «πολιτικός φίλος» ήταν πάντα. Εγώ ήμουν αφελής που θεωρούσα καλοπροαίρετα τους πάντες «κανονικούς φίλους».

Μέρες που είναι δεν θέλω να λογοφέρουμε. Έτσι στην αρχή ξεκινάω ευγενικά με κοινοτοπίες τύπου «έχει η κυβέρνηση προβλήματα και είναι πιθανό να μην τα πάει τόσο καλά».

«Δηλαδή», μου λέει σαν να τον πέρασε ηλεκτρικό ρεύμα: «δεν θα είναι 10 μονάδες που λένε η διαφορά;».

«Ε, μα πια! Σοβαρέψου. Μεγάλωσες για να πιστεύεις ακόμη αυτά τα «νούμερα» που βγάζουν στην Ελλάδα».

Μου έχει πατήσει τον κάλο. Φορτώνω»: «όχι μόνο δεν θα είναι 10 μονάδες η διαφορά, αλλά είναι πιθανό να μην είναι ξανά πρωθυπουργός «ο δικός σου», ανεξάρτητα από το αν η «ΝΔ» σας κερδίσει ή όχι».

Αυτό που ακούει δεν του αρέσει καθόλου, παρότι θα έπρεπε να το περιμένει… Προφανώς δεν έχει διαβάσει την αρθρογραφία μου.

Η συζήτηση οξύνεται, τα πνεύματα ανάβουν, μπαίνει και το σχετικό στοίχημα. «Πληρωτέο» το βράδυ των εκλογών.

Κλείνοντας το τηλέφωνο αρκετά εκνευρισμένος αναρωτιέμαι εκ νέου «προς τι το ξαφνικό;». Γιατί θυμήθηκε και μάλιστα τέτοια γιορτινή και νεκρή πολιτικά μέρα να ζητήσει επιμένοντας τη δική μου γνώμη;  Τότε μόνο συνειδητοποιώ πως την προηγούμενη ακριβώς ημέρα, πολύ γνωστός δημοσκόπος -(κοινός μας φίλος)- είχε τολμήσει να εμφανιστεί στο «Κυβερνείο» και να μεταφέρει τα πρώτα αρνητικά μαντάτα στον «Επιτελάρχη». [Μην με ρωτήσετε πως εγώ ως εσωκομματικός αντάρτης έχω πληροφόρηση από τα «υπόγεια του Μαξίμου»]. Είναι η πρώτη μέτρηση που φέρνει τον «ακατανόμαστο» ΣΥΡΙΖΑ σε απόσταση αναπνοής από την «υβριδική ΝΔ». Της δίνει προβάδισμα μόλις 2-3 μονάδων! Καμία σχέση δηλαδή με τις μεγάλες διαφορές που είχαν συνηθίσει ο Μητσοτάκης και οι Άριστοι…

Αυτό προφανώς προκάλεσε ανησυχία στους σιγουρατζήδες Μαξιμιλιάνους και υπενθύμισαν στον «ηλεκτρονικό εκδότη» να με θυμηθεί, για να με «ψαρέψει»… «Βρήκαν άνθρωπο να ψαρέψουν», σκέφτομαι και μειδιώ…

Αυτό το παραπολιτικό στιγμιότυπο έλαβε χώρα την Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2022. Θα ήταν παντελώς ανεπίκαιρο και άπρεπο, αν η συζήτηση για τις δημοσκοπήσεις και το χρόνο των εκλογών δεν είχε καταστεί τόσο εμμονική για τους συστημικούς αναλυτές και τους #Kyriakistas.

