Εριέττα Κούρκουλου Λάτση για Γάζα: «Βλέπω μια τέτοια εικόνα και αρρωσταίνω»

Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση θέλησε να εξωτερικεύσει τις σκέψεις της για την ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα και εστίασε στα παιδιά που «σβήνουν» και στα παιδικά χαμόγελα που έχουν πάψει προ πολλού να υπάρχουν στην πολύπαθη περιοχή.

Αφορμή για το κείμενο της Εριέττα Κούρκουλου Λάτση μια φωτογραφία παιδιού, που όπως γράφει θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν το δικό της. Για να «ντύσει» το περιεχόμενο της ανάρτησης επέλεξε δύο φωτογραφίες. Μία με το δικό της παιδί και μια άλλη, με ένα αγοράκι στη Γάζα που δοκιμάζεται.

«Βλέπω τον γιο μου σε αυτή την φωτογραφία. Τον Λεωνάκο μου. Αυτό το γλυκό χαμογελαστό πλάσμα το οποίο αποκαλώ “ήλιο μου”, γιατί είναι τόσο φωτεινό και γεμάτο ζωή. Τον Λεωνάκο μου που έχει μπούτια για φάγωμα και μάγουλα που κρατιέμαι να μην τα ζουλήξω. Στην ίδια στάση με αυτό το μωρό κοιμάται και εκείνος. Από τύχη είμαστε εδώ – εμείς συγκεκριμένα από τεράστια τύχη. Θα μπορούσαμε να είμαστε εκεί. Θα μπορούσαμε να είμαστε θύματα αυτών των άρρωστων ανθρώπων που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα – που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.

Θα μπορούσα να είμαι μια από τις αμέτρητες μητέρες στην Γάζα που αναγκάζονται να παρακολουθούν καθώς τα μωρά τους συρρικνώνονται μέρα με την ημέρα. Καθώς χάνονται αυτά τα πανέμορφα μπουτάκια και μαγουλάκια – και μαζί τους το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο – το παιδικό χαμόγελο.

Όμως δεν είμαι. Είμαι διακοπές σε ένα πανέμορφο νησί με τους αγαπημένους μου έχοντας έρθει να γιορτάσω 5 χρόνια γάμου με τον άνθρωπο που λατρεύω. Είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό… για όλα αυτά και για όλα τα υπόλοιπα προνόμια που μου έχουν χαριστεί.

Όμως εκεί που απολαμβάνω την τύχη μου, βλέπω μια τέτοια εικόνα και αρρωσταίνω! Αδυνατώ να αποσυνδεθώ. Και αναρωτιέμαι ειλικρινά πώς είναι δυνατόν να μην αρρωσταίνουν εκείνοι που θελημένα το έχουν προκαλέσει; Πώς γίνεται να μην βλέπουν τα πρόσωπα των παιδιών τους σε αυτές τις εικόνες; Με τρομάζει τόσο πολύ αυτή η αδιαφορία, αυτή η κακία και το μίσος που έχει τυφλώσει όλους εκείνους που είναι συνένοχοι σε αυτό τον εφιάλτη! Οποιοσδήποτε άνθρωπος που βλέπει ένα παιδί να λιώνει κυριολεκτικά από την πείνα και δεν αισθάνεται τίποτα, δεν θα έπρεπε να έχει δικαίωμα να υπάρχει!

Ναι κάθομαι και γράφω σαν ανόητη γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω! Κάθομαι και γράφω εγωιστικά μήπως καταφέρω να ξεσπάσω μέχρι να δω την επόμενη εικόνα ενός παιδιού που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν δικό μου».