Χ.Μάστορας για την ταινία «Υπάρχω»: «Όταν μου έγινε πρόταση να υποδυθώ τον Σ.Καζαντζίδη απόρησα»

Ο Χρήστος Μάστορας σε συνέντευξή του, αποκάλυψε ότι «απόρησε» όταν του έγινε η πρόταση να υποδυθεί τον αείμνηστο Στέλιο Καζαντζίδη στην ταινία «Υπάρχω».

Μιλώντας στην εκπομπή «Prime Time» που προβλήθηκε τη Δευτέρα 7 Ιουλίου, ο Χρήστος Μάστορας, εξήγησε την πορεία από τη στιγμή της πρότασης μέχρι την ημέρα που ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα της ταινίας.

«Όταν μου έγινε η πρόταση να υποδυθώ τον Στέλιο Καζαντζίδη στην ταινία “Υπάρχω” απόρησα, νομίζω όπως και όλη η Ελλάδα. Εγώ, ένας τραγουδιστής με ποπ καταβολές κυρίως και ροκ, να υποδυθώ τον μεγαλύτερο ίσως Έλληνα λαϊκό τραγουδιστή. Απόρησα πώς κάποιος μπορεί να έχει αυτό το όραμα, να έχει σκεφτεί κάτι τέτοιο. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορείς να πεις όχι και να απορρίψεις αμέσως μια τόσο μεγάλη και σπουδαία πρόταση, γιατί ήταν τεράστια τιμή μου να το κάνω. Μεσολάβησε ένας χρόνος μέχρι τα γυρίσματα και σ’ αυτόν τον χρόνο δεν προσπάθησα απλά να μιμηθώ τη φωνή του ή να έρθω κοντά του τραγουδιστικά, αλλά κουβαλούσα την προσωπικότητά του σε κάθε μου διάδραση με τον κόσμο, σε κάθε μου προσωπική στιγμή. Μπορώ να πω ότι έχει αλλάξει η μοριακή μου σύσταση. Ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι πια κομμάτι της ψυχής μου», είπε αρχικά ο τραγουδιστής.

Σε ό,τι αφορά την απήχηση της ταινίας σε ένα ευρύ ηλικιακό κοινό, ο Χρήστος Μάστορας δήλωσε: «Είδα από ιστορίες που ανέβαζαν στα social media άνθρωποι ότι αυτή η ταινία έγινε η αφορμή η νεότερη γενιά να μάθει τον Στέλιο Καζαντζίδη και μάλιστα να γεφυρωθεί το χάσμα των γενεών. Έβλεπα οικογένειες να πηγαίνουν στο σινεμά αποτελούμενες από τον παππού, τον μπαμπά, τη μαμά και τα παιδιά. Όλη η οικογένεια κατά κάποιον τρόπο ήρθε πιο κοντά μέσα από αυτή την ταινία».

Ο τραγουδιστής παραδέχτηκε επίσης, πως μελετώντας τον Στέλιο Καζαντζίδη για να τον υποδυθεί, αντιλήφθηκε πολλά σημεία για τη δική του προσωπικότητα: «Αυτό που εντόπισα μελετώντας τον χαρακτήρα του είναι το πόση αβεβαιότητα έχω εγώ σαν άνθρωπος και πόσο εξωτερικό διάλογο κουβαλάω μέσα μου και αυτοαναιρούμαι διαρκώς, και πόσο εκείνος είχε αυτή την τόλμη, την αποφασιστικότητα και τη σιγουριά για κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του. Αυτό το θαυμάζω και στην προσπάθειά μου να μπω στα παπούτσια του προσπάθησα να το κάνω δικό μου. Ειλικρινά, πολλές φορές είπα: “Μακάρι να ήμουν λίγο παραπάνω σαν αυτόν τον τύπο”».