Τι σημαίνουν τα καινούργια χρώματα στο logo του ΣΥΡΙΖΑ

Μπορεί να μην φαίνεται διατεθειμένο να αλλάξει τίποτα σε ήθος, πολιτική και πρόσωπα, αλλά το κόμμα του Αλέκση είναι (τουλάχιστον για όσους πιστεύουν ότι πρόοδος είναι η δογματική προσκόλληση σε θεωρίες του 19ου και πρακτικές του 20ού αιώνα) ένα κόμμα προοδευτικό.

Και ως προοδευτικό κάτι πρέπει να αλλάξει προκειμένου να ανακόψει την επέλαση των υπηρετών του νεοφιλελευθερισμού που από την εβδόμη του Ιουλίου είναι έτοιμοι να επιβάλουν την 9ήμερη εργασία, να αλυσοδέσουν χελώνες και να απαγορεύσουν το τυρί στις τυρόπιτες.

Προκειμένου να αποφευχθούν όλα τα παραπάνω ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει το λόγκο του. Ή, για να το πω πιο σωστά, αλλάζει το φόντο του λόγκο του προσθέτοντας κάποια χρώματα.

Επειδή μιλάμε για αριστερά, τα χρώματα αυτά δεν επιλέχθηκαν τυχαία ή για αισθητικούς λόγους. Είναι χρώματα που κουβαλούν συμβολισμούς, είναι χρώματα που με αυτά κανείς μπορεί να ζωγραφίσει τα πάθια και τους αγώνες του λαού μας (ζητώ συγγνώμη για την αηδία που μπορεί να προκάλεσαν οι λέξεις που χρησιμοποίησα).

Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι είναι τα χρώματα της LGBTQGODBI+-=%$ σημαίας (έβαλα πολλά για να προλάβω τις αλλαγές και το κείμενο να παραμείνει επίκαιρο και στο μέλλον), αλλά τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Στην πραγματικότητα τα χρώματα αυτά είναι τα χρώματα όλων των ομάδων εκείνων που συστρατεύονται στον κοινό αντιφιλελεύθερο και αντικαπιταλιστικό αγώνα.

Το γαλάζιο το ανοιχτό

Για τους Καραμανλικούς που βλέπουν στον Αλέκση τον συνεχιστή της καταστροφ… της εμπνευσμένης οικονομικής πολιτικής της περιόδου 2004-2009 και καταλαβαίνουν πως κανένα κόμμα δεν μπορεί να τους εκφράσει όπως το κόμμα της Κουμουνδούρου. Είναι για την Παπακώστα, τον Αντώναρο, τον Σπηλιωτόπουλο, τον Παπαγγελόπουλο, τους καραμανλικούς εκπομπάρχες της ΕΡΤ, τον πρόεδρο ΠιΠή και γενικά όποιον είχε συνδεθεί με την πρωθυπουργία του Κωνσταντίνου του Εργατικού.

Το γαλάζιο το σκούρο

Για τους Καμμένους Έλληνες που έχουν βρει καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ. Για τον Τέρενς τον Νικόλαο τον Σπένσερ τον Κουίκ, την Έλενα την Κουντουρά και κάθε ποντίκ… κάθε στέλεχος που τώρα που το σκάφος των ΑΝΕΛ έχει ναυαγήσει, πρέπει να επιβιβαστούν σε ένα καινούργιο προκειμένου να επιβιώσουν.

Το κίτρινο το ανοιχτό

Για την χωρίς όρια προπαγάνδα που, παραδοσιακά, είναι το ισχυρότερο όπλο της αριστεράς σε όλο τον κόσμο. Για την ΕΡΤ και τα φιλικά προς την κυβέρνηση μέσα (είτε αυτά είναι τηλεοπτικά, είτε ραδιοφωνικά, είτε ιντερνετικά, είτε έντυπα). Για τους δημοσιογράφους που ξεκίνησαν με το «ή εμείς ή αυτοί» και τώρα πασχίζουν να κρυφτούν πίσω από το «κακός ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι άλλοι τα ίδια έκαναν» λες και έχουν περάσει πολλά χρόνια από το 2015 (το 2016, το 2017, το 2018) ή λες και οι υπόλοιποι έχουμε αμνησία.

Το κίτρινο το σκούρο

Για τον Θύμιο τον Λυμπερόπουλο. Προφανώς ως Καραμανλικός καλύπτεται με το γαλάζιο, αλλά η προσφορά του στον αντικαπιταλιστικό αγώνα είναι τόσο μεγάλη, η άρνηση του να μπει στον 21ο αιώνα τόσο δυνατή, που στην Κουμουνδούρου θεώρησαν ότι πρέπει να έχει ένα δικό του χρώμα.

Το πορτοκαλί

Για τα πορτοκάλια που, εξαιτίας της βιταμίνης C που περιέχουν, πρέπει να τρώνε όλοι όσοι τρέφονται πνευματικά με ιδέες κονσέρβες και κινδυνεύουν με ιδεολογικό σκορβούτο.

Το μελιτζανί

Για τη μοναδική κοινωνική ομάδα που έχει ανυποχώρητα και εμπράκτως στηρίξει και εκφράσει ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια. Τη μοναδική κοινωνική ομάδα που στη συντριπτική της πλειοψηφία ψηφίζει Αλέκση. Για τους συμπολίτες ποινικούς.

Το σκούρο πράσινο

Για τους συντρόφους από το ΠΑΣΟΚ που έγιναν ψηφοφόροι, στελέχη, βουλευτές και υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ. Για όλους τους πασόκους που πήραν ένα κόμμα του 3% και το έκαναν κυβέρνηση.

Το ανοιχτό πράσινο

Για τους συντρόφους του ΚΙΝΑΛ που μπορεί να μην έχουν ακόμα ενωθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου αυτή η ένωση να γίνει ομαλά. Για τη συντρόφισσα Φώφη που έδιωξε τον Βενιζέλο. Για τη Βάνα τη Μπάρμπα και τον Στάθη τον Παναγούλη που ήρθαν στη θέση του. Για όσους αδιαφορούν που η χρονιά είναι το 2019 κι ακόμα κουκουλώνονται με σεντόνια για να τρομάξουν τους ψηφοφόρους με τον μπαμπούλα της δεξιάς. Και μπράβο τους.