Από το flash back στο flash forward λοιπόν. Το πολιτικό σκηνικό έχει αλλάξει άρδην, 57+2 ημέρες μετά. Η Ελλάδα βιώνει ακόμη μια Εθνική Τραγωδία… Όμως, το δυστύχημα των Τεμπών έχει κάτι που το καθιστά ξεχωριστά απάνθρωπο στη συλλογική συνείδηση: «το θάνατο 57 νέων». Γι΄αυτό και ανατρέπει τα πάντα στο πέρασμά του. Μαζί του συμπαρασύρει επιτέλους ένα καθεστώς που αποδεικνύεται και  ανίκανο και αλαζονικό.

Οι δρόμοι μας γεμίζουν παιδιά, εφήβους, φοιτητές, ανέργους νέους, αυτούς που το ονομάζονται Generation Z. Οι αντιδράσεις τους φαίνεται να είναι μεγαλύτερες και πιο αυθόρμητες ακόμη και από αυτές που είχαμε βιώσει την εποχή των Αγανακτισμένων. Παρακολουθούμε στη Γένεσή του το Κίνημα των Αποφασισμένων; Μακάρι! Εύχομαι τα παιδιά αυτή τη φορά να επιμείνουν και να σαρώσουν ό,τι παλιό και ας με συμπεριλαμβάνει η αντίδραση!

Εύλογα θα αναρωτηθείτε λοιπόν τι θέλω και αναφέρομαι τώρα σε κάτι μάλλον προσωπικό, σε κάτι που μάλλον αφορά το παρελθόν, ενώ το παρόν ετοιμάζεται να αλλάξει το μέλλον; Έχει καμιά αξία μπροστά στα τεκταινόμενα; Ίσως μικρή, αλλά όχι ασήμαντη. Γιατί είναι ενδεικτικό της ψυχοσύνθεσης των «ποντικιών» (ή καλύτερα ακρίδων;) που ετοιμάζονται να πηδήξουν από το πλοίο… Και αν αυτή «σπάσει» θα καταρρεύσει και το καθεστώς που τα θρέφει…

Τα τηλέφωνα από ξεχασμένους #Kyriakistas αυξάνονται γεωμετρικά. Το αγχωμένο «τί βλέπεις;» επανέρχεται κατά κύματα.

Αυτή η ερώτηση, το «τί βλέπεις;» είναι το κάλεσμα της αγωνίας, το οποίο επικαλύπτουν επιτηδευμένα από μία επίπλαστη υποκριτική δόση κοινωνικότητας. Η πίεσή τους γίνεται όλο και πιο συχνή μέρα με τη μέρα. Μια σειρά ατόμων τα οποία τα τελευταία 4 χρόνια με είχαν παντελώς ξεχασμένο, για να μην πω πως πολλοί εξ αυτών με είχαν βάλει απέναντι ως «εφιάλτη». Με θεωρούσαν ένα είδος «πολιτικού τρομοκράτη», -επειδή τόλμησα να εναντιωθώ στο Καθεστώς Μητσοτάκη! Όλοι αυτοί λοιπόν άρχισαν αίφνης να με θυμούνται! Υπάρχω ξανά για τους κρατούντες; Αισθάνομαι δικαίωση; Το αντίθετο! Με ενοχλούν.

Με ενοχλούν πολύ!

Παρότι συνηθίζω να είμαι πιο ευθύς από το «μέσο» άνθρωπο, η αστική ευγένεια με αποτρέπει από το να τους πώ αυτό αυτολεξεί που θα ήθελα….

Γι’ αυτό  αποφεύγω να τους απαντήσω. Δεν τους ανοίγομαι. Όχι ότι δεν θέλω να διαβάσουν τη σκέψη μου. Είμαι ανοιχτό βιβλίο, αφού μιλάω σε όσες τηλεοράσεις και ραδιόφωνα μου επιτρέπουν… Θέλω όμως να ξεδιπλώσουν «αυτοί «τη δική τους σκέψη.

Ποιοί είναι όλοι «αυτοί»;

«Εκδότες» (πετσωμένοι), «δημοσιογράφοι» (ενσωματωμένοι στο Μαξίμου copy pasters), «επιχειρηματίες» (κρατικοδίαιτοι και διαπλεκόμενοι), όπως επίσης ακόμη μία σειρά από «αναλυτές» (με κατευθυνόμενη σκέψη), και βέβαια κάτι Kyriakistas (ποντικάκια), που βλέπουν το νεοφιλελέ ακροκεντρώο πλοίο να βυθίζεται και ιδρώνουν. Όλοι αυτοί που είχαν ως gauleiter τους Πορτοσάλτες, χάνουν το έδαφος της εξουσίας κάτω από τα πόδια τους και τρέμουν μήπως τους μείνει ως μόνη οδός διαφυγής το τρένο.

Ανησυχούν πολύ! Οι μέχρι χθες πανίσχυροι είναι έτοιμοι να φτάσουν σε ανυπέρβλητα επίπεδα υποκρισίας, για να γλυτώσουν από την κοινωνική κατακραυγή και την συνεπακόλουθη καταδίκη (που ελπίζω να μην είναι μόνο πολιτική για κάποιους που ήταν και άπληστοι…). Το έδειξαν οι φάτσες της «Κυβέρνησης της Ντροπής»  στο δήθεν «θλιμμένο Υπουργικό Συμβούλιο».

Κατάλαβαν πολύ αργά οι άλαλοι, άβουλοι και εν τέλει μοιραίοι, πως δεν είναι μόνο ο Σταθμάρχης της Hellenic Train ο κύριος φταίχτης, είναι ο Επιστάτης τους. Δεν είναι το «ασημένιο βέλος» που εκτροχιάστηκε αλλά ένας τραγελαφικός Μητσοτάκης: πολιτικός μουτζούρης, που βαυκαλιζόταν πως είναι Eurotrain… Μόλις τώρα κατάλαβαν πως «ο Κυβερνήτης» δεν θα τους περάσει με την άνεση των 10 μονάδων στη 2^η Τετραετία, αλλά στη Θεία Τιμωρία. Ακούνε για Κοιλάδα των Τεμπών και ιδρώνουνε συνειδητοποιώντας ότι με τον διαταραγμένο ως μπροστάρη, βαδίζουν όλοι μαζί εκτροχιασμένοι στην «Κοιλάδα των Πολιτικών νεκρών».

Γιατί όμως τους ήρθε ξαφνικό;

Γιατί σοκαρίστηκαν τόσο;

Γιατί είχαν πιστέψει την προπαγάνδα τους και νόμιζαν πως όντως είναι οι ΑΡΙΣΤΟΙ…!

Έχοντας χάσει κάθε επαφή με την κοινωνία, ο μόνος τρόπος που είχαν για να διαβάσουν την πραγματικότητα όλοι αυτοί ήταν ένα εργαλείο, οι δημοσκοπήσεις. Το μετέτρεψαν όμως σε παίγνιο εικονικής πραγματικότητας. Μπορούσαν να επιχειρημστολογουν μόνο με την άνεση της υπεροχής των αριθμών. Και δεν διάβασαν εγκαίρως τα σημεία των καιρών, που έδειχναν ότι το καθεστώς πατούσε σε γυάλινα πόδια ακόμη και πριν από τα Τέμπη…

Δεν αντέχουν λοιπόν εθισμένοι στις μετρήσεις να μην σε ρωτήσουν «και ποιά θα είναι η διαφορά;». Μερικοί -οι πιο αφελείς- φαντασιώνονται ακόμη νίκες στις εκλογές, όταν έχουν υποστεί πρωτοφανή κοινωνική πανωλεθρία σε μία μόλις εβδομάδα!

Τους απαντώ: «δεν είμαι προποτζής».

Και αυτοί αγχωμένοι επιμένουν: «Ωραία, αλλά πότε θα γίνουν οι εκλογές; Αν αργήσει δεν θα έχουν ξεχαστεί οι 57;»

«Δεν θα μεταθέσει τις εκλογές ο Μητσοτάκης;».

Ξέχασαν πια το «Κυριάκος»… Επίσης, έχουν ήδη ξεχάσει ότι «οι 57» δεν είναι ένα αφαιρετικό μέγεθος… Είναι νεκροί νέοι…

Γι΄ αυτό αποφάσισα πλέον πως θα τους απαντώ στερεότυπα με έναν συμβολικό αριθμό όταν με ρωτάνε για διαφορές: θα τους λέω μόνο «57…»

Στο σημείο αυτό κάθε νορμάλ άνθρωπος θα έλεγε «συγγνώμη για την ενόχληση» και θα το έκλεινε. Αυτοί όμως όχι. «Θα σε ξαναπάρω να μου πεις, μήπως αλλάξουν τα πράγματα».

Όπως ο Μεσσίας τους αδυνατεί να αρθρώσει τη λέξη «συγγνώμη», [γιατί μέσα του δεν υπάρχει καθόλου συμπόνια, γι’αυτό και τώρα απέφυγε το τηλεοπτικό διάγγελμα, φοβούμενος πως  δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα, και ο φακός θα τον εκθέσει], έτσι και αυτοί δεν αντιλαμβάνονται ότι σε λίγο θα είναι αποσυνάγωγοι. Δεν μπορούν λοιπόν να νοιώσουν ότι το δικό τους πρόβλημα, δεν είναι και πρόβλημα της κοινωνίας. Το «πως θα διατηρηθούν στα πράγματα», δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλον πέραν των 50.000 σαπρόφυτων που περιτριγυρίζουν τα υπουργικά γραφεία και σιτίζονται από τα κρατικά ταμεία. Όλοι αυτοί λοιπόν οι σφετεριστές της εξουσίας δεν συμμετέχουν στα κοινά για το καλό του κόσμου. Παρά μόνο από ιδιοτέλεια, για να «βολευτούν».

Όλοι αυτοί τώρα αποκαλύπτονται και αυτοαποκαθηλώνονται ταυτόχρονα. Αποκαλύπτεται ότι δεν έχουν τσίπα, δεν έχουν ίχνος ντροπής, δεν μπορούνε -πωρωμένοι από το χρήμα και τυφλωμένοι από την εξουσία- να καταλάβουν ότι οι κουβέντες αυτές είναι άπρεπες. Οι πολιτικάντικοι υπολογισμοί είναι προσβλητικοί.

Κλείνω λέγοντας σε εσάς αυτό που αρνούμαι να πω σε αυτούς: «τί βλέπω»: «Οργή λαού, Φωνή Θεού».

Βλέπω πως ο Αυταρχικός Καθεστωτικός Ηγεμονισμός του Μητσοτάκη έλιωσε στις ράγες του ΟΣΕ.

Βλέπω το τέλος του Νεομητσοτακισμού ως ψευτοϊδεολόγημα.

Βλέπω πως ο εκλεκτός τους, ο διαταραγμένος ηγετίσκος τους, ο πρώην Μεσσίας, το Harvard boy της Φιλοθέης, της Κηφισιάς και της Εκάλης, δεν θα είναι απλά «Πρωθυπουργεύων μιας θητείας», όπως είχα πει πριν 2 χρόνια, αλλά ο «Πρώτος των Φευγάτων». Όμως, αντί να διαφύγει με ελικόπτερο από τη στέγη του Μαξίμου αλά Αργεντινή, θα φύγει με τρένο της «Μεγάλης Φυγής», το οποίο θα κάνει πολιτική στάση στα Τέμπη…

ΥΓ.  Αν ένας 50άρης μέλος της GEN X αισθάνεται τόσο άσχημα με την τραγωδία των Τεμπών, πως μπορεί να αισθάνεται ένας 20άρης, ένα παιδί της GEN Z που του έπεσαν στις άγουρες πλάτες όλες αυτές οι κρίσεις μαζί;