«Emerald Paintings» στην Γκαλερί Σκουφά: Η εντυπωσιακή «ώριμη» εποχή της Στέλλας Καπεζάνου σε μια έκθεση-σταθμό

Η Γκαλερί Σκουφά παρουσιάζει την έκθεση «Emerald Paintings», την πρώτη ατομική παρουσίαση της Στέλλας Καπεζάνου στον χώρο, από τις 8 έως τις 31 Μαΐου 2025.

Πρόκειται για το πλέον ώριμο σύνολο έργων που έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα η γνωστή εικαστικός.

Πίνακες με έντονα χρώματα που παραπέμπουν σε πολύτιμα σμαράγδια, αναδύονται ως απατηλές απεικονίσεις μιας ιδεατής ζωής, εκθαμβωτικής, αλλά ταυτόχρονα «ραδιενεργά επίπεδης».

«Πώς είναι δυνατό, σε μια νεοσυντηρητική εποχή, να συμβαίνουν τέτοια τεκνικολόρ πάθη ηδυπάθειας και σαγήνης;» αναρωτιέται ο επιμελητής της έκθεσης, Poka-Yio.

Christos Simatos

Για να εξηγήσει στη συνέχεια: «Οι άνθρωποι της Καπεζάνου είναι ζωγραφισμένοι in vitro, ζουν σε ένα κενό. Οι φιγούρες τους είναι κηλίδες αντίστοιχες και ισότιμες με τα χρώματα των υφασμάτων, των καλυμμάτων, της ταπετσαρίας, των χαλιών» που τις περιβάλλουν.

Πρόκειται για έναν κόσμο σκηνοθετημένο, που μοιάζει επιμελώς ατημέλητος.

Τίποτα όμως σε αυτόν δεν είναι τυχαίο. Οι ηρωίδες της υπάρχουν σε χώρους ονειρικούς και ασφυκτικούς ταυτόχρονα. Σώματα, βλέμματα, props και μοτίβα συγχωνεύονται σε σκηνές φορτισμένες με ένταση και υπόγεια μελαγχολία.

Η Καπεζάνου κατασκευάζει εικόνες που ακροβατούν ανάμεσα στην επιτήδευση και την παρατήρηση, τον αισθησιασμό και την αποστασιοποίηση, δημιουργώντας για μία τέχνη «ασεβούς επιπεδότητας». Πρόκειται άλλωστε για μια καλλιτέχνιδα που γνωρίζει την επιφάνεια από πρώτο χέρι. «Κάνει πατινάζ στην επιφάνεια με τη χάρη πρωταθλήτριας», όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Poka-Yio.

Στην πρακτική της Καπεζάνου η δομή και η εγκατάλειψη συνυπάρχουν σε διαρκή χορό. Η διαίσθηση οδηγεί, αλλά η πειθαρχία δίνει μορφή.

Η εικαστική της γλώσσα είναι ρευστή και ακριβής, οπτικά σύνθετη αλλά και συγκρουσιακή, αντανακλώντας τη συνεχή ένταση ανάμεσα στην τρυφερότητα και τη διεκδίκηση, την ομορφιά και το βάθος.

Η ζωγραφική της είναι μια προβολή του ασυνείδητου, βουτηγμένη σε μια λάμψη που γοητεύει και τραυματίζει. Όπως καταλήγει ο Poka-Yio «για να τη βιώσουμε, αρκεί να βυθιστούμε στο βαθύ υπνωτιστικό της πράσινο».

Η έκθεση συνοδεύεται από έντυπη έκδοση με κείμενο του επιμελητή και φωτογραφικό υλικό των έργων.

Επιμέλεια: Poka-Yio

Σχεδιασμός Έκθεσης: Πάνος Δραγώνας

 Skoufa Gallery

Σκουφά 4, 106 73 Αθήνα

Διάρκεια: 8–31 Μαΐου 2025

Εγκαίνια: 8 Μαΐου, 18:00–22:00

Σχετικά με την καλλιτέχνιδα

Η Στέλλα Καπεζάνου είναι εικαστικός με έδρα την Αθήνα. Το έργο της εστιάζει σε θέματα ταυτότητας, φύλου και πολιτισμικής αφήγησης, μέσα από μεγάλων διαστάσεων ζωγραφικά και κεραμικά γλυπτά.

Δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της μόδας και των μέσων ενημέρωσης για 12 χρόνια. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και στο Chelsea College of Arts του Λονδίνου, με διπλές υποτροφίες.

Το 2024 απέσπασε την καλλιτεχνική υποτροφία του Ιδρύματος Fulbright, για το διεθνές πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών του Santa Fe Art Institute στο Νέο Μεξικό των ΗΠΑ, και σχεδίασε τη νέα οπτική ταυτότητα του 65ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Το έργο της έχει λάβει πολλαπλές διακρίσεις και έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ευρώπη, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Too Beautiful or Maybe Too Needy, 2023 captures the tension between allure and vulnerability. The woman’s closed eyes and exaggerated beauty—glossy lips, green-shadowed lids, and bold accessories—suggest a performance of perfection. The title questions whether her radiance is a strength or a yearning, probing the fragile line between confidence and need.

GB Stories, 2024 unfolds in a confined, voyeuristic space where tension simmers beneath domesticity. Two women occupy a stark, checkerboard-tiled bathroom—one perched on the toilet, composed yet confrontational, cradling a cup of coffee, while the other reclines in a tub of frothy water, her gaze sharp and unyielding. The interplay of rich greens and stark black-and-white patterns heightens the surreal intimacy, turning the mundane into a charged, almost theatrical moment. This painting probes the quiet power dynamics and unspoken narratives that linger in shared spaces.

Christos Simatos

Christos Simatos

Whose Blood, 2023 evokes the uneasy stillness of a hotel corridor, where the confined space amplifies the sense of isolation and tension. A solitary figure sits against the corner, her vibrant, patterned robe, blue hair and nails sharply contrasting with the muted tones of the room’s walls and the worn, floral carpet underfoot. The setting feels impersonal yet charged, a transient space that becomes the stage for an enigmatic narrative.
In the lower corner of the scene, a broken wineglass lies amidst a pool of blood, its jagged edges adding an ominous undertone. The detached expression of the figure and the vibrant yet claustrophobic environment suggest themes of vulnerability, transgression, and the hidden stories that linger in such liminal spaces. Whose Blood invites the viewer to confront the unsettling mix of intimacy and anonymity, turning a mundane setting into a psychological drama.