Αυτή η περιοχή της Γης ανέκαμψε πιο γρήγορα μετά την πρόσκρουση του αστεροειδή που αφάνισε τους δεινόσαυρους

Τα οικοσυστήματα στο νότιο ημισφαίριο ανέκαμψαν τουλάχιστον δύο φορές ταχύτερα από εκείνα του βορρά μετά τη συνταρακτική σύγκρουση με τη Γη του αστεροειδούς που «εξαφάνισε» τους δεινόσαυρους, ισχυρίζεται μια νέα έρευνα.

Η μαζική εξαφάνιση του συγκεκριμένου είδους συνέβη πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, όταν ένας τεράστιος αστεροειδής συγκρούστηκε με την πλανήτη μας, δημιουργώντας τον πελώριο κρατήρα Κρατήρας Τσιξουλούμπ στην ακτή του Μεξικό και «σβήνοντας» από την παγκόσμια πανίδα διάφορα είδη ζώων, συμπεριλαμβανομένων των μη ιπτάμενων δεινοσαύρων.

Παρόλο που τα επιστημονικά ευρήματα του παρελθόντος υποδείκνυαν ότι οι επιπτώσεις αυτής της σύγκρουσης ενδέχεται να ήταν λιγότερο σοβαρές στο νότιο ημισφαίριο, επειδή αποτελούσε καταφύγιο για πολλά ζωικά είδη, η νέα μελέτη υιοθετεί μια αρκετά διαφορετική εξήγηση.

Ειδικότερα, με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία, ο περιορισμός της οικολογικής ζημιάς στο νότιο ημισφαίριο ενδέχεται να οφείλεται στο γεγονός ότι τα οικοσυστήματα εκεί ανέκαμψαν τουλάχιστον δύο φορές πιο γρήγορα από εκείνα στον βορρά.

Η ομάδα των επιστημόνων που έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα μελέτησε τις επιπτώσεις της σύγκρουσης του αστεροειδούς με τη γη στα έντομα που τρέφονταν με φυλλώματα, μέσα από τα απολιθώματα που έχουν βρεθεί. Ερευνητές από τις ΗΠΑ αλλά και από την Αργεντινή ανέλυσαν 3.646 απολιθωμένα φύλλα από την Παταγονία, με εύρος ηλικίας περίπου 1 εκατομμύριο χρόνια πριν την σύγκρουση έως και 4 εκατομμύρια χρόνια μετά.

Η ανάλυση συνέκρινε τη ζημιά που προκαλούσε το «τσιμπολόγημα» των εντόμων πριν από την πτώση του αστεροειδούς με την φθορά των απολιθωμένων φύλλων της εποχής μετά την εξαφάνιση των δεινοσαύρων.

Όπως διαπίστωσαν οι επιστήμονες, στη Βόρεια Αμερική τα ίχνη που άφηναν τα έντομα στα φύλλα μειώθηκε δραματικά την περίοδο της σύγκρουσης, ενώ για να επανέλθει στα προ-αστεροειδούς επίπεδα πέρασαν εννέα εκατομμύρια χρόνια. Ωστόσο, η αντίστοιχη μελέτη στην Παταγονία έδειξε δύο φορές ταχύτερη ανάκαμψη των οικοσυστημάτων, με τη φθορά στα φύλλα να επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα μόλις 4 εκατομμύρια χρόνια μετά την σύγκρουση